Μια από τις αδελφές της Σκήτης της Αγίας Ξένης έγραψε:
«Το τελευταίο κήρυγμα του π. Σεραφείμ κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας της Μεταμορφώσεως ήταν πολύ ειδικό για όλους εμάς που βρισκόμασταν κοντά του. Κατά τη διάρκεια της Λιτής στην αγρυπνία για τη γιορτή, οι μοναχοί του μοναστηριού, οι μοναχές της Αγίας Ξένης και οι επισκέπτες πήγαν έξω στο δάσος με πομπή, κρατώντας κεριά και ψάλλοντας τα στιχηρά της εορτής – οι άνδρες στην περιοχή της Σκήτης της Μεταμορφώσεως στην κορυφή του όρους Άγιος Γερμανός, οι γυναίκες στην περιοχή της Σκήτης του Προφήτη Ηλία. Συναντήθηκαν οι φωνές τους καθώς έψαλλαν από κοινού στη βάση ενός μεγάλου σταυρού, που υψώνεται πάνω από το φαράγγι Μπίγκουμ. Η νύχτα ήταν χωρίς σύννεφα και έναστρη. Ο π. Σεραφείμ, με λευκά άμφια, πήγε στον σταυρό και έκανε νόημα σε όλους να σβήσουν τα κεριά. Στάθηκε σιωπηλός για μια στιγμή, εξετάζοντας το σκοτεινό φαράγγι και τον γεμάτο αστέρια ουρανό, και άρχισε κάπως έτσι:
