Χρήστου Χριστόδουλος
Θεολόγος
- Οι πειρασμοί του Χριστού Στην Καινή Διαθήκη.
Στα συνοπτικά Ευαγγέλια (Ματθ. δ΄ 1-11, Μαρκ α΄ 12-13 & Λουκ. δ΄ 1-13) μετά την διήγηση της βαπτίσεως του Ιησού, που αποτελεί τρόπον τινά, την ενθρόνιση του Ιησού ως Μεσσία, ακολουθεί η διήγηση των πειρασμών του Χριστού υπό του διαβόλου [1] στην έρημο, πριν αρχίσει την δημόσια διδασκαλία Του.
Με τους τρείς πειρασμούς, ο Σατανάς αποπειράθηκε να ανατρέψει και να καθυποτάξει τον Χριστό, στο δικό του θέλημα από την αρχή του δημοσίου βίου Του. Και αυτό, διότι ότι η επιτυχία της Μεσσιανικής αποστολής του Ιησού, θα εσήμαινε το τέλος της δικής του κυριαρχίας.
Η πάλη του Ιησού με τον Σατανά στην έρημο και η απόρριψη των προτάσεών του, ευθύς μετά την επίσημη χρίση του ως Μεσσία κατά το βάπτισμα, και πριν την έναρξη του δημοσίου έργου Του, μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την Μεσσιανική συνείδηση που είχε ο Χριστός. Σε αντίθεση με τις επικρατούσες την εποχή του παχυλές μεσσιανικές αντιλήψεις, για ένα Μεσσία επίγειο, δυνατό βασιλέα και ελευθερωτή του Ισραηλιτικού λαού από τον Ρωμαίο κατακτητή, ο Χριστός είχε συναίσθηση της Μεσσιανικής αποστολής Του, ως Υιού του Θεού, ως πνευματικού και αιωνίου σωτήρα της ανθρωπότητος από την αμαρτία και την αιχμαλωσία των δαιμονικών δυνάμεων.