Περί ταπεινοφροσύνης (προσωπική μαρτυρία)

Σε συνέχεια των δυο αναρτήσεων που αναφέρονται εκτός άλλων και στην αξία της ταπεινοφροσύνης:

• Έχω πίστη, γιατί δε μ ακούει ο Θεός;

• Γέροντας Παΐσιος: Για τον Σαρκικό Πόλεμο

θα ήθελα να σας προσφέρω και μια προσωπική μαρτυρία:

Κυριακή 2/2: Ξυπνάω τα παιδιά και ετοιμαζόμαστε να πάμε στη θ. λειτουργία. Βρέχει δυνατά και αναρωτιέμαι πώς θα τα καταφέρω με δυο μικρά παιδιά (6 και 3 ετών) να μπούμε στο ναό χωρίς να βραχούν αν δεν βρω να παρκάρω κοντά... "Δεν πειράζει", λέω, "εγώ θα ξεκινήσω και βλέπουμε τι θα κάνω". Τελικά όλα πήγαν καλά. Μόλις ξεκινήσαμε η βροχή είχε σταματήσει!

Κυριακή 9/2: Παρόμοιος καιρός, συννεφιασμένος και έτοιμος να ρίξει καρεκλοπόδαρα. Παίρνω την ομπρέλα καλού κακού... Καθώς έβαζα την κόρη μου στο αυτοκίνητο με ρωτάει: "Μπαμπά θα βρέξει;" και της απαντώ: "Δεν βρέχει σε εμάς Κατερίνα...!" επειδή μάλλον το είχα πάρει πάνω μου... Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα της και άρχισε να βρέχει.

Τυχαίο; μπορεί... μπορεί και όχι...

α! και την προηγούμενη ημέρα είχα εξομολογηθεί και ένιωθα αρκετά καλά με τον εαυτό μου (ότι τα καταφέρνω...) και μου τόνισε ο παππούλης να προσέχω να μην αισθάνομαι υπερηφάνεια και να προσπαθώ να το ελέγχω. Επίσης, μου τόνισε ότι αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθώ λιγότερο την επόμενη φορά επειδή αισθάνθηκα ότι κατόρθωσα κάτι δύσκολο - απλά ότι θα πρέπει και να προσπαθώ να πετυχαίνω τον εκάστοτε στόχο αλλά και να ελέγχω τα συναισθήματα που απορρέουν από την επιτυχία. Διότι ο πονηρός παραμονεύει και θα πατήσει πάνω σε αυτά...!

Ελπίζω να σας ωφέλησα.