Πικραμύγδαλα: Πόσα είναι ασφαλές να τρώμε;

Σχόλιο ιστολογίου "Ελληνική Ναυς": Η κατανάλωση πικραμύγδαλων ή πυρήνων (στο εσωτερικό του κουκουτσιού) βερύκοκου θεωρείται από πολλούς ως φάρμακο κατά του καρκίνου. Ωστόσο, επειδή σε αυτά περιέχεται υδροκυανικό οξύ το οποίο είναι ισχυρό δηλητήριο πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός να μην καταναλώσει μεγαλύτερη ποσότητα από την επιτρεπτή. Κάποιοι αναφέρουν ως μέγιστη ποσότητα πικραμύγδαλων τα 10 ανά ημέρα, αλλά θα ήταν πιο ασφαλές να καταναλώνετε το πολύ μέχρι 5, μιας και ο ΕΦΕΤ συστήνει στους ενήλικες καταναλωτές να καταναλώνουν μέχρι δύο  (2) πικρούς πυρήνες βερίκοκου ή πικραμυγδάλου την ημέρα.

Από της απόψεως της τοξικολογικής, οι αρχαίοι γνώριζαν την δηλητηριώδη δύναμη των πικρών αμυγδάλων, χρησιμοποιώντας αυτά κατά Διοσκουρίδη, για να δηλητηριάζουν θανατηφόρα τις αλεπούδες. Νεώτερες παρατηρήσεις του Husemann αποδεικνύουν ότι 4-6 πικρά αμύγδαλα είναι ικανά να επιφέρουν τον θάνατο στα παιδιά, ενώ η θανατηφόρος δόση αυτών στον ενήλικα ανέρχεται στην ποσότητα των 50-60 πικρών αμυγδάλων.

Κατά τις δηλητηριάσεις διά υδροκυανικού οξέως δύναται να γίνει διαχωρισμός τριών κυρίων φάσεων ή περιόδων, της δυσπνοϊικής, της σπαστικής και τέλος της ασφυκτικής. Παρατηρείται δηλονότι εν αρχή αγχώδης κατάσταση μετά αισθήματος καύσου κατά το στήθος, επιτεινόμενων δε των συμπτωμάτων αυτών, αναφαίνεται δύσπνοια, μικροσφυγμία, αστάθεια βαδίσματος, ζάλη, κεφαλαλγία, διαταραχές της όρασης, ναυτία και εμετοί. Το δηλητηριασμένο άτομο πέφτει βγάζοντας κραυγή σαν εκείνη των επιληπτικών κατά την έναρξη των κρίσεων της νόσου, έχοντας το σώμα συνασπισμένο, ιδία δε κατατρυχόμενο υπό σπασμούς καταλαμβάνοντας στην αρχή τους μυς του προσώπου και των άκρων, για να γενικευθούν κατόπιν, προσλαμβάνοντες τον τε τονικό και κλονικό τύπο, μετά οπισθοτόνου, ενίοτε όμως.

Ψύξη του δέρματος, κυάνωση των άκρων, διαστολή των κορών και εξόφθαλμος συμπληρώνουν την εικόνα της δευτέρας και βραχύτερης αυτής φάσεως της διά υδροκυανικού οξέως δηλητηριάσεως. Τέλος ο δηλητηριασθείς πέφτει σε βαρύ κώμα, άλλοτε άλλης διάρκειας, κατά το οποίο παρατηρούνται αναπνοή δύσκολος και διακοπτόμενη, κυάνωσης του προσώπου, πτώσης της θερμοκρασίας του σώματος, γενική μυϊκή χάλαση με παρεμβολές ενίων σπασμωδικών κινήσεων, πλήρωση του στόματος υπό σιέλου αφρώδους και αιματηρού, παύση της αναπνοής και μετά ταύτης κατάπαυσης της καρδιακής λειτουργίας.

Οι δηλητηριάσεις διά υδροκυανικού οξέως είναι λίαν ταχυθάνατοι (2'-3'-10' λεπτών της ώρας), αν όμως η περιέχουσα τούτο ουσία δεν ληφθεί σε μεγάλη ποσότητα, ή ευρεθεί μέσα σε αλκαλικό περιβάλλον στο στομάχι, ή αν μέρος ή το όλο αυτής αποβληθεί τούτου διά εμέτων, τότε η πορεία των είναι βραδύτερη και πλείονα χρόνο παρέχει στον θεραπευτή προς επέμβαση. Ιώμενα δε από ταύτης τα άτομα, ανακτούν ταχέως και πλήρως την φυσιολογική αυτών κατάσταση.

Η θεραπεία σε τέτοιες δηλητηριάσεις επέρχεται διά της όσο γίνεται ταχύτερης κένωσης του περιεχομένου του στομάχου δια οισοφάγιου σωλήνα ή εμετικού (άριστο εν προκειμένω τοιούτο τυγχάνει η απομορφίνη) και διά πλύσεων του στομάχου διά διαλύσεως υπερμαγγανικού καλίου (3 της χιλίοις) ή αραιωμένου υπεροξειδίου του υδρογόνου, του τελευταίου τούτου χρησιμοποιουμένου και σε υποδόριους ενέσεις. Αν χρόνος δοθεί, τότε ακολούθως χορηγούνται αντίδοτα, ως το υδροξείδιο του σιδήρου, το υποθειώδες νάτριο, το θειοθειϊκό νάτριο (του οποίου εγχύνετε υποδορίως διάλυμα 5 %), ή και ατροπίνη ή υοσκυαμίνη.

Η ζάχαρη θεωρείται επίσης ως άριστη κατά του υδροκυανικού οξέως αντίδοτο. Για αυτό, οι εχθροί του Ρασπούτιν, αποπειραθέντες να δηλητηριάσουν αυτόν με κυανιούχο κάλιο το οποίο έθεσαν εντός γλυκισμάτων τα όποια έφαγε και εντός οίνου τον οποίο ήπιε ο «δαίμων της Σιβηρίας», αστόχησαν του σκοπού τους, ουδέν το σοβαρό διά την ζωή του θύματός τους δυνηθέντες να προκαλέσουν διά του δηλητηρίου, αλλά μόνο σιελόρροια, δύσπνοια, λόξυγκα κλπ. δευτερευούσης σημασίας συμπτώματα.

Κατά της διά πικρών αμυγδάλων δηλητηριάσεις συνίσταται ιδιαιτέρως η χρήση διαλύσεων 1-2% γαλακτικού ή υδροχλωρικού οξέως, όπως διά τούτων παρεμποδιστεί η απόσχιση της αμυγδαλίνης. Τονώνουμε προσέσι το αναπνευστικό και το κυκλοφορικό σύστημα διά των γνωστών μέσων, όπως οι ενέσεις των διάφορων καρδιοτονωτικών φαρμάκων, οι εισπνοές αμμωνίας, οι ραντισμοί διά ψυχρού νερού, ιδία επί της κεφαλής και της σπονδυλικής στήλης, η τεχνητή αναπνοή κλπ.

Τα πικρά αμύγδαλα, κατά μικρές ποσότητας λαμβανόμενα, ιδία προ του ποτού θεωρούνται ως αντιμεθυστικά, περιγραφόμενα ως τοιαύτα υπό πλείστων συγγραφέων, από του Διοσκουρίδη και του Πλουτάρχου, μέχρι του Brillat-Sayarin.

Τα γλυκά αμύγδαλα είναι φαγητό θρεπτικότατο, δέον δε όπως μετέχουν για αυτό ουσιωδώς του σιτηρεσίου των αδυνάτων, ισχνών, φυματικών κλπ. 100 γραμμάρια ξηρών αμυγδάλων παρέχουσας στον οργανισμό 606 περίπου θερμίδες.

Θεραπευτικώς τα γλυκά αμύγδαλα χρησιμοποιούνται ως μαλακτικά, δίδονται δε κατά των ερεθισμών του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος, θεωρούνται προσέτι ως διουρητικά. Χρησιμοποιούνται και προς παρασκευή του φαρμακευτικού ποτού «Looc hblanc».

Δίδονται

1) ως «γαλάκτωμα αμυγδάλων» ή «γάλα αμυγδάλων» ή «απλό γαλάκτωμα» (Codex 1908).

2) ως σιρόπι αμυγδάλων» ή «Sirop d’ orgeat»(Codex 1908).

3) ως «κομμιώδες πόμα («potion emulsive gommee» ή «looch blanc» Codex 1908).

4) ως «έλαιο γλυκών αμυγδάλων».

5) ως «γαλακτωματώδες ελαιώδες πόμα» («potion emulsive huileuse» ή «looch huileux»-Codex 1908).

Εξωτερικώς χρησιμοποιούνται ως «κηραλοιφή του Γαληνού» («cerate de Galien»-Codex X908), ως cold-cream (codex 1908) και ως θειούχος αλοιφή («Pommade soufree» codex 1908).

Τα κελύφη των αμυγδάλων χρησιμοποιούνται υπό της λαϊκής ιατρικής προς καταπολέμηση της υπερτροφίας του προστάτη. Προς τον σκοπό αυτόν βράζονται σε διπλάσιά ποσότητα νερού, μέχρις ότου μείνει το μισό, χρησιμοποιώντας το νερό αυτού του βρασμού.

Τα πικρά αμύγδαλα θεωρούνται και αυτά ως μαλακτικά. Το νερό αυτών («eau distillee d’ araan- des ameres) χρησιμοποιήθηκε κατά των πνευμονικών παθήσεων, του άσθματος και της φθίσεως. Ο Mylius συνέστησε το γαλάκτωμα αυτών, ως αντιπυρετικό. Φρόνιμο όμως είναι να είμαστε άκρως επιφυλακτικοί προκειμένου να χρησιμοποιήσουμε εσωτερικώς τα πικρά αμύγδαλα. Εξωτερικώς, το γαλάκτωμα των πικρών αμυγδάλων θεωρείται ως άριστο καταπραϋντικό των δερματικών ερεθισμών και του κνησμού των λειχηνοειδών παθήσεων.

Πηγή:Τα εδώδιμα φυτά ως τροφές και ως φάρμακα-Ανάργυρου Μ. Σφακιαννάκη

Προφυλάξεις

Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ποτέ μόνοι σας. Μην χρησιμοποιείτε βότανα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα ακόμα και συμπληρώματα χωρίς την γνώμη ιατρού. Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι καθαρά και μόνο για ενημερωτικό σκοπό.

Η σελίδα δεν φέρει καμία ευθύνη: Διαβάστε τους όρους χρήσης

Απειλή το υδροκυάνιο στα πικραμύγδαλα - τι συστήνει ο ΕΦΕΤ

Πηγή: ΕΘΝΟΣ On Line 13:05 2/3 2-3-2015

Η γνωμοδότηση του Επιστημονικού Συμβουλίου Ελέγχου Τροφίμων(ΕΣΕΤ) εκπονήθηκε, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση, με βάση αντίστοιχες γνωμοδοτήσεις διεθνών οργανισμών, οργανισμών της ΕΕ καθώς και μέτρων που έχουν υιοθετηθεί από άλλες χώρες για την κατανάλωση πικρών πυρήνων βερίκοκου και πικραμυγδάλων.

Ο ΕΦΕΤ, σύμφωνα με την εγκριθείσα γνωμοδότηση, συστήνει στους ενήλικες καταναλωτές να καταναλώνουν μέχρι δύο πικρούς πυρήνες βερίκοκου ή πικραμυγδάλου την ημέρα. Επίσης συστήνει στα παιδιά, στις έγκυες και στις θηλάζουσες γυναίκες, ως ιδιαίτερα ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, την αποφυγή της κατανάλωσης αυτών των προϊόντων.

Διαβάστε ακόμη: Δηλητηριώδη φυτά και βοηθήματα

http://www.ftiaxno.gr