ΟΙ Σημαίες των Ελλήνων και η Επανάσταση του 1821

Ελληνική Επανάσταση 1821 Σημαίες των Ελλήνων

	Μια από τις κυριότερες σημαίες των σκλαβωμένων Ελλήνων είναι αυτή του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά. Υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρα του, ενώ το 1479-1481 και το 1481-1482 κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χιμάρα αντίστοιχα.
	Από το 1431 μέχρι το 1639 οε Ήπειρο και Πελοπόννησο κυμάτιζε η σημαία των Σπαχήδων -γνωστών και ως Ντερεμπέηδων- με τον Αϊ-Γιώργη στο κέντρο. Είναι οι μετέπειτα ονομαστοί μισθοφόροι έλληνες στρατιώτες (stradioti) στη Δύση.
	Αυτή πρότεινε ο Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής (1757-1798) ως σημαία της «Ελληνικής Δημοκρατίας». Έχει στο κέντρο το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς, όπως εξήγησε ο ίδιος στο έργο του «Πολίτευμα του Ρήγα».
	Η σημαία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Αποτελεί εξέλιξη της βυζαντινής με το δικέφαλο αετό να εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές.
	Παραλλαγή της πρότασης του Ρήγα Φεραίου. Το άσπρο χρώμα συμβολίζει την αθωότητα του αγώνα κατά των τυράννων. Το μαύρο υπέρ της πατρίδας και της ελευθερίας μέχρι θανάτου. Το κόκκινο, το αυτεξούσιο του ελληνικού λαού.
	Του Αρείου Πάγου, υψώθηκε στην ανατολική Χέρσο Ελλάδα, στις 19/1/1821.0 σταυρός συμβολίζει την πίστη στη δίκαιη υπόθεση του Γένους, η φλεγόμενη καρδιά, την αγνότητα της επανάστασης, η άγκυρα, τη σταθερότητα στο σκοπό.
	Η σημαία που χρησιμοποιούσαν οι Κολοκοτρωναίοι από τα τέλη του 18ου αιώνα. Από το 1806 και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Έχει το γαλάζιο σταυρό του Αγίου Ανδρέα.
	Η παλαιότερη των επαναστατικών. Σχεδιασμένη υπό τις οδηγίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού, φέρει τα σύμβολα του εφοδιαστικού των ιερέων της Φιλικής Εταιρείας. Την ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ηλιδα το 1821. Σώζεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
	Κυμάτιζε στα εμπορικά πλοία μετά το 1822 και για έξι χρόνιο. Καθορίστηκε με το διάταγμα 540 (15 Μαρτίου 1822), για να καταργηθεί στις 30 Ιουλίου 1828.
	Σημαία της Ύδρας. Με το σταυρό για την ιερότητα του αγώνα, το φίδι για τη δικαιοσύνη. Οι νησιώτες παρομοίαζαν το φίδι με τους Τούρκους (τρώει τα αυγά του ένους).
	Σημαία που χρησιμοποιούσε μεταγενέστερα ο Ανδρέας Μιαούλης. Οι σημαίες των Σπετσών και των Φαρών έφεραν την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ».
	Σημαία των Σπετσών. Ο σταυρός συμβολίζει τη χριστιανοσύνη και το δίκαιο του αγώνα, η ανεστραμμένη ημισέληνος, τον ισλαμισμό και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το δόρυ, τη δύναμη των Ελλήνων, η άγκυρα, την επιμονή στον αγώνα.
	Του οπλαρχηγού Αντώνιου Σήφακα κατά την Κρητική Επανάσταση του 1866. Μία από τις σημαίες των ακόμα τότε σκλαβωμένων περιοχών της Ελλάδας.
	Της ηρωικής Μάνης. Εδώ χρησιμοποιείται η λέξη «ΝΙΚΗ» και όχι «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», γιατί η Μάνη ήταν πάντα ελεύθερη. Υπήρξε ανεξάρτητη καθ' όλη την Τουρκοκρατία, συνώνυμη του τόπου όπου ζουν ελεύθεροι άνθρωποι την περίοδο της δουλείας.
	Της Επτανήσου Πολιτείας, έγινε π πρώτη επίσημη της Ελληνικής Πολιτείας μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Υψώθηκε για πρώτη φορά στην ακρόπολη της Κέρκυρας [13/1/1801] και απεικονίζει το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου.
	Ιδού η... γραικοτουρκική. Από το 1774, η ρωσική κυμάτιζε στα ελληνικά εμπορικά πλοία. Οι Τούρκοι, όμως, ήθελαν να κρατήσουν τον έλεγχο του εμπορίου και επέτρεψαν στους έλληνες ναυτικούς να φέρουν αυτή τη σημαία (χωρίς σταυρό).
	Του υδραίου καπετάνιου Γεώργιου Σαχτούρη. Οι σημαίες των μεγάλων νησιών του Αιγαίου έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους και έφεραν έντονα αλληγορικά Φιλικά στοιχεία.
	Σημαία των πολεμικών πλοίων - καθορίστηκε με το διάταγμα 540 στις 15 Μαρτίου 1822. Μετά την κατάργηση της εμπορικής ναυτικής σημαίας, το 1828, καθιερώθηκε ως ναυτική σημαία της Ελλάδας.
	Η σημαία του Δημήτρη Πλαπούτα είναι μεταξύ όσων χρησιμοποιήθηκαν κατά τον πρώτο χρόνο της επανάστασης. ¶σπρη με γαλάζιο σταυρό και στις τέσσερις γωνιές του είχε γραμμένο το ΙΧΝΚ (Ιησούς Χριστός Νικά).
	Των οπλαρχηγών των Αγράφων. Κάθε εστία αντίστασης των υπόδουλων Ελλήνων, κάθε εξέγερση, έστω και ασύντακτη, ασυντόνιστη, είχε τη δική της ιδιόμορφη σημαία, επινόηση των οπλαρχηγών της περιοχής.
	Αυτή είναι του Λάμπρου Κατσώνη. Στην ελληνική έκδοση εμφανίζεται με κόκκινο – πράσινο - μπλε, στην ιταλική με κόκκινο - μαύρο - μπλε.
	Η μία όψη της σημαίας του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Κόκκινος σταυρός πλαισιωμένος από στεφάνι δάφνης και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ». Στην άλλη όψη, ο μυθικός φοίνικας με την επιγραφή «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ».
	Η επίσημη της Διοικήσεως της Σάμου κατά το πρώτο έτος της Επανάστασης (όμοια με αυτή της Φιλικής Εταιρείας). Στο νησί γινόταν χρήση και άλλων δυο σημαιών: του Κ. Λαχανά στο Βαθύ και του Λ. Λογοθέτη στο Καρλόβασι.
	Των αδελφών Καλλέργη, πριν από την Επανάσταση. Μοιάζει πολύ με τη σύγχρονη. Οι ίδιοι κατάγονταν από τον αυτοκράτορα Ν. Φωκά και στον αγώνα τους κατά των Βενετών στην Κρήτη είχαν το έμβλημα του οικόσημού του.
	Μία από τις σημαίες των Συνταγματικών της Περοχώρας, μετά το 1822. Από τις ιδιαίτερες σημαίες που συνέχισαν να κυματίζουν περιστασιακά, παρά το νόμο που θεσπίστηκε για τη χρήση συγκεκριμένης σημαίας.
	Η Βυζαντινή μετά το 395 μ.Χ. Μετά την πρώτη χρήση του σταυρού από τον Μέγα Κωνσταντίνο, δεσπόζει στις Βυζαντινές μέχρι την επαναφορά του γνωστού ρωμαϊκού αετού από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό.
	Η σημαία του πυρπολητή Κωνσταντίνου Κανάρη.
	Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας.
	Η αρχαία ρωμαϊκή, που χρησιμοποιήθηκε στα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου. Λέγεται ότι σχεδιάστηκε από το στρατάρχη Μάριο και αρχικό έφερε ασημένιο αετό με ανοιχτές φτερούγες και χρυσούς κεραυνούς στα νύχια του.
	Του Μιχαήλ Παλαιολόγου [1261-1282], που ανακατέλαβε την Πόλη στις 15 Αυγούστου 1261. Τα δύο στέμματα συμβολίζουν τις ισάριθμες πρωτεύουσες: την Κωνσταντινούπολη και τη Νίκαια. Διατηρήθηκε μέχρι την πτώση της Αυτοκρατορίας.
	Χρησιμοποιήθηκε στο ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου το 1866. Ανήκε στον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη. Φέρει το σταυρό με το ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ και τα αρχικά Κ[Κρήτη], Ε[Ένωση], Ε[Ελευθερία] ή θ[θάνατος].
	Η σημαία του Γιάννη Σταθά, μια από αυτές των σκλαβωμένων Ελλήνων, όμοια με την πρώτη επίσημη σημαία ξηράς της Ελλάδας. 0 σκιαθίτης αρματολός τη χρησιμοποίησε στο στολίσκο τούτο 1800.
	Του Ανδρέα Λόντου κατά τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Με αυτή κατέλαβε το φρούριο της Πάτρας στις 21 Μαρτίου 1821. Αργότερα ευλογήθηκε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.
	Επίσημη, φυσικά μόνο στους χρόνους της Βασιλείας: του Όθωνα (1833-1862), του Γεωργίου Α' (1863-1913), του Κωνσταντίνου Α' (1913-1917 και 1920-1922), του Αλέξανδρου Α' (1917-1920), του Γεωργίου Β' (1922-1924).
	Η ναυτική σημαία της Ηγεμονίας της Σάμου.
	Ο θυρεός του Γενικού Επιτελείου Στρατού με το δικέφαλο αετό και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ». Ανάλογη με του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς της Κύπρου.
	Η σημαία του Μ. Κωνσταντίνου. Συνδυάζει το σταυρό του Αγίου Γεωργίου με το ΒΒΒΒ, που αρχικά αντιστοιχούσε σε Βασιλέως Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλεύσιν και μετέπειτα Βασιλεώ Βασιλέων Βασιλέα Βοήθει.
	Των Φρουρίων και των Ταγμάτων Πεζικού, σύμφωνα με το διάταγμα 540 της 15ης Μαρτίου 1822. Μέχρι το 1978 ήταν και η επίσημη σημαία της Ελλάδας. Προστέθηκε το στέμμα κατά τις περιόδους 1833-1924 και 1935-1967.
	Η αρχική πολεμική σημαία της Πολεμικής Αεροπορίας, που βρισκόταν σε χρήση από το 1931, όταν ιδρύθηκε το Όπλο της Αεροπορίας, μέχρι και το 1980. Τότε αντικαταστάθηκε το κυκλικό εθνόσημο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ επί νεφών.
	Σημαία της Κρήτης. Πριν από το 1453 και σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιούσαν κόκκινη σημαία με την εικόνα του προστάτη του νησιού, Απόστολου Τίτου.
	Των Επτανήσων κατά την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας (1815-1864). Η βρετανική σημαία προστέθηκε το 1817. Το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου κρατούσε το Ευαγγέλιο από το οποίο ξεπετάγονταν επτά κοντάρια.
	Σημαία του αγνώστου καπετάνιου. Το μαύρο χρώμα συμβολίζει τη σκλαβωμένη Ελλάδα που αγωνίζεται να ελευθερωθεί.