Φορομπήχτες, κοινό σημείο Δεξιάς & Αριστεράς και δες…

Φυσιολογικά, δεν θα πρέπει να έχει μείνει αμφιβολία σε κανέναν Έλληνα πολίτη, ότι η οικονομική πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης αλλά και της μείζονος αντιπολίτευσης εξαντλείται στην επιβολή φορολογίας.

Προτού καλά-καλά κομπάσουν οι αντιδράσεις για τη διαπίστωση του Υπουργού Οικονομικών ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι χαμηλή, ήρθε η επανάληψη της ίδιας διαπίστωσης από εξέχον μέλος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται;

Φυσικά, αλλά στην παγιωμένη αντίληψη της συντήρησης ή και επέκτασης του δημόσιου τομέα που φυσικά εξασφαλίζει τον πολιτικό έλεγχο των μαζών, ή για να το πούμε σε απλά ελληνικά τις ψήφους. Το ότι η φορολογία απλώς αναδιανέμει το εισόδημα και ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ δεν φαίνεται να συγκινεί ούτε τους δεξιούς ούτε τους αριστερούς πολιτικούς.

Τι και αν το ελληνικό δημόσιο έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αναποτελεσματικό, πλαδαρό, αντιπαραγωγικό, άθλιος επιχειρηματίας, πάροχος ακόμη πιο άθλιας ποιότητας υπηρεσιών προς τον πολίτη και χώρο όπου έχουν εκδηλωθεί πολλαπλά φαινόμενα διαφθοράς; Όμως δυστυχώς, για πολλούς συμπολίτες μας, με βάση τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων, όλα αυτά αποτελούν… ασήμαντες λεπτομέρειες.

Τι και αν ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα έχει σωρηδόν «σφαγιαστεί» σε όλα τα επίπεδα και οι απασχολούμενοι σε αυτόν αιμορραγούν διπλά και ως απασχολούμενοι επιχειρηματίες – εργαζόμενοι και ως φορολογούμενοι; Είναι σαφές πλέον, ότι θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας πολίτες που απλώς αφήνονται να υπάρχουν και να δραστηριοποιούνται για να συντηρούν το άχρηστο, υπερτροφικό και πλαδαρό κράτος.

Όμως από τους εγκεφάλους (εντός και εκτός εισαγωγικών, όπως προτιμάτε) συνεχίζει να διαφεύγει το κύριο ζητούμενο: Η χώρα μας χωρίς να διεκδικήσει μερίδιο στον παγκόσμιο παραγωγικό καταμερισμό είναι «ξοφλημένη».

Όπως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος σήμερα και η παγκόσμια οικονομία είτε ολοκληρώνεσαι ουσιαστικά σε αυτή και διεκδικείς μερίδιο παραγωγής ή καθίστασαι αυτομάτως οικονομικός παρίας και…ζήτουλας, ιδανικό θύμα των κάθε είδους δανειστών, οι οποίοι σπάνια δεν είναι ιδιοτελείς, αφού όποιος είναι ευάλωτος στο οικονομικό, καθίσταται αυτόματα ευάλωτος και στο γεωπολιτικό.

Και στο ζήτημα αυτό, η γεωγραφική θέση της χώρας, αλλά και οι νέες ισορροπίες στην περιοχή, συν τους υδρογονάνθρακες, οδηγείται ως πρόβατο επί σφαγή, με την ευθύνη να βαραίνει και την κοινωνία, που δεν κατάλαβε ποτέ ότι είχε πάρει αυτοκαταστροφικό δρόμο, συντηρώντας ένα διεφθαρμένο και παρασιτικό πολιτικό σύστημα, όχι μόνο αυτούς που κυβέρνησαν. Εξάλλου, οι χαρακτηρισμοί καλύπτουν όλο το φάσμα, όλοι ξέρουν που ανήκουν…

Το να εξορκίζεται η παγκοσμιοποίηση, επειδή κατά βάση οι κρατικοδίαιτοι που αποτελούν το κύριο στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων, αντιλαμβάνονται ότι δεν τους συμφέρει ή δεν συμφωνεί με τις όποιες ιδεοληψίες τους, δεν σημαίνει ότι αυτή αναιρείται ή ανακόπτεται.

Αν η ελληνική κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα με συνέπεια ανατροφοδοτούν την αντίληψη του «γαλατικού χωριού» που αγέρωχο, περήφανο και μοναδικό (όλα εντός εισαγωγικών), απλώς επιλέγει να αγνοεί το τι συμβαίνει σήμερα και κυρίως το τι έρχεται, αυτό πλέον δεν αποτελεί απλώς στρουθοκαμηλισμό αλλά ιδανικό αυτοχειριασμό.

Η χώρα ΔΕΝ κατέρρευσε μόνο από τη διαφθορά, τον αποκλειστικά σχεδόν μονοσήμαντο προσανατολισμό στη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ κοινωνικών ομάδων που ακόμη και σήμερα δρουν κατά βάση ως συντεχνίες και τον ασφυκτικό έλεγχο σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας του υπερτροφικού κράτους, αλλά ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ… ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΗ. Φυσικά εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Κλείνουμε με μία πρόβλεψη σημειώνοντας, ότι ήδη η Ασία έχει κινητοποιηθεί και καταλαμβάνει τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής. Έχουν, οι εγχώριοι εγκέφαλοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αντιληφθεί, το που θα βρεθεί η χώρα, καθώς και η Αφρική αρχίζει πλέον δυναμικά να διεκδικεί και αυτή τη θέση της;

Για να μην κουράζονται, θα απαντήσουμε εμείς: στον πάτο ως ο μέγας, ανίατα, ασθενής και το εύκολο θύμα των κάθε είδους δανειστών! Αλλά από την άλλη πλευρά θα διατηρήσουμε την ελληνική "μοναδικότητα" και "υπερηφάνεια" (και τα δύο σε πολλά εισαγωγικά), αυτές δηλαδή που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα: στην ΑΒΥΣΣΟ.

Πηγή