Θαύμα! Θαύμα? Θαύμα... - Μέρος Β΄ (ΝΕΟ: 8/11/2014)

Ευχαριστώ Αρχάγγελε Μιχαήλ, 

Ευχαριστώ Αρχάγγελε Γαβριήλ,

Σας ευχαριστώ Παμμέγιστοι Ταξιάρχες 

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μου ένα χρόνο πριν, στο οποίο περιγράφω πώς έγινε η ουσιαστική μεταστροφή μου πριν ακριβώς από ένα χρόνο την 8η Νοεμβρίου 2013: 

Ε Δ Ω

Στο αρχικό άρθρο έχω κάνει μια προσθήκη την 18η Απριλίου 2014 και τώρα προς Δόξα Θεού και προς τιμή των Αρχαγγέλων θα σας περιγράψω άλλα δυο περιστατικά που κάνουν σαφές ότι τα προηγούμενα μόνο σύμπτωση δεν ήταν.

Περιστατικό 26ης Μαρτίου 2014

Την 26η Μαρτίου (αμέσως μετά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου) εορτάζουμε τη σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Είχα ήδη συζητήσει με τον Πνευματικό μου ότι θεωρώ ως προστάτη μου τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και το σημάδι που μου είχε δώσει και μου είχε τονίσει να μην κάνω διάκριση μεταξύ των δυο Ταξιαρχών αλλά να τους τιμώ εξίσου! 

Έτσι, αποφάσισα να τιμήσω τον Αρχάγγελο Γαβριήλ παίρνοντας και την μικρή μου κόρη μαζί μου (όπως είχε κάνει η ίδια στις 8 Νοεμβρίου...). Είχα μάθημα όμως (αν θυμάμαι καλά στις 9:30) και γνώριζα ότι αν καθυστερούσε η θ. λειτουργία δεν θα μπορούσα να μείνω και είχα αποφασίσει να πάμε για λίγο και αν δεν είχε τελειώσει ότι θα φεύγαμε κατά τις 9:00 για να προλάβω (ήταν καθημερινή και στην ενορία μου η θ. λειτουργία τελειώνει στις 9:00 περίπου τις καθημερινές)...

Μπαίνουμε στην εκκλησία και αντί να αντικρίσω αρκετό κόσμο... βλέπω ότι ήταν μόλις μια γυναίκα... και το ρόλο του ψάλτη τον έπαιζε ο επιστάτης και ο παπάς εναλλάξ. Δεν είχε θεία λειτουργία, αλλά ούτε και προσέλευση κόσμου. Βλέπετε είχε προηγηθεί η 25η Μαρτίου και ο κόσμος "είχε κάνει το καθήκον του"... 

Στεναχωρήθηκα πολύ...

Περίμενα όμως να ψάλλουν ή να διαβάσουν τους ύμνους, κάποια τροπάρια ή την παράκληση στον Αρχάγγελο (δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να διακρίνω τα κείμενα που διαβάζονταν ή ψέλνονταν από τον ιερέα - δεν είχα ξεκινήσει ακόμα να μελετώ τους ψαλμούς, δεν γνώριζα τις ακολουθίες της εκκλησίας μας, δεν είχα προλάβει ακόμα να αγοράσω σχετικά βιβλία...)[μεταγενέστερη προσθήκη: τελικά εκείνη την ημέρα αν και θα μπορούσε να γίνει προηγιασμένη θεία λειτουργία δεν είχε γίνει και το πρωί είχε τελεστεί η ακολουθία της 9ης ώρας και ο εσπερινός, όπως συνηθίζεται την Μ. Σαρακοστή]

Παρόλα αυτά περίμενα να ολοκληρώσουν την μικρή αυτή σύναξη, αλλά αυτό δεν γινόταν... η ώρα περνούσε και άρχισα να αγχώνομαι. Δεν μπορούσα, όμως, να φύγω γιατί ήδη ήταν ανύπαρκτοι οι πιστοί στον ιερό ναό και αισθανόμουν ότι θα πρόδιδα κι εγώ τον Αρχάγγελο. Προσπάθησα να πλησιάσω δειλά - δειλά την έξοδο του ναού, αλλά πρακτικά ήμουν παγωμένος, δεν μπορούσα να βγω από το ναό! 

Λέω στην κόρη μου: 

"Ηλιάνα πάμε σιγά - σιγά γιατί πρέπει να πας σχολείο κι εγώ στη δουλειά μου". 

Και μου απαντά με επιτακτικό ύφος:

"Όχι! Δεν θα φύγουμε ακόμα..."

Πάγωσα γιατί πλέον εμπιστεύομαι το ένστικτο του παιδιού μου (σε τέτοια θέματα) περισσότερο από το δικό μου. Πρέπει να πλησιάζε η ώρα τις 9:20 και πλέον θα αργούσα σίγουρα στο μάθημα, αλλά ήμουν πολύ αγχωμένος και για το αν θα μπορούσα να αφήσω την μικρή στον παιδικό σταθμό. Θα την δέχονταν; (τυπικά υπάρχει όριο προσέλευσης μέχρι τις 9:00). Ωστόσο, παρέμενα εντός του ναού παγωμένος, χωρίς να μπορώ να πάρω την μικρή "με το ζόρι" και να φύγω (παρά το ότι είχα ασπασθεί τις εικόνες και είχα φιλήσει και το χέρι του ιερέα και πρακτικά είχα προετοιμάσει την "έξοδό" μου...)

Κι εκεί που το είχα πάρει απόφαση ότι θα μείνω μέχρι να πει το "Δι ευχών..." ο ιερέας (όσο κι αν αργούσα), ξαφνικά μπαίνει ένα περιστέρι εντός του ναού και η μικρή αρχίζει να το κυνηγά... το περιστέρι βγαίνει από το ναό και η μικρή ακολουθεί... ο Αρχάγγελος (;) μου έδωσε την άδεια να αποχωρήσω!

Περιστατικό 6ης Σεπτεμβρίου 2014

Το Σάββατο 6/9/14 είχαμε πάει με τη γυναίκα μου στο Βόλο, όπου είχαμε αφήσει τα παιδιά για διακοπές στον παππού και τη γιαγιά τις προηγούμενες 3 εβδομάδες. Πλησίαζε το άνοιγμα των σχολείων και έπρεπε να επιστρέψουν στην Αθήνα.

Από τα Χριστούγεννα όποτε βρισκόμουν στο Βόλο άκουγα το ραδιοφωνικό σταθμό "Μοναχική Διακονία" της Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου (μπορείτε να τον ακούσετε διαδικτυακά ΕΔΩ). Και όλο έλεγα να πάω στη Μονή, αλλά δεν είχα αξιωθεί να το κάνω το προηγούμενο διάστημα... Στις 6 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε το θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στους Κολοσσούς της Φρυγίας, το εν Χώναις κι έτσι το θεώρησα πολύ καλή ευκαιρία να επισκεφθώ το μοναστήρι (η ιστοσελίδα εδώ). Πήγαμε με τον πατέρα μου το απόγευμα και παρακολουθήσαμε τον εσπερινό.

(Μια μικρή παρένθεση: ο ναός έχει κτιστεί σε εξαιρετικό σημείο και είναι πανέμορφος. Βρίσκεται στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας. Ωστόσο, να σας ενημερώσω ότι ο ναός εσωτερικά δεν έχει αγιογραφηθεί και γίνεται προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων γι' αυτό το σκοπό. Το θέτω υπ' όψιν όποιου θέλει και μπορεί να συνεισφέρει.)

Στη συνέχεια αφού τέλειωσε ο εσπερινός πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αλλά στην πορεία έλαβα ένα μήνυμα από τον αδελφό μου να πάμε πρώτα να πάρουμε το αυτοκίνητο του πατέρα μου από ένα σημείο στο Βόλο όπου το είχε παρκάρει ο αδερφός μου κι έτσι περάσαμε από εκεί και άφησα τον πατέρα μου στο αυτοκίνητό του. Είχα παρκάρει πρόχειρα πίσω από τον πατέρα μου και βρισκόμασταν και οι δύο στο αντίθετο ρεύμα σχετικά με την πορεία που θα ακολουθούσαμε. 

Βάζει μπροστά ο πατέρας μου, βάζω κι εγώ και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Έχει νυχτώσει. Ήταν περίπου 21:00. Ο αδερφός μου είναι απ' έξω και κάτι προσπαθεί να μου πει, αλλά έχω κλειστά τα παράθυρα και δεν τον ακούω... (μου το είπε την επόμενη ημέρα...). Κοιτώ τον καθρέφτη μου κι έχω καλό οπτικό πεδίο αλλά έχω το μυαλό μου στο να δω τα φώτα των οχημάτων που διέρχονταν (ήταν νύχτα). Ο πατέρας μου περιέργως για μένα δεν κινείται και αποφασίζω να βγω πρώτος εγώ από πίσω του  αφού έλεγξα το ρεύμα εμπρός μου (ήμουν στο αντίθετο ρεύμα) και κοιτούσα τον καθρέφτη για τους "πίσω" μου. Ο δρόμος μου φαινόταν άδειος και απορούσα γιατί ο πατέρας μου δεν έβγαινε, εγώ όμως θα έπρεπε να έχω βγει... μπορεί να πέρασε μισό με ένα λεπτό (δεν μπορώ να κάνω καλή εκτίμηση του χρόνου - μου φάνηκε σαν αιώνας...) και καθόμουν παγωμένος ανεξήγητα μέχρι που αποφάσισα να βγω. Κι εκεί που έκανα διστακτικά την εκκίνηση του αυτοκινήτου (περιέργως πολύ αργά) αισθάνθηκα με την άκρη του ματιού μου δυο παιδιά με ποδήλατα χωρίς φώτα να διέρχονται με ταχύτητα ξυστά από το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου μου...! Αν είχα βγει πιο γρήγορα ή ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα θα τους είχα χτυπήσει... ή θα έπεφταν πάνω μου... και δεν θέλω να διανοηθώ την κατάσταση που θα προέκυπτε. 

Αμέσως αισθάνθηκα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ περίεργο για να είναι τυχαίο, διότι ξέρω ότι συνήθως βγαίνω πιο γρήγορα όταν είμαι βέβαιος ότι δεν έχω να προσέξω κάποιο άλλο διερχόμενο όχημα κι εγώ δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι δυο ποδήλατα έρχονταν κατά πάνω μου. 

Την επόμενη μέρα ο αδερφός μου με ρώτησε: "Γιώργο εχθές με άκουγες όταν σου έλεγα να προσέξεις τα ποδήλατα; Τα είχες δει;". 

Του εξήγησα τί έγινε κατά την γνώμη μου: Δεν τον άκουγα γιατί το αυτοκίνητο έχει καλή ηχομόνωση. Είχα το μυαλό μου στο να δω φώτα, δεν τα έβλεπα και ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να βγω... περιέργως βγήκα πολύ διστακτικά και αργά ώστε οριακά να γλιτώσω το ατύχημα που θα μπορούσε να είναι και δυστύχημα... Αμέσως αισθάνθηκα ότι οι Ταξιάρχες με προστάτεψαν για άλλη μια φορά (πόσες άραγε άλλες φορές το έχουν κάνει στο παρελθόν κι εγώ δεν είχα ανοιχτά τα μάτια για να το δω;;;)

Δεν ξέρω αν ο αδερφός μου με πίστεψε, αλλά μετά από συζήτηση που έκανα με τον πνευματικό μου με διαβεβαίωσε να μην έχω καμιά αμφιβολία ότι οι Ταξιάρχες με προστάτευσαν κι εμένα και τα παιδιά...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Ταξιάρχες που μας σκεπάζετε και μας προστατεύετε: 

Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

Τα παραπάνω αδέρφια μου τα ανέφερα, για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ και προς δόξα Θεού. Γενικότερα, ο Θεός επεμβαίνει διακριτικά στη ζωή μας (σαν αεράκι) και αν δεν έχουμε ανοιχτά μάτια και πολλή πίστη δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αυτή την επέμβαση... Έτσι, δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί μπορεί να με θεωρήσουν φαντασιόπληκτο ή θύμα συγκυριών και τυχαιότητας. Όπως ανέφερε και σε σχόλιο του ο μοναχός π. Άβελ: "όταν δεν θέλουμε να πούμε ότι ήταν θαύμα λέμε ότι ήταν τυχαίο!". Ωστόσο, είμαι εξίσου βέβαιος ότι θα υπάρξουν αρκετοί που κάποια στιγμή (όχι κατ' ανάγκη αμέσως) θα ωφεληθούν από την μικρή ιστορία μου και γι αυτό και την δημοσιεύω...