Ένα προσωπικό βίωμα με τον Όσιο γέροντα Ιάκωβο

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΔΡΗ

Ήμουν δεν ήμουν τότε 26 χρονών και οι πνευματικές μου ανησυχίες είχαν πολλαπλασιαστεί με θεαματικό, αλλά και περιπετειώδη τρόπο. Και λέω περιπετειώδη, γιατί ποιος από εμάς τους εκ μετανοίας δεν έζησε την απότομη μεταβολή από το κοσμικό στο πνευματικό, με τα λάθη, τις αδιακρισίες, μιας και ο φόβος μας μην χάσουμε αυτό το φως μας έκανε πιο απαιτητικούς με υπέρμετρο ζήλο κάνοντάς μας να χάνουμε το μέτρο. Βλέπετε μας εισάγει ο Χριστός στον δρόμο του, αλλά ακολουθεί και ο παλιός άνθρωπος. Εκεί θέλει αγώνα με πνευματικό οδηγό και φιλότιμο.

Τότε, ακριβώς, φώτισε ο Θεός, να πάω στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ με μια παρέα φίλων που αναζητούσαν και αυτοί τον «πολύτιμο μαργαρίτη». 

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, ένα πρωί για τη μονή συζητώντας, όπως πάντα με μια αγνή και παιδιάστικη φιλοσοφική διάθεση έρευνας. Φτάσαμε στο μοναστήρι προσκυνήσαμε την Αγία κάρα του Οσίου Δαυίδ και ρωτήσαμε τον π.Γαβριήλ, νυν Ηγούμενο της μονής, αν ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης θα μπορούσε να μας δεχτεί. Είχαν αρχίσει οι περιπέτειες της υγείας του και δυσκολευόταν λίγο να δέχεται κόσμο. Προς μεγάλη μας χαρά, μας ανακοινώθηκε πως ο γέροντας θα μας δεχθεί και θα μας εξομολογήσει. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη που θα εξομολογούμαστε για πρώτη φορά στον γέροντα αν και η ελαχιστότητά μου είχε βρει πνευματικό, αλλά το θεωρούσα μεγάλη ευλογία να εξαγορεύσω τα κρίματά μου και να ακούσω τις νουθεσίες ενός Άγιου ανθρώπου. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε ο γέροντας έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους φανερά ταλαιπωρημένος, από τον βηματοδότη που πρόσφατα είχε βάλει, με κείνο το ιλαρό και ασκητικό πρόσωπο. 

Του φιλήσαμε το χέρι και του συστηθήκαμε. Από την πρώτη στιγμή νιώσαμε μεγάλη έκπληξη όταν είπε στον Μ.Π., χωρίς εμείς να του πούμε τίποτα, ότι καταγόταν από την Μικρά Ασία. Κατόπιν μπήκα πρώτος στο Εκκλησάκι να εξομολογηθώ. Ο γέροντας κάθισε με την καρέκλα προς τον τοίχο με το ιερό μπρος του και εγώ κοντά στην πόρτα. Με ρώτησε από πού είμαι, του είπα και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως ήξερε τον πατέρα μου και ιδιαίτερα τον παππού μου, που ήταν ψάλτης σε κοντινό χωριό. Αυτή η εξέλιξη για μένα ήταν θετική, γιατί με έκανε να «ξεκουμπώσω» όσο το δυνατόν καλλίτερα και να πω πράγματα που με απασχολούσαν πιο προσεκτικά. Πολύ αργότερα έμαθα πώς είχε κτίσει με τον πατέρα του το σπίτι του παππού μου. Άρχισε να με ρωτά διάφορα πράγματα για την ζωή μου και παρατήρησα πως είχε εστιάσει σε αμαρτήματα δίνοντας μου συμβουλές πώς να τα αποφεύγω. Ξαφνικά εκεί που μου μιλούσε ένιωσα παράξενα, παρατήρησα πως το πρόσωπο του γέροντα είχε αλλοιωθεί. Έβλεπα μια φωτεινή ασημένια πηγή φωτός σαν τον ήλιο με αμέτρητες ασημένιες ακτίνες που διαπερνούσε τα πάντα. Είχα την αίσθηση ότι έβλεπα τον Όσιο Δαυίδ πάνω σε αυτόν τον ασημένιο - ας τον πω -δίσκο. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, αλλά δεν μπορούσα να την καταλάβω και να την κατανοήσω. Τρόμαξα και από φυσικό ένστικτο έκανα πίσω, ώστε να βγω έξω μιας και το άκτιστο φως είχε καταλάβει τον γύρω χώρο! 

Ο π. Ιάκωβος με μια σβέλτη κίνηση με έπιασε και με «χτύπησε» απαλά στο πρόσωπο, για να συνέλθω λέγοντάς μου: 

"Γιάννη - Γιάννη ο Ιάκωβος είμαι, ο Ιάκωβος... μη φοβάσαι". 

Τότε εξαφανίστηκε το ουράνιο φως και στη θέση του πρόβαλε και πάλι η γνώριμη μορφή του π.Ιακώβου. Κάθισα ξανά και συνέχισα την εξομολόγησή μου σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Αυτή η εμπειρία μου ήταν τόσο έντονη, τόσο προσωπική που μου σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή μου με ανεξίτηλα πνευματικά ουράνια χρώματα. Πολλές φορές στο δύσκολο διάβα της ζωής μου και στην τραχύτητα του πνευματικού αγώνα η θύμησή αυτού του θαυμαστού γεγονότος με κράτησε όρθιο. Όλα αυτά τα χρόνια το κράτησα επτασφράγιστο μυστικό και το μοιράστηκα μόνο με τον πνευματικό μου. Βλέπετε πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να κρατούν το βάρος του άλλου και σε αυτό το σημείο πρέπει να προσέχουμε πολλοί εμείς οι άνθρωποι. Πολύ αργότερα το μοιράστηκα με ελάχιστους αδελφούς αν και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να ζήσουμε και άλλη θαυμαστή εμπειρία. 

Ήταν χειμώνας και αποφασίσαμε με άλλους δυο πνευματικούς αδελφούς, που μέχρι τότε δεν είχαν ξαναπάει εκεί, να επισκεφθούμε το μοναστήρι. Προσκυνήσαμε και βρήκαμε τον π.Νικόδημο να μας ανοίξει το κελλάκι του γέροντα. Πράγματι ο π. Νικόδημος άνοιξε το κελλάκι του, δείχνοντας μας τα πράγματά του και λέγοντάς μας και κάτι ψυχωφέλιμο για την αγία του ζωή. Τότε μου ήρθε ζωηρά η σκέψη να αποκαλύψω και το δικό μου μυστικό όπερ και έπραξα. Οι δύο φίλοι μου έμειναν κατάπληκτοι, αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το μέγεθος τούτης τις διηγήσεως, γιατί το βίωμα του καθενός πάντα είναι προσωπικό και οι άλλοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν στο σύνολό του. Κατόπιν ανοίξαμε το Εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους προσκυνήσαμε και καθίσαμε. Τους υπέδειξα το σημείο που καθόταν τότε ο γέροντας και τους έλεγα και περισσότερες λεπτομέρειες και ω του θαύματος "έπεσαν και οι δύο σε περισυλλογή". Δεν επικοινωνούσαν με το περιβάλλον απλά ήταν βυθισμένοι σε σκέψη. 

Σηκώθηκα παρατηρώντας ότι δεν μπορούσαν να με αντιληφθούν, άλλα το θεώρησα λογικό μιας και θα ήθελαν να προσευχηθούν - σκέφτηκα - άνοιξα την πόρτα και βγήκα για κάμποση ώρα έξω περιδιαβαίνοντας το χώρο της μονής... Η ώρα περνούσε και δεν τους έβλεπα, οπότε επέστρεψα στο εκκλησάκι και τι να δω! Οι φίλοι μου ήταν ακόμη μέσα στην ίδια θέση, στην ίδια στάση. Παντελή!! Γιώργο!!! φώναξα απαλά για μην τους τρομάξω, αλλά τίποτα. Τότε κατάλαβα πως ζούσαν σε πνευματική διάσταση. Χρειάστηκε να τους φωνάξω πολλές φορές, για να επανέλθουν. Μετά από αρκετή ώρα συνήλθαν από αυτή την ουράνια "μέθη" και μου ζήτησαν και το λόγο έντονα, για το ποιος ήταν ο λόγος που τους επανέφερα. Γιατί, καθ' ομολογία τους, ήταν σε μια άλλη πνευματική διάσταση και ζούσαν τη γαλήνη και την ευφορία και το κυριότερο δεν ήθελαν να επιστρέψουν πίσω!!! 

Ο Όσιος Δαυίδ με τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο είχαν κάνει την παρουσία τους με θαυμαστό τρόπο. Απόλυτα ήρεμοι έχοντας τις ευλογίες του Οσίου Δαυίδ του γέροντος, του Οσίου γέροντος Ιακώβου και τις ευχές των πατέρων αναχωρήσαμε ωφελημένοι αναφωνώντας το "Ζει Κύριος ο Θεός" . 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΝΔΡΗΣ για το ιστολόγιο "Ελληνική Ναυς"