ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἰωάννου Κωστώφ

Το Χαμόγελο τοῦ Θεοῦ

Ἅγιος Πορφύριος: Ὁ Ἅγιος τῆς Πλατείας Ὁμονοίας στήν Ἀθήνα

«Ἡ κυρία Ἀ. Σ. ἀφηγεῖται (4/10/2004):

“Τήν περίοδο ἐκείνη (1998) ἐργαζόμουν ὡς βοηθός δικηγόρου σέ κάποιο δικηγορικό γραφεῖο. Ἦταν Τετάρτη βράδυ. Μέ παίρνει στό τηλέφωνο μία δικαστικός, καί μοῦ ζητᾶ ἐπειγόντως νά τῆς πάω τήν ἑπόμενη μέρα, τήν Πέμπτη, κάποια ἔγγραφα, πού ἔλειπαν ἀπό μία δικογραφία μας. Ἐκτός τῶν ἐγγράφων, μοῦ ζήτησε καί δύο δικόσημα. Αὐτό, ὅμως, δέν ἦταν δυνατόν νά γίνη, γιατί ὁ δικηγόρος ἀπουσίαζε καί δέν μποροῦσε νά ἔλθη στό γραφεῖο, γιά ν᾽ ἀνοίξη τούς φακέλους, νά βρῆ τά ἔγγραφα καί νά μοῦ τά δώση…

Μέσα στήν ἀγωνία μοῦ ἦλθε μιά φωτισμένη σκέψι: ῾Καί δέν πάω στόν Παππούλη μας, τό Γέροντα Πορφύριο, νά μέ βοηθήση; Νά κάνη τή δουλειά;᾽. Τόν παρακάλεσα, λοιπόν, ἀπ᾽ τά βάθη τῆς ψυχῆς μου ὁλόθερμα νά πάη στό γραφεῖο, νά πάρη τά ἔγγραφα ἀπ᾽ τό φάκελο μαζί καί δύο δικόσημα, πού ἦταν πάνω στό γραφεῖο, καί νά τά πάη στή δικαστικό. Μαζί μ᾽ ἐμένα, ἐκεῖνο τό βράδυ, κι ὅλη ἡ οἰκογένειά μου προσευχήθηκε θερμά…

Τήν ἑπόμενη μέρα τό πρωΐ ἐγώ θά μποροῦσα νά πήγαινα στό δικαστικό γραφεῖο γιά τή διευθέτησι τοῦ θέματος, ἀλλά δέν πῆγα, ἐπειδή εἴχαμε ὁρίσει νά κάνουμε ἰδιωτική Θεία Λειτουργία. Πήγαμε, λοιπόν, ὅλη ἡ οἰκογένεια στήν ἐκκλησία, πού εἶναι κάπως μακρυά· εἶναι τό ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας στό Πεντάγωνο.

Ὅταν σχόλασε ἡ ἐκκλησία κι ἐπιστρέψαμε, ἕντεκα ἡ ὥρα τό πρωΐ, ξεκλειδώνοντας τήν εἴσοδο, καλοῦσε τό τηλέφωνο. Ἦταν ἡ δικαστικός. Ταραγμένη, εἶπε τό ὄνομά της καί προχώρησε:

—Ἄν δέν μ᾽ ἐμπόδιζε αὐτό τό ἐπάγγελμα, τούτη τή στιγμή ἤθελα νά ἔλθω ἐκεῖ. Τί συμβαίνει μ᾽ ἐσᾶς;

Φαινόταν ἀπορημένη πολύ καί βαθειά συγκλονισμένη.

Συνέχισε:

—Τό πρωΐ περνῶ στή θυρίδα μου καί τή βλέπω ἄδεια. Δέν εἶδα τά ἔγγραφα, τά ὁποῖα περίμενα νά μοῦ φέρετε καί θύμωσα ἐναντίον σας. Θά πάω σπίτι μου, εἶπα μέσα μου, νά πάρω τήν κυρία Ἀ. στό τηλέφωνο καί νά τήν ἐπιπλήξω. Ὅταν, ὅμως, ἦλθα στό σπίτι, κάθησα στό γραφεῖο μου νά τηλεφωνήσω. Βλέπω μέ μεγάλη μου ἔκπληξι πώς πάνω ἀπ᾽ τόν κλειστό φάκελο τό δικό σας βρίσκονταν τά ἔγγραφα, τά ὁποῖα σᾶς εἶχα ζητήσει. Καί τά δύο τά ἔχω μπροστά μου! Τό γεγονός αὐτό μοῦ προξενεῖ φοβερή ἐντύπωσι κι ἔκπληξι! Ἀπό ᾽δῶ σᾶς πῆρα χθές τό βράδυ καί σᾶς μίλησα τόσο ἀπότομα. Σήμερα σᾶς ζητῶ συγγνώμη! Θά ἤθελα πολύ κάποια στιγμή νά συναντηθοῦμε καί νά γνωρισθοῦμε ἀπό κοντά.

Ἐγώ δέν ἐξεπλάγην ἀπ᾽ τά ὅσα ἄκουσα. Ἤμουν πεπεισμένη ἀπ᾽ τήν πρώτη στιγμή πού ζήτησα ἀπ᾽ τόν Παππούλη μας νά παρέμβη στή δύσκολη στιγμή, ὅτι τά πράγματα θά εἶχαν αἴσιο τέλος, ὅπως ἀκριβῶς καί συνέβη. Γι᾽ αὐτό καί δέχθηκα τά ὅσα ἄκουσα χωρίς καμμία ἀντίδρασι. Δέν τῆς εἶπα λεπτομέρειες, ὅτι δηλ. ἔχουμε ἕναν ἅγιο Γέροντα, τόν π. Πορφύριο, πού προστατεύει ἰδιαιτέρως τήν οἰκογένειά μας. Ἁπλῶς τῆς μίλησα γιά ῾Χάρι Θεοῦ᾽:

—Ὅποιος πιστεύει, καλή μου, ἔτσι ἐνεργεῖ σ᾽ αὐτόν ἡ Χάρι τοῦ Θεοῦ, τῆς εἶπα”».

• Γράφει ὁ γιατρός Γεώργιος Παπαζάχος: «Μοῦ εἶπε: “Θά σοῦ ἐξομολογηθῶ κάτι, ἀλλά νά μείνει μυστικό. Ἔχω καρκίνο στήν ὑπόφυσι. ῎Ηδη αἰσθάνομαι τή γλῶσσα μου μεγαλωμένη καί δέν γυρίζει καλά μέσα στή στοματική κοιλότητα”. “Ὑστερα μοῦ ἀνέλυσε ἰατρικά καί σωστά τή λειτουργία τῶν ἐνδοκρινῶν ἀδένων καί κατέληξε: “Πρέπει νά ξέρης ὅτι ὅταν ἤμουν καλογεράκος —ἴσως δεκαέξι χρονῶν— στό Ἅγιον Ὄρος, αἰσθανόμουν τόσο εὐτυχισμένος, ἰδίως μετά τή θεία Κοινωνία, ὥστε ἔβγαινα στό δάσος καί μέ δάκρυα φώναζα: ῾Δόξα σοι, Κύριε! Ἦλθες ὁλόκληρος σταυρώθηκες καί πόνεσες γιά μένα καί σήκωσες τίς ἁμαρτίες μου. Κι ἐγώ τί κάνω γιά σένα; Ποιό πόνο ὑποφέρω γιά σένα; Κύριε, στεῖλε μου ἕνα καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου ἕνα καρκίνο, νά ὑποφέρω κι ἐγώ μαζί Σου᾽. Αὐτή τήν προσευχή τήν ἔκανα συνέχεια καί μετά τό ἐξομολογήθηκα στούς Γεροντάδες μου. Ἐκεῖνοι μοῦ σύστησαν νά μή τό ἐπαναλάβω, γιατί ἐκπειράζω τό Θεό. Ξέρει εκεῖνος τί θά κάνει. Δέν τήν ξανάκανα αὐτή τήν προσευχή. Ἀλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μοῦ τόν ἔστειλε τόν καρκίνο. Καταλαβαίνεις τήν εὐεργεσία; Ἔστω καί ἀργά, θά ὑποφέρω λίγο μαζί Του”.

Ἔμεινα μέ ἀνοικτό τό στόμα. Πρώτη φορά στήν ἰατρική σταδιοδρομία μου ἄκουγα τή φράσι: “Δόξα τῷ Θεῷ, ἔχω καρκίνο”! Εἶχα ξεχάσει ὅτι μπροστά μου δέν βρισκόταν ἄνθρωπος κοινός· ἦταν ὁ Γέροντας Πορφύριος».

° Γράφει ὁ ἴδιος: «Ἐδῶ θά ἀναφέρω μία αὐτοδιάγνωσί του [τοῦ π. Πορφυρίου]. Διαπίστωσε μεταβολές στό ἠλεκτροκαρδιογράφημά του, χωρίς καρδιογράφο. Ἕνα βράδυ μοῦ τηλεφώνησε ἀνήσυχος: “Ἔλα, ἔστω καί ἀργά, καί θά δῆς ἀλλοιώσεις στό καρδιογράφημα. Πονάω σήμερα πολλές φορές καί ὁ πόνος εἶναι σαφῶς στηθαγχικός”. Διαπίστωσα πράγματι ἰσχαιμικές μεταβολές (στίς ἀπαγωγές V3-V6) καί τόν ρώτησα σέ ποιό stress βρέθηκε σήμερα. Ἄρχισε νά κλαίη καί μέ διακοπές νά μοῦ περιγράφη λεπτομερῶς σκηνές ἀπό τίς ὁδομαχίες στή Ρουμανία. Ἦταν ἡ ἡμέρα τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ λαοῦ κατά τοῦ Τσαουσέσκου καί μέ τό “χάρισμά” του ἔβλεπε τούς πυροβολισμούς καί τούς θανάτους στίς πλατεῖες, ὅπως τίς δημοσίευσαν οἱ ἐφημερίδες τίς ἑπόμενες ἡμέρες. Συνέχισε νά κλαίη καί τόν παρακάλεσα νά ζητήση ἀπό τό Θεό νά τοῦ ἀφαιρέση γιά λίγο αὐτή τήν “ὅρασι”. Ἡ καρδιά του βρισκόταν σέ κίνδυνο ἀπό τήν ἔντασι. Θά μποροῦσε νά κάνη ἐπέκτασι τοῦ ἐμφράγματός του. Στήν ἴδια ἔντασι βρισκόμουν κι ἐγώ, βλέποντας τήν εὐαισθησία τῆς “ἄλλης” καρδιᾶς ἑνός ἁγίου. Ἔκρυψα τά μάτια μου μέ τό καρδιογράφημα καί σκεπτόμουν: Τί σημασία ἔχουν, Γέροντα, γιά σένα τά νιτρώδη ἀντιστηθαγχικά φάρμακα, τά ὁποῖα ἑτοιμάζομαι νά σοῦ δώσω; Ἐσύ δέν εἶσαι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ καρδιά σου κτυπᾶ στόν Ὠρωπό καί ζῆ στή Ρουμανία. Στό ἠλεκτροκαρδιογράφημα ἡ καρδιά φαίνεται μέ ἰσχαιμική “κατάσπασι” τοῦ SΤ διαστήματος, ἀλλά στήν πραγματικότητα βρίσκεται σέ μεγάλη “ἀνάσπασι” πρός τόν οὐρανό. Ἔφυγα ἀργά μέ τόν τρόμο ὅτι εἶδα λίγο ἀπό τό φῶς ἑνός ἁγίου».

° Ἀκόμα: «Τό Δεκέμβριο τοῦ 1990 ἤμουν στό κρεβάτι μέ τήν πολλοστή γαστρορραγία μου. Σέ κάποια στιγμή ἔντονου προβληματισμοῦ μου, ἄν πρέπη νά χειρουργηθῶ ἤ ὄχι, κτύπησε τό τηλέφωνο. Μεταφέρω αὐτούσια τά λόγια τοῦ π. Πορφυρίου: “Αὐτές τίς μέρες σέ ἐπισκέπτομαι συχνά καί μέ τό ῾χάρισμα᾽ τό ὁποῖο μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός ἐνεργῶ θεραπευτικά. Ποτέ δέν εἶχα μπεῖ στό σπίτι σου τόσες πολλές φορές σέ λίγες μέρες… Κάτι μοῦ λέει νά μήν τό χειρουργήσης τώρα, ἀλλά νά ἀλλάξης τρόπο ζωῆς, νά χαλαρώσης. Ἄφησε τό χειρουργεῖο νά τό σκεφθοῦμε ἀργότερα. Τί κάνω ἐγώ τώρα, τό γιατρό στό γιατρό; (γελάει). Νά ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σέ ἀγαπάει ὁ κόσμος. Μοῦ ἔφαγες τή δόξα (γελάει)”. Φαντάζεσθε πῶς ἔνοιωσα κάτω ἀπό αὐτή τήν προστατευτική του παρουσία».

ΠΗΓΗ:

Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ

Το Χαμόγελο του Θεου – Απλοί άνθρωποι, Στύλοι της Εκκλησίας

εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Αθήνα 2012

http://www.truthtarget.gr

TRUTH TARGET

http://athensofmyheart.wordpress.com

ATHENS OF MY HEART