Θαύμα! Θαύμα? Θαύμα... (ανανεωμένο την 18η Απριλίου 2014)

Προσωπική μαρτυρία + μεταγενέστερη προσθήκη στο τέλος του άρθρου την 18η Απριλίου 2014

Κρίνω απαραίτητο να κάνω μια μικρή σύνοψη μέρους της ζωής μου για να γίνει κατανοητό το γεγονός που θα σας περιγράψω:

Το 2005 πήγα για πρώτη και μοναδική, μέχρι σήμερα, φορά στο Άγιο Όρος. Στη συνέχεια επέστρεψα στην Αθήνα μέσω Μυτιλήνης για να προσκυνήσω με τον κουμπάρο μου τον Ταξιάρχη Αρχάγγελο Μιχαήλ στο Μανταμάδο και από τότε προσεύχομαι συχνά σχετικά στον Αρχάγγελο να προσέχει εμένα και κυρίως την οικογένεια μου. Ωστόσο, όπως και πολλοί άλλοι, δεν τηρούσα ιδιαίτερα (για να μην πω καθόλου) τους "κανόνες" (π.χ. θεία λειτουργία, νηστείες, εξομολόγηση, θεία κοινωνία, κ.α.). Ούτε την ημερομηνία εορτής της Σύναξης των Αρχαγγέλων είχα κρατήσει στο μυαλό μου ούτε είχα πάει ποτέ στην εκκλησία την ημέρα αυτή (8η Νοεμβρίου).

Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και με την καθοδήγηση καλών φίλων αποφάσισα να ξεκινήσω την προσπάθεια επιστροφής στον "σωστό" δρόμο (ως άσωτος υιός...). Ξεκίνησα δειλά-δειλά με την εξομολόγηση (αρχές του Οκτωβρίου) και συνέχισα τηρώντας τις νηστείες και προσερχόμενος τις Κυριακές στην θεία λειτουργία. Μετά την 2η εξομολόγηση προχώρησα στην θεία κοινωνία (αρχές του Νοεμβρίου) και ξεκίνησα την μελέτη της Καινής Διαθήκης.

Σε αυτό το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (λίγο μεγαλύτερο του ενός μήνα) παρατήρησα ότι απέκτησα περισσότερη ηρεμία και υπομονή και ότι κάποια από τα προβλήματα που με απασχολούσαν  για χρόνια σταδιακά απλά επιλύονταν. Και ακολουθεί το γεγονός της Παρασκευής 8-11-13:

Το πρωί της Παρασκευής ετοίμασα, όπως πάντα, τα παιδιά ώστε να πάει η μεγάλη κόρη στο δημοτικό και η μικρή στον βρεφικό σταθμό. Αν και πάντα υπάρχει μεγάλη αντίδραση (και από τις δύο δυστυχώς) σχετικά με το ντύσιμο, το πρωινό φαγητό και την όλη προετοιμασία, αυτή την φορά αντιμετώπισα ένα επιπλέον "πρόβλημα". Η μικρή κόρη (ηλικίας <3 ετών) επέμενε ότι ήθελε να πάει στην εκκλησία και όχι στον παιδικό σταθμό. Πήγα την μεγάλη στο δημοτικό και επέστρεψα για να πάρω και την μικρή (που έμεινε με την μητέρα της). Η επιμονή της δεν ήταν ένα απλό καπρίτσιο. Της εξηγούσα μεν ότι δεν είχε εκκλησία την συγκεκριμένη μέρα και ότι θα πηγαίναμε την Κυριακή όπως και τις προηγούμενες 4-5 Κυριακές, αλλά αυτή επέμενε να πάμε στην εκκλησία. Και η συνεχόμενη επιμονή της με οδήγησε στο να ρωτήσω την γυναίκα μου τι έγραφε το ημερολόγιο για εκείνη την ημέρα...

Περιττό να σας πω ότι έμεινα στήλη άλατος μόλις άκουσα να μου λέει: "Των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ και Λοιπών Ασωμάτων Δυνάμεων"...

  

Έτσι, πήγαμε στην εκκλησία κι έγινε "το χατίρι της μικρής" (?)...

Πραγματικά πιστεύω ότι ο Αρχάγγελος με κάλεσε να τον τιμήσω και μου έδωσε ένα γερό σημάδι είτε για να επιβραβεύσει την προσπάθειά μου είτε για να διορθώσει την αμέλειά μου...

Θα μπορούσε να είναι σύμπτωση; Ναι, θα μπορούσε, αλλά η πιθανότητα είναι πολύ μικρή. Τόσες συμπτώσεις;;; μαζεμένες;;;

Σημειώνω ότι είχε προηγηθεί το δάκρυσμα του Αρχαγγέλου στις 26/10 στην Ρόδο και αφού επιβεβαιώθηκε ότι δεν υπήρξε ανθρώπινη παρέμβαση είχα αναδημοσιεύσει σχετικό άρθρο στις 6/11. Ούτε που είχα συνειδητοποιήσει τότε ότι σε δύο ημέρες θα γιόρταζε...

Τις λίγες ημέρες που ακολούθησαν (μετά τις 8/11) αναρωτιόμουν αν έπρεπε να δημοσιοποιήσω το γεγονός ή όχι, διότι θεωρώ ότι ήταν καθαρά μήνυμα προς εμένα και ίσως και για τα μέλη της οικογενείας μου. Ωστόσο, σήμερα διάβασα μια άλλη ανάρτηση (κλικ εδώ) που αναφέρεται στην εμφάνιση του Αρχαγγέλου με ανθρώπινο πρόσωπο σε φωτογραφία που λήφθηκε στο Μανταμάδο!

Κι αυτό θα πουν κάποιοι ότι έχει κάποια εξήγηση (είτε λόγω ανθρώπινης παρέμβασης είτε λόγω κάποιας τυχαίας αντανάκλασης κτλ.). 

Ο λόγος για τον οποίο έγραψα αυτό το άρθρο (και ίσως σας κούρασα με τις διάφορες προσωπικές λεπτομέρειες) είναι μερικά άκρως προσβλητικά σχόλια που ακολουθούν την ανάρτηση αυτή.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Μπορείτε να πιστεύετε ότι το δάκρυσμα είναι ανθρώπινη απάτη, μπορείτε να πιστεύετε το ίδιο για την φωτογραφία, όπως επίσης μπορείτε να πιστεύετε (όσοι διαβάζατε το παραπάνω άρθρο) ότι είμαι φαντασιόπληκτος και θύμα μιας τυχαίας αλληλουχίας συμπτώσεων (λίγο δύσκολο να με πείτε απατεώνα μιας και η δική μου μαρτυρία δεν είναι τόσο φαντασμαγορική...). 

Όσοι πιστεύετε κρατήστε την ουσία: Γνωρίζετε ότι γίνονται θαύματα και δεν θα πρέπει να αισθάνεστε την ανάγκη να τα δείτε με τα μάτια σας για να τα πιστέψετε. Αν φοβάστε ότι μπορεί να είναι κάποια από αυτά απάτη ΜΗΝ σας απασχολεί, διότι αλίμονο σε αυτούς που τα σκαρφίστηκαν για ίδιον όφελος... Κάποια από αυτά είναι σίγουρα αληθινά και αυτό όσοι έχετε "επαφή" με το Θεό το γνωρίζετε από τις δικές σας μικρές ή μεγάλες εμπειρίες...

Όσον αφορά τώρα τους άλλους: Γιατί ασχολείστε με όσους πιστεύουν και προσπαθείτε τόσο πολύ να τους μεταπείσετε; Είστε τόσο σίγουροι ότι εμείς είμαστε οι πλανεμένοι...; Και ακόμα και αν είμαστε, γιατί αισθάνεστε την ανάγκη να βλασφημείτε ή να προσβάλλετε οντότητες που δεν αναγνωρίζετε; Εύχομαι να μετανοήσετε το συντομότερο δυνατόν!

Μεταγενέστερη προσθήκη (18 Απριλίου 2014)

Οφείλω να αναφέρω ότι μετά την πάροδο περίπου πέντε μηνών από το παραπάνω γεγονός και μετά τη συνεχή μου εξέλιξη ως χριστιανού αντιλαμβάνομαι πλέον λίγο καλύτερα και βαθύτερα την ουσία και τον λόγο των ανωτέρω... και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας:

Το γεγονός της 8ης Νοεμβρίου 2013 ήταν θαύμα μεν, αλλά ήταν μόνο η αρχή. Η κόρη μου συνέχισε να απαιτεί να την πηγαίνω στον ιερό ναό όλες τις επόμενες ημέρες και ιδιαίτερα μέσα στο σαρανταλείτουργο της Σαρακοστής των Χριστουγέννων. Πριν πάμε στον παιδικό σταθμό πηγαίναμε κάθε πρωί υποχρεωτικά στην εκκλησία μετά από την έντονη απαίτηση της. Η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε για 20 περίπου μέρες μέχρις ότου μάθω να πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία... Μόλις κουράστηκα να την πηγαίνω κάθε μέρα στην εκκλησία και μετά να τρέχω να προλάβω τον παιδικό σταθμό (διότι μέχρι να τελειώσει η λειτουργία περνούσε η ώρα και πηγαίναμε μισή ώρα τουλάχιστον αργότερα από το επιτρεπτό όριο προσέλευσης...) και αφού άρχισε να μου αρέσει ο συχνός εκκλησιασμός η κόρη μου σταμάτησε να απαιτεί κάθε πρωί να πηγαίνουμε στον ιερό ναό...! Σαν να μην το θυμόταν!!! Η εκπαίδευσή μου είχε τελειώσει! Είχα μάθει πλέον να πηγαίνω στον ιερό ναό και να περνώ το πρωινό μου πιο ουσιαστικά σε σχέση με το να έμενα στο σπίτι και να άκουγα στο ραδιόφωνο την πρωινή εκπομπή του Τράγκα... Βλέπετε η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που συνήθως ξεκινώ τα μαθήματα μετά τις 11:00 κι έτσι δεν έχω δικαιολογία να μην πηγαίνω στις περισσότερες πρωινές λειτουργίες, όρθρους κτλ.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι όταν ο "άσωτος υιός" επιστρέφει στο σπίτι του "Πατέρα Του", ο δεύτερος τον αγκαλιάζει και τον καθοδηγεί ώστε σταδιακά να μάθει να διορθώνει την στάση του και την συμπεριφορά του. Πρέπει απλά ο υιός να έχει πλέον ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του, ώστε να βλέπει τα σημάδια και να μαθαίνει, αλλά και να δέχεται τα μικρά ραπίσματα όποτε παρεκτρέπεται. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που επέλεξε την 8η Νοεμβρίου για να μου δώσει το πρώτο σημάδι, ώστε να μην διανοηθώ να αρνηθώ την υπακοή σε αυτό... 

Και η εκπαίδευση συνεχίζεται... αλλά δεν σκοπεύω να επεκταθώ περαιτέρω σε αυτήν την φάση.

Εύχομαι και προσεύχομαι να επιστρέψουν και άλλοι στο σπίτι Του και τότε θα προσπαθήσω αν μπορώ να βοηθήσω και να είμαι κοντά τους.

Β΄ Μερος (8/11//2014)

Ε Δ Ω