Σχολικές Θείες Λειτουργίες: Μια «τερατογονία» που κάνουμε πως δεν βλέπουμε!

Στις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας (Χριστούγεννα και Πάσχα) που βρίσκονται μέσα στο σχολικό έτος σπουδών (Σεπτέμβριο-Ιούνιο) όλα τα σχολεία θεωρούν υποχρέωση να φέρνουν τους μαθητές στον ναό για την ‘’παρακολούθηση’’ κάποιας ακολουθίας ή λειτουργίας.

Το προβλέπει και το αναλυτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και έτσι κάθε…φιλότιμος και συνεπής σχολικός διευθυντής ρυθμίζει κάποιον εκκλησιασμό. Στο μέγιστο ποσοστό των σχολείων, κάτι τέτοιο είναι μια υποχρέωση που πρέπει να βγεί! Μπορεί να μη πιστεύουν ή και να μην είναι χριστιανοί κάποιοι δάσκαλοι ή καθηγητές μερικών διδακτικών συλλόγων, όμως η διεκπεραίωση τέτοιων θεμάτων που αν δεν τηρηθούν μας αφήνουν…εκτεθειμένους!) είναι συνήθης τακτική και ενέργεια. Όπως όλοι μας και αυτοί…’’κρατάνε γυμνά ονόματα’’ Nomina nuda tenemus  που λέει και ο Umberto Eco στο ‘’Όνομα του Ρόδου’’!!

Η ατμόσφαιρα στις σχολικές λειτουργίες είναι μια, απότοκος των όσων περιεγράφησαν προηγουμένως, τερατογονία! Συνήθως ανεπιμέλητοι μαθητές, κυριολεκτικώς αναγκασμένοι να βρίσκονται εκεί, κουβαλώντας την αναίτια ή και έστω δίκαιη επαναστατικότητα τους, ή την βαρυεστημάρα τους, φτιάχνουν στον ναό ατμόσφαιρα…παιδικής χαράς. Χαμηλόφωνες και υψηλόφωνες συζητήσεις!  Χαζεύουν,  με ο,τιδήποτε άλλο ασχολούμενοι πλήν της Θ. Λειτουργίας. Σχολιάζουν! Λένε εξυπνακίστηκες ατάκες! ‘’Χύνουν’’ δηλητηριώδη ειρωνεία προς οποιονδήποτε τυχόν κάνει την απονενοημένη σκέψη να…προσευχηθεί και να παρακολουθήσει! Φέρονται με μαγκιά, άνεση, και ύφος ‘’υπεράνω’’. Βέβαια αυτά συμβαίνουν κατά βάσιν από παιδιά των Λυκείων, όμως αυτά τα ίδια παιδιά πέρασαν προηγουμένως και από τις χαμηλότερες σχολικές βαθμίδες..!

Μέσα σ όλους αυτούς τους…’’συμφωνούντες’’ ένας παπάς, που ή διεκπεραιώνει στα γρήγορα την θ. Λειτουργία για να γλυτώσει από το μαρτύριο ή υπομένει καρτερικά αυτό το ‘’θρησκευτικό δράμα’’, με αφελή προσδοκία αλλαγής και πνευματικού κέρδους, απελπισμένος  για την πιθανότητα…καλύτερων ημερών!

Σ αυτές τις λειτουργίες συνειδητοποιεί ο κληρικός το μέγεθος της αυταπάτης…του νηπιοβαπτισμού! Οι γονείς στους οποίους…αναθέσαμε την κατήχηση του βαπτισθέντος αποδεικνύονται αφερέγγυοι. Πώς άλλωστε θα ήταν αλλοιώτικα, αφού ούτε αυτοί (οι γονείς) ξέρουν τι πιστεύουν! Η αρχαία Εκκλησία έκανε κατήχηση και κατόπιν βάπτιζε.  Εμείς (χωρίς κατήχηση) βαπτίζουμε και κατόπιν ‘’τρέχουμε’’ να κατηχήσουμε αυτόν που είναι βαπτισμένος…αλλά δεν είναι χριστιανός. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι χριστιανός γίνεσαι με το να ‘’υποστείς’’ ένα μυστήριο στο οποίο κυριολεκτικώς…ήσουν ‘’απών’’!! Όταν κάτι δεν γίνει σωστά και στην σειρά του, τότε ‘’θα βγάζει’’ προβλήματα στο μέλλον. Αυτό το βλέπει ο ιερέας κατακάθαρα στις σχολικές λειτουργίες! Οι οποίες ‘’φυσικά’’ δεν είναι προσευχητική συμμετοχή είναι…εκπαιδευτική εκδήλωση!

Μέσα σ’ αυτή την…παράνοια (όπως λέει και πάλι ο Umberto Eko) οι σχολικές Λειτουργίες είναι λοιπόν συγχρόνως μια ευκαιρία και μια ταλαιπωρία!

Ευκαιρία, γιατί τα παιδιά θα βρεθούν στο περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του Ναού και του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πράγμα το οποίο για τον ιερέα είναι μια επιπλέον υπόμνηση της ‘’ανεκπλήρωτης πατρότητάς του’’ και μια υπόθεση προσευχής να διανοιχθούν ‘’οι οφθαλμοί της διανοίας’’ των μαθητών προς κατανόηση των λεγομένων και τελουμένων.

Ταλαιπωρία, γιατί τα παιδιά με την όλη τους στάση κάνουν καταφάνερο το γεγονός ότι δεν έχουν καμμιά ουσιαστική σχέση με το…σπόρ! Και στην αποξενωμένη και ανύπαρκτη σχέση τους με την θ. Ευχαριστία έρχεται επικαθήμενη δυσκολία η άγνωστη γλώσσα που κάνει την ατμόσφαιρα ξένη, και απομακρύνει για τους μαθητές μια τυχόν ελπιζόμενη πιθανή ευκαιρία να υπονοιαστούν και να υποψιαστούν ότι ‘’εδώ’’, στον ναό δηλαδή, κάτι μεγάλο συμβαίνει έστω και αν δεν το καταλαβαίνω, δεν το ξέρω, ή είμαι ξένος με αυτό!

‘Ετσι σε μια πορεία…’’προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’ εξελίσσεται ο σχολικός εκκλησιασμός αφού δεν θέλουμε να δούμε κατάματα τα θέματα και τις δυσκολίες και κρυβόμαστε μέσα στα παραδοσιακά ‘’φουστάνια» της μάννας μας Εκκλησίας, παρ΄ όλες τις απελπισμένες προσπάθειές της, να μας ‘’αποδιώξει’’ από την επανάπαυση και να μας ξυπνήσει από τον τραγικά γοητευτικό ύπνο…’’παρά τους πόδας’’ αγίων και ηρώων της πίστεως, οι οποίοι δεν θα γινόντουσαν τίποτα από τα δύο (ούτε  ήρωες ούτε άγιοι) αν ενεφορούντο από το δικό μας φρόνημα!

Ο παπάς πρέπει με ήρεμη επιβλητικότητα χωρίς φωνές και παρατηρήσεις  να εξηγήσει στα παιδιά, ότι δεν βρίσκονται σε…θεατρική παράσταση. Ότι η Λειτουργία είναι έργο τελούμενο από κοινού (μεταξύ ιερέως και πιστών, Λειτουργία=δημόσιο έργο) και εξ αυτού όλα τα λεγόμενα είναι σε πληθυντικό αριθμό. Πρέπει να τους μιλήσει για το κυριαρχούν  πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος είναι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος . Να τους πεί για την αγάπη Του που φτάνει στο Σταυρό. Τον Σταυρό που όταν τον αγαπήσουμε και μείς, ομορφαίνει και ζεσταίνει την ζωή μας, γιατί την βγάζει από την μοναξιά και την κρυάδα του εγωϊσμού, που πάντοτε μεν υπήρχε, αλλά σήμερα περνάει ως ποιότητα!

Πρέπει ο παπάς να εξηγήσει με ευγενή σοβαρότητα, τη θαυμαστή μεταβολή του ψωμιού σε Σώμα και του κρασιού σε Αίμα του Χριστού, γεγονός που δίνει ελπίδες και για μεταβολή της καρδιάς των μετεχόντων στην Θ. Ευχαριστία. Από μια φυσική ‘’καρδιά’’, που μπορεί να είναι και υγιής αλλά και πολύ άρρωστη, όπως το ψωμί που μπορεί να είναι φρέσκο αλλά και μουχλιασμένο μπαγιάτικο, σε μια ‘’καρδιά’’ του Χριστού γεμάτη αγάπη, καλοσύνη, χαρά, ειρήνη, υπομονή, ελευθερία, όπως το ψωμί που γίνεται από φυσική τροφή, Σώμα Χριστού!

Βέβαια όλα αυτά θα τα πεί ο παπάς χωρίς την αυταπάτη ότι θα λυθούν πάντα τα θέματα και από τούδε όλα θα βαίνουν αισίως! Οι αυταπάτες δεν ήταν ποτέ εκκλησιαστικό σπόρ, έστω και αν κάποιοι κληρικοί τις…γλυκοκύτταζαν!

ΠΗΓΗ.enoriako.

   

πηγή