Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι,
αναστήσου από τους νεκρούς...
Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής ημέρας, αγαπητοί μου αδελφοί, προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Εφέσου, της περίφημης εκείνης πόλης της Μικράς Ασίας, όπου η ειδωλολατρεία κυριαρχούσε, όχι μόνο ως θρησκεία, αλλά κυρίως ως τρόπος ζωής. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του, ας το ακούσουμε ξανά στην καθημερινή μας γλώσσα.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, κάποτε ήσασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως, που πιστεύετε στον Κύριο, είστε στο φως· να ζείτε, λοιπόν, σαν άνθρωποι που ανήκουν στο φως. Γιατί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Να εξετάζετε τι αρέσει στον Κύριο. Και να μη συμμετέχετε στα σκοτεινά κι ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζετε. Γι’ αυτά που κάνουν εκείνοι στα κρυφά είναι ντροπή ακόμα και να μιλάμε. Όταν όμως όλα αυτά έρχονται στο φως, δείχνουν τι είναι. Γιατί ό,τι φανερώνεται γίνεται και το ίδιο φως. Γι’ αυτό λέει ένας ύμνος: «Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς, και ο Χριστός θα σε φωτίσει». Προσέχετε, λοιπόν, καλά πώς ζείτε· μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί ζούμε σε πονηρούς καιρούς. Γι’ αυτό μην είστε άφρονες, αλλά ν’ αντιλαμβάνεστε τι θέλει ο Κύριος από σας. Και μη μεθάτε με κρασί, που οδηγεί στην ασωτεία, αλλά να γεμίζετε με το Πνεύμα του Θεού. Να τραγουδάτε στις συνάξεις σας ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, να ψάλλετε με την καρδιά σας στον Κύριο»(Εφεσίους κεφ. 5 στίχ. 8-19).
Πάντα προβλημάτιζε τους αληνθινούς χριστιανούς, ο τρόπος και η ποιότητα της ζωής τους μέσα στον κόσμο. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ήταν αναγκασμένοι πολλές φορές να κινούνται, ήταν κοσμικό και απνευμάτιστο, πονηρό και άσωτο, μεστό έργων ανώφελων και ντροπιαστικών. Πολύ επιτυχημένα ο Απόστολος Παύλος γράφει για όλα αυτά ταυτίζοντάς τα με το «σκοτάδι», σε αντίθεση με το «φως» το οποίο κυριαρχεί στη ζωή του πιστού στον Χριστό.
Και πράγματι, δεν υπήρχε καλύτερη παρομοίωση, προκειμένου να αποδώσει σαφέστερα, την εκ διαμέτρου αντίθεση που υπάρχει μεταξύ της ζωής των ευσεβών χριστιανών και των κοσμικών ανθρώπων. Διότι η ζωή του χριστιανού είναι και πρέπει να είναι φωτεινή και καθαρή, αγνή και άκακη, απονήρευτη και ενάρετη, ωφέλιμη για τον ίδιο και τους γύρω του. Όχι πως εμείς οι χριστιανοί είμαστε «ανώτερα πλάσματα», ή «υπεράνθρωποι» ή «άγιοι» (όπως πολλές φορές ειρωνικά μας αποκαλούν οι άλλοι). Άνθρωποι απλοί και συνηθισμένοι είμαστε, με πάθη και αδυναμίες, που όμως διαφέρουμε σε κάτι πολύ σημαντικό από τους άλλους, πιστεύουμε στον Χριστό. Κι αυτή η πίστη είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε.
Γιατί, τι σημαίνει να είναι κανείς χριστιανός; Είναι ο άνθρωπος εκείνος που συνάντησε στο διάβα της ζωής του τον Ιησού και δεν προσπέρασε αδιάφορος. Στάθηκε και ατένησε τη γλυκήτατη μορφή Του, άκουσε το σωτήριο λόγο Του, δάκρισε ατενίζοντας την εκούσια Σταυρική Του θυσία, αναλογίστηκε πως και για τις δικές του αμαρτίες κατέβηκε ο Χριστός έως του Τάφου, μετανόησε... αντίκρισε τη δόξα της Αναστάσεως του Κυρίου Του και πόθησε να μοιραστεί μαζί Του τη Βασιλεία των Ουρανών.
Μετά από τη συνάντηση αυτή, δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Πέρασε από το σκοτάδι στο φως. Η ζωή του άλλαξε, ταυτίστηκε με το θέλημα του Θεού. Πλέον δεν ζούσε αυτός, αλλά ζούσε «μέσα του ο Χριστός», όπως και ο ιερός Παύλος μαρτυρεί για τη δική του και τη ζωή κάθε χριστιανού. «Γιατί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια». Οι πράξεις του, οι πεποιθήσεις του, οι σκέψεις του, οι επιθυμίες του, τα όνειρά του, όλα περνούν πλέον μέσα από το φίλτρο της πίστεως στον Χριστό. Όχι γιατί τον αναγκάζει κανείς, όχι γιατί απηλείται από κάτι, αλλά γιατί τον κινεί η δύναμη της αγάπης του για Εκείνον, που πρώτος τον αγάπησε και πέθανε για χάρη του.
Ακόμα όμως και όταν ο χριστιανός δεν καταφέρνει όλα τα παραπάνω, ακόμα και τότε διαφέρει. Κι αυτό, γιατί, όταν ο πιστός πέσει τελικά στην αμαρτία -μετά από πολύ αγώνα και αντίσταση- δεν παραδίδεται σ’ αυτήν, δεν μένει αιχμάλωτος στο δίχτυα της. Συνεχίζει να προσπαθεί με πείσμα, παλεύει με ελπίδα στο έλεος του Θεού, σηκώνεται και τινάζει με μετάνοια από πάνω του τη λάσπη της πτώσης και ρίχνεται ξανά στον καλόν αγώνα να επιστρέψει στον αγαπημένο Κύριό Του, γνωρίζοντας πως Εκείνος πάντα τον περιμένει με στοργή, τον δέχεται πάντα κοντά Του με αγάπη.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν κι εμείς αδελφοί μου να ανταποδώσουμε αυτήν Του την αγάπη, ζώντας στο «φως» του Χριστού. Αμήν.
αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος
(Εφεσίους κεφ. 5 στίχ. 8-19).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.