Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Η καταφυγή πολλών πιστών στη μαγεία το σατανισμό και τα συμπαρομαρτούντα, η εντυπωσιακή αύξηση των θυμάτων τέτοιων επενεργειών, η προσέλευση στο εξομολογητήριο πολλών που ζητούν βοήθεια για ν’ απαλλαγούν ή και πληροφορίες λόγω υποσυνείδητης ή συνειδητής ανησυχίας και η έλλειψη ενημέρωσης ακόμη και στους ιερατικούς κύκλους, των βασικών παραμέτρων που συνιστούν τα περί σατανά και μαγικού φαινομένου, ας γίνουν αφορμή για την παρούσα εισήγηση, μαζί με τις ευχές Σας Σεβ/τε άγιε Σερρών, σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Είναι ένα πεδίο η σχέση με τον πλησίον, όπου η ανθρώπινη συμπεριφορά λαμβάνει δραματική εκτροπή πολλές φορές και σίγουρα, η ελαττωματική, νοσηρή σχέση προς τον πλησίον μας, είναι λογικό εξαγόμενο μιας νοσηρής , μάλλον κίβδηλης, σχέσης με τον εαυτό μας και με το Θεό.

Ο διάβολος είναι ο επικεφαλής των πονηρών πνευμάτων που ξέπεσαν από τη Χάρη του Θεού και επιδιώκουν την απώλεια των ανθρώπων. Είναι ον προσωπικό, αόρατο που δρα ή επιδρά, καθώς φανερώνεται στη δραστηριότητα των δαιμόνων. Ο Ιησούς ήρθε για να καταργήσει τον κύριο του θανάτου, δηλαδή το διάβολο ( Εβρ.2,14) . Απελευθέρωσε δαιμονισμένους και ιάτρευσε ασθενείς. Ο Λουκάς συνδέει το πάθος του Χριστού με τους πειρασμούς ( 22,53: όταν βρισκόμουν μαζί σας στο ιερό, δεν απλώσατε χέρι πάνω μου∙ ήρθατε για να με συλλάβετε νύχτα∙ αυτή η νύχτα παραχωρήθηκε από το Θεό για να πετύχετε το εγκληματικό σας σχέδιο ). Στο σκοτάδι δηλαδή φανερώνει ο σατανάς την εξουσία του και στο σκοτάδι διαπράττονται συνήθως οι αμαρτίες, στα κρυφά δηλαδή. Στον Ιωάννη( 13,30) δίνεται εμφατικά η πληροφορία ότι ήταν νύκτα όταν πήγε ο Χριστός να προδώσει το Χριστό. Νύχτα μαζεύονται συνήθως οι σατανιστές για τις τελετουργίες τους, νύχτα, συνήθως με πανσέληνο, δραστηριοποιούνται και οι μάγοι.

Ο διάβολος είναι φοβερό πνεύμα, εξαιτίας των μεθοδειών του δηλ. των παγίδων, τεχνασμάτων και δόλων του ( Β. Κορ. 2,11 /Εφεσ. 6,11). Μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός( Β. Κορ.11,14). Τέκνα του η αμαρτία και το ψεύδος (Ιω. 8,44), αλλά και ο κάθε συνειδητά αμετανόητος. Οι άνθρωποι ρέπουν προς το κακό και ο κόσμος όλος βρίσκεται μέσα στην πονηρία (Α. Ιω.5,19). Η καθολικότητα της αμαρτίας οφείλεται στο διάβολο. Αυτός στέκεται πίσω από κάθε ανθρώπινη αμαρτία και μισεί τον άνθρωπο ζητώντας δια παντός μέσου να τον καταστρέψει ως ανέκαθεν ανθρωποκτόνος (Ιω. 8,44). Αποτελεί το κέντρο του κράτους του θανάτου (Εβρ.2,14) και του κακού. Παρεμβαίνει μεταξύ Θεού και ανθρώπων προσπαθώντας να εμποδίσει τη σωτηρία μας. Η τάξη των δαιμόνων περιλαμβάνει τις αρχές και τους κοσμοκράτορες του σκότους αυτού του αιώνα (Εφεσ. 6,12), της εποχής μας. Αυτεξούσια δε μπορεί να μας πειράξει, όταν κάνουμε προσεκτική πνευματική ζωή και φυλαγόμαστε από την αμαρτία. Δεν έχει καμία δύναμη επάνω μας(Α. Ιω. 5,18), γιατί τότε η ζωή του Χριστού γίνεται και δική μας ζωή, φανερώνεται και στην ψυχή και στο σώμα μας. O αντίχριστος διάβολος θα νικηθεί από το εσφαγμένο αρνίο∙ αυτός θα είναι ο δεύτερος θάνατός του, δηλ. ο αιώνιος χωρισμός του από το Θεό και του ιδίου και όσων τον ακολουθήσουν (Αποκ. 20,14).

Ο σατανάς πειράζει τους ανθρώπους με επιθυμίες πονηρίας οι οποίες τους βυθίζουν στον όλεθρο, προς ικανοποίησή του, επειδή ο ίδιος ως πνεύμα άσαρκο δε μπορεί να τις ικανοποιήσει και τις υλοποιεί μέσω του ανθρώπου (Τρεμπέλα, υπόμνημα στο κατά Ιωάννην, σελ. 318-319). Ζητάει να βλάψει τον άνθρωπο σωματικώς με ασθένειες, μύρια βάσανα, ακόμη και δια σωματικού θανάτου. Μπορεί να δημιουργήσει και φυσικό πόνο όπως στη συγκύπτουσα(Λουκ. 13,16) από φθόνο προς τον άνθρωπο: φθόνῳ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον (Αποκ.12,9). Το μίσος του και η φθοροποιός διάθεση εναντίον μας έχει διάφορες μορφές και δεν τερματίζεται στο φυσικό θάνατο, αλλά αγωνίζεται να μας παρασύρει σε αιώνιο χωρισμό από το Θεό (δεύτερος θάνατος).

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να καταργήσει με τα έργα Του το διάβολο. Τα κείμενα της Κ.Δ περιγράφουν διάφορες μορφές δαιμονισμού που βλάπτουν τους ανθρώπους σωματικά και ψυχικά, ή ακόμη κυριαρχώντας στον άνθρωπο, τον καθιστούν βλαπτικό κι επικίνδυνο στους άλλους( Ματθ.8,28, Μαρκ.5,1-2, Λουκ. 8,26).

Η συγκύπτουσα πάσχει, ψυχικά όμως είναι υγιής και δεν εμποδίζεται από τις πνευματικές της υποχρεώσεις∙ είναι κι αυτή παρούσα στη συναγωγή. Ο Χριστός αποκαλύπτει δαιμονική επενέργεια σ’ αυτή και τη θεραπεύει. Η παρουσία Του κάνει να υποχωρεί ο σατανάς και ν’ αποδεσμεύονται τα θύματά του.

Ο Ματθαίος(12, 22) και ο Λουκάς(11,14) μιλούν για θεραπεία δαιμονιζομένου τυφλού και κωφού, όπως και κωφού και άλαλου. Και στις δύο περιπτώσεις ο Χριστός έδιωξε το δαίμονα με αποτέλεσμα ν’ αποκατασταθούν και η όραση και η ακοή και η ομιλία των ασθενών. Το ίδιο και ο Μάρκος (7,32) κάνει λόγο για τυφλό και μογιλάλο που θεραπεύτηκε από το Χριστό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι παθήσεις των ασθενών δεν έχουν φυσική την αιτία, αλλά αποτελούν επιβολή του δαίμονα.

Στο περιστατικό με τη Χαναναία και τη θυγατέρα της (Ματθ. 15,21-28) με τη φράση «κακῶς δαιμονίζεται» ο ευαγγελιστής υπονοεί ψυχοσωματική ασθένεια βαρύτατη, από επιβουλή του δαίμονα, από την οποία η θυγατέρα «ἱάθη»(15,28).

Και οι τρεις συνοπτικοί (Ματθ.8,28/Μαρκ.5,1-20/Λουκ.8, 26-39) περιγράφουν τη συνάντηση του Χριστού με τον ένα ή τους δύο δαιμονιζόμενους στα Γάδαρα. Εδώ έχουμε περίπτωση κυριαρχίας ανθρώπου από λεγεώνα ακαθάρτων πνευμάτων. Ο Λουκάς μάλιστα, γιατρός ο ίδιος, δε μιλάει για σωματική ασθένεια, αλλά για κυριαρχία από ακάθαρτα πνεύματα. Ο δαιμονισμένος βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση. Εδώ δεν ομιλεί ο άνθρωπος απλώς υπό την επήρεια του δαίμονος, αλλά οι ίδιοι οι δαίμονες που κατοικούν στην καρδία του υποστατικώς διαλέγονται με το Χριστό. Αναγνωρίζουν τη θεότητά του, ομολογούν ότι μεταξύ τους δεν υπάρχει σχέση και τρέμουν την παντοδυναμία Του παρακαλώντας Τον να μην τους βασανίσει. Οι δαίμονες κυριαρχούν εφ’ όλης της ψυχοσωματικής υποστάσεως του δυστυχούς ανθρώπου∙ αν ήταν αυτός παράφρων ή ψυχοσωματικά ασθενής, δε θα μπορούσε να έχει γνώση της Θεανθρωπότητας του Χριστού και να την ομολογεί.

Ο Λουκάς αλλού (Πραξ.16,16) περιγράφει μια παιδίσκη που έχει πνεύμα πύθωνος, πνεύμα μαντικό. Εδώ υπάρχει οργανική υγεία, αλλά ανελεύθερη ψυχή και βούληση. Η παιδίσκη χρησιμοποιεί και την ψυχή και τη βούλησή της που βρίσκονται υπό δαιμονική κατοχή, για να εξαπατά τους ανθρώπους. Ο δαίμονας που βρίσκεται μέσα της αναγνωρίζει την ιδιότητα των αποστόλων, όχι για καλό, αλλά για να προκαλέσει αναταραχή μέσα στην πόλη εναντίον του Παύλου. Μετά το θαύμα η μαντική ικανότητα χάθηκε.

Σε δύο περιπτώσεις ο Σατανάς χρησιμοποιείται ως τιμωρός:1) στην περίπτωση της αιμομιξίας όπου κάποιος αμάρτησε με τη μητριά του ( Α. Κορ. 5,5 ) και όπου ο Παύλος προτρέπει τους Κορινθίους να συγκαλέσουν την Εκκλησία και να παραδώσουν αυτόν που αμάρτησε έτσι στο Σατανά, δηλαδή να τον αποκόψουν από την εκκλησιαστική κοινωνία ώστε να σωφρονιστεί. Σκοπός είναι η μετάνοιά του, η σωτηρία του. 2) Ο ίδιος ο Παύλος (Β. Κορ.12,7) αναφέρει ότι ο Θεός παραχώρησε σε άγγελο του Σατανά να τον ταλαιπωρεί και να τον κτυπάει καθημερινά, για να μην υπερηφανεύεται λόγῳ των πολλών αποκαλύψεων που έλαβε. Το είδος της παθήσεως του Παύλου αποτελεί θεολογούμενο. Ο Παύλος μιλάει για οδυνηρή ασθένεια την οποία συνδέει με την παρουσία σατανικού αγγέλου.

Δυστυχώς σήμερα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι άνθρωποι, συνάνθρωποί μας μάλιστα, και δη και ορθόδοξοι χριστια νοί, καταφεύγουν στις δαιμονικές /μαγικές πρακτικές με σκοπούς και μεθόδους που κρύβουν ιδιοτελείς υπολογισμούς. Επιθυμούν, επηρεασμένοι από ένα εκκοσμικευμένο πνεύμα, μακριά από τον ασκητικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας, πρόσκαιρες επιτυχίες, βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής τους θέσης, εκδικήσεις και τιμωρίες εναντίον συνανθρώπων τους, απονομή «δικαιοσύνης», έρωτες, διαλύσεις οικογενειών, προκλήσεις ψυχασθενειών, φθόνων, φόνων κλπ.

Βέβαια μελετώντας κανείς την ιστορία των μορφών του μαγικού φαινομένου και των σατανιστικών πρακτικών ανά τους αιώνες, διαχρονικά, βλέπει ότι και στους πρωτόγονους και στην αρχαία Ελλάδα, στους χρόνους επίσης της Παλαιάς Διαθήκης ( Πέρσες, Αιγύπτιοι, Χαλδαίοι, λαοί της Χαναάν), στους ελληνιστικούς ρωμαϊκούς χρόνους, το βυζάντιο και το δυτικό μεσαίωνα, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές, η συνεργασία των ανθρώπων με τα βύθια, σκότια πνεύματα είναι αειθαλέστατη και πολύ καρποφόρα. Σε επίπεδο συγχρονίας η σατανιστική/μαγική πρακτική έχει τρεις επιμέρους λειτουργίες: το ξόρκι ή μαγική επωδή, την τελετή ή μαγική διαδικασία και την κατάσταση εκείνου που την ασκεί, ο οποίος όχι σπάνια υφίσταται διαδικασίες καθαρμού με σκοπό την αλλοίωση της συνείδησής του, βλέπε Πυθία (νηστεία, εισπνοή καπνού, παραισθησιογόνα, τραγούδι, χορός κλπ).

Oι Κανόνες της Εκκλησίας είναι αυστηρότατοι: ξα της ΣΤ Οικουμενικής, κδ της εν Αγκύρα, λστ της εν Λαοδικεία (που προβλέπει καθαίρεση για κληρικούς που κατασκευάζουν μαγικά, δεισιδαίμονος προελεύσεως φυλακτά), πγ/ξε του Μ. Βασιλείου, γ του Νύσσης.

Οι μάγοι /σατανιστές πιστεύουν ότι ορισμένα μέρη του σώματος έχουν μαγικές ιδιότητες, επίσης ορισμένοι αριθμοί, γράμματα, ήχοι και ημέρες. Άλλοτε η θέληση και η επιμονή τους επιδρούν μαγικά επί του αντικειμένου. Η μεταβίβαση της μαγικής δυνάμεως πραγματοποιείται εξ επαφής ή εξ αποστάσεως και είναι θετική ή αρνητική, ή με χρήση αναλογίας ( όπως λυώνει το κερί να λιώσει…). Έχει ομοιοπαθητικό χαρακτήρα με την έννοια ότι ένα πράγμα παράγει ένα όμοιό του: πχ ένα καρφί στα μάτια μιας κούκλας καθιστά τυφλό εκείνον που παριστάνει η κούκλα, ή τοποθετώντας το ομοίωμα ενός βρέφους στη ρίζα ενός δέντρου εκβιάζεται η καρποφορία του. Έχει και μεταδοτικό χαρακτήρα με την έννοια του νόμου της συνάφειας: κατέχω μια τρίχα απ’ το κεφάλι κάποιου, σημαίνει ότι επιδρώ αν θέλω σ’ αυτόν από μακριά, διότι η τρίχα και το κεφάλι επειδή κάποτε ήρθαν σε επαφή, βρίσκονται έκτοτε σε μια συμπαθητική σχέση. Mια μαγική αντίληψη: μετά τη Θεία Κοινωνία να πάρω μια …τρίχα πάνω από το ράσο του γέροντα για ευλογία!

Για τους επιστήμονες θα πούμε πως η μαγεία θεωρείται νηπιακή φάση της επιστήμης, μια μορφή συσχετισμού συνειρμικών παραστάσεων, με συνεκτική λογική, αλλά εσφαλμένα θεμέλια. Αυτοί οι συνειρμοί εφαρμόζονται σε λάθος πραγματικότητες. Γι’ αυτό και η μαγεία χαρακτηρίζεται από το Friedrich Heiler ως παρεκτρεπόμενη φυσική.

Υπάρχουν πολλά είδη μάγων, σύμφωνα με μια παλαιότερη κατηγοριοποίηση:

1) ΜΑΝΤΕΙΣ: λέγονται αυτοί που με την παλάμη (παλαμοσκόποι) ή με λεκάνες ή και με θυσίες (πχ πετεινών) νομίζουν ότι προβλέπουν το μέλλον. ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΣ, ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΕΙΣ επίσης.

2) ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΙ: ονομάζονται οι γηραιότεροι, σεβασμιότεροι και σοφότεροι των μάντεων.

3) ΝΕΦΟΔΙΩΚΤΕΣ: παρατηρούν το σχήμα των νεφών κατά τη δύση και αναλόγως προλέγουν το μέλλον, διώκουν επίσης τα νέφη με τη βοήθεια δαιμόνων για να βρέξει ή να ρίξει χαλάζι, αλλού (βλ. ευχές αγ. Κυπριανού).

4) ΓΗΤΕΥΤΕΣ: στα ξόρκια τους ανακατώνουν και ψαλμούς του Δαυίδ, ονόματα αγίων, της Παναγίας μας κλπ.

5) ΓΟΗΤΕΣ: θρηνούν γοερά πάνω απ’ τα μνήματα επικαλούμενοι τους δαίμονες για να παραλύσουν κάποιον, να τον τυφλώσουν, κουφάνουν ή αρρωστήσουν, ακόμη και ισοβίως. Υποτίθεται ότι «βγάζουν νεκρούς» από τον Άδη, βλέπουν φαντασιώσεις στους τάφους, τους ανοίγουν και καίνε τους «βρυκόλακες».

6) ΦΥΛΑΚΤΗΡΙΟΙ: φτιάχνουν φυλαχτά, τα τυλίγουν με μεταξωτή κλωστή και γράφουν μέσα επικλήσεις δαιμόνων.

7) ΛΕΥΚΟΙ ΜΑΓΟΙ: επικαλούνται δαίμονες τάχατες για καλό.

8) ΕΠΑΟΙΔΟΙ: τραβούν τους δαίμονες με επωδές και καλέσματα, πιάνουν τα φίδια με τα χέρια τους χωρίς να τους δαγκώνουν, δένουν τα αντρόγυνα. Κατά το Λευιτικό (κ,27) πρέπει να λιθοβολούνται.

9) ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΙ

10) ΦΑΡΜΑΚΟΙ: με μαγική τέχνη κατασκευάζουν φαρμακερά ποτά για να θανατώσουν κάποιον, να σκοτίσουν τον εγκέφαλό του ή να τον ελκύσουν στην αγάπη τους.

11) ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΟΙ: παρατηρούν το πέταγμα των πουλιών, πιστεύουν σε μοίρα, τύχη, συναπαντήματα, ποδαρικά, καλές/κακές μέρες (ειδικά τις Τρίτες), νεραϊδικά, καλλικαντζάρους, φαγούρες χεριών-μύτης, βουητά αυτιών, παίξιμο ματιού γιατί κάποιον θα δουν ή θ’ ακούσουν, σφάζουν πετεινούς σε θεμελιώσεις οίκων ή άλλων κτιρίων κλπ.

12) ΟΝΕΙΡΟΜΑΝΤΕΙΣ

13) ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ Η ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΣ: χαρακτηριστική περίπτωση νεκρομάντη στο βίο του αγ. Ιωάννου του θεολόγου ήταν ο μάγος Κύνωψ, ο οποίος έκαμε σημεία και τέρατα φανταστικά, «έβγαζε» «ψυχές πεθαμένων» από τη θάλασσα, εξαφανιζόταν ο ίδιος κλπ. Πλανούσε ομαδικώς όλα εκείνα τα πλήθη, γιατί με τη θέλησή τους τον πίστεψαν, του έδωσαν την καρδιά τους, με αποτέλεσμα να τους πλανήσει και να εκλαμβάνουν τα φανταστικά για πραγματικά. Ο αγ. Ιωάννης όμως, φωτισμένος καθώς ήταν από το Θεό, κατάλαβε την ομαδική πλάνη τους και στο τέλος τον έριξε στη θάλασσα τον Κύνωπα, πραγματικά βεβαίως.

Ο Χρήστος από το Γάζωρο Σερρών εδώ κοντά σας, είναι χαρακτηριστική περίπτωση πνευματιστή. Γνωστός σε όλη την Ελλάδα και στη Σιάτιστα βεβαίως.

Κάποτε 8 παιδάκια ηλικίας 13-14 ετών, μαζεύτηκαν υπό την πίεση και προτροπή ενός εξ’ αυτών στο σπίτι του, τάχατες για να δουν τηλεόραση, να παίξουν, να μελετήσουν κλπ. Εκεί επιχείρησαν πνευματιστικό πείραμα. Θέλησαν να καλέσουν «το νεκρό πνεύμα του παπού» του εν ονόματι του διαβόλου, δηλαδή σατανολατρεία. Απ’ ότι απεδείχθη αργότερα, οι γονείς του παιδιού αυτού, συχνά συμμετείχαν σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις, για τις οποίες μιλούσαν μπροστά στο παιδί. Κάθησαν γύρω-γύρω, πιάστηκαν απ΄ τα χέρια, άναψαν κεριά και ένα παιδάκι, ο Νικολάκης, ξάπλωσε στη μέση του κύκλου. Κλείνουν τα μάτια, το παιδί που οργάνωσε ολ’ αυτά κι’ έδινε τις οδηγίες ως μέντιουμ, ενδιάμεσο δηλαδή, κάνει την επίκληση. Ο Νικολάκης βρέθηκε στον αέρα. Έν’ άλλο παιδί, ένιωσε ένα ψυχρό ρεύμα αέρα πάνω του κι άνοιξε τα μάτια του. Μόλις είδε το Νικολάκη στον αέρα, φώναξε: Χριστέ μου! Παναγία μου! Βοήθεια! Τις κουβέντες δηλαδή που άκουγε κι αυτό στο σπίτι του από τους γονείς του. Με την κραυγή σπάνε πολλά πράγματα μέσα στο δωμάτιο, καπνός, βρώμα και το παιδάκι το υπερυψωμένο πέφτει με πάταγο κάτω∙ αυτό το παιδάκι από δαιμονικό τρόμο βουβάθηκε. Το 1989 βρέθηκε στο πετραχήλι του πνευματικού, όπου και του διαβάστηκαν εξορκισμοί. Και μια λεπτομέρεια: όλα τα παιδάκια που συμμετείχαν στο πείραμα υπέστησαν νευρικό κλονισμό, εκτός από εκείνο που κάλεσε σε βοήθεια το Χριστό και την Παναγία!

Κι όλ’ αυτά στην πατρίδα μας πολύ πριν τον Χάρρυ Πόττερ!

14) ΚΛΗΔΟΝΕΣ: εκ του καλώ. Γίνονται στα νησιά συνήθως κατά την εορτή του Γενεσίου του Προδρόμου και προμαντεύουν τύχες και ριζικά, ανάβουν πυρκαγιές και τις πηδούν.

15) Οι ΕΓΓΑΣΤΡΙΜΥΘΟΙ επίσης, όταν επιτηδεύονται στην εξαπάτηση του κόσμου, γίνονται όργανα του διαβόλου, καλούνται και εντερομάντεις.

16) ΗΠΑΤΟΣΚΟΠΟΙ: μαντεύουν ανατέμνοντας τα σπλάχνα των ζώων. Άλλοι πάλι μαντεύουν με κριθάρι, με κουκιά, χύνοντας κάρβουνα, φυσούν, φτύνουν, χασμουριώνται, ξεματιάζουν κλπ.

17) ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΕΣ: πιστεύουν σε θρησκευτικές αντιλήψεις και συνήθειες, κατάλοιπα πρωτόγονων φόβων και συνηθειών λαϊκής πίστεως κλπ χωρίς να στηρίζονται στην επίσημη εκκλησιαστική πράξη. Η δεισιδαιμονία βέβαια, συναντιέται σε όλο το μήκος και το πλάτος των μαγικών/σατανικών συνηθειών.

18)ΠΥΡΟΒΑΤΕΣ: περπατούν ξυπόλητοι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, χωρίς να καίγονται, κατά την εορτή των αγίων Κων/νου και Ελένης, κρατώντας τις εικόνες τους και κραυγάζοντας άναρθρα, η πίστη τους είναι έντονη αλλά αρρωστημένη, οδηγούνται στην έκσταση και την αισθητηριακή απάθεια με τη βοήθεια της αυθυποβολής και της αυστηρής προετοιμασίας, πράγμα που συναντιέται και στους γιόγκι. Η Εκκλησία μας καταδικάζει τη συνήθεια αυτή ως μαγική και ειδωλολατρική.

19) ΒΑΣΚΑΝΟΙ: εκπέμπουν έντονη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία από τα μάτια τους σε κάποιον που ζηλεύουν, φθονούν ή θαυμάζουν άρρωστα, μέσω της οποίας αυτός παθαίνει κάποιο ατύχημα. Στην ουσία πρόκειται για δαιμόνιο φθόνου κυρίως, το οποίο βλάπτει πρόσωπα, ζώα, αντικείμενα. Συχνά, τα αποτελέσματα αυτά δεν τα επιδιώκει συνειδητά ο βάσκανος. Τα «μάτια» πάλι, σκόρδα, πέταλα, ρόδια και τα ξεματιάσματα με νερό, αλάτι, κάρβουνο, λάδι κλπ, απορρίπτει η Εκκλησία μας ως εμπνεύσεις πονηρών πνευμάτων τα οποία προξενούν και τη βασκανία. Για τη βασκανία υπάρχει ειδική ευχή που διαβάζεται μόνον από ιερείς στους πάσχοντες, στους οποίους συνιστάται και καθαρή εξομολόγηση.

20)ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΙ: «βλέπουν» ή «ακούνε» παραστάσεις ή ομιλίες που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις τους. Αυτοί συνήθως συγκεντρώνουν γύρω τους άλλα επιρρεπή άτομα που τους θαυμάζουν. Τους πλανούν οι δαίμονες και αυτοί νομίζουν ότι βλέπουν και ακούνε οράματα στον ύπνο τους ή ξύπνιοι, αυθυποβαλλόμενοι λόγω της υποσυνείδητης επιθυμίας τους να ξεχωρίσουν, προκαλώντας την προσοχή ή τον θαυμασμό των άλλων (υστερική εκτροπή του ψυχισμού). Όχι σπάνια τέτοιες καταστάσεις συμβαίνουν και σε ορθοδόξους χριστιανούς με ουσιαστική-υποτίθεται-πνευματική ζωή, λαϊκούς και κληρικούς.

Οι μάγοι χρησιμοποιούν συχνά τα φαινόμενα της υποβολής και της τηλεπάθειας ή τηλεψυχίας. Η υποβολή είναι η εμφύτευση ιδεών ή παραστάσεων από κάποιον, στο μυαλό κάποιου άλλου με την επίμονη συγκέντρωση της σκέψης ενός ισχυρού ψυχισμού στη σκέψη ενός ευαίσθητου ψυχισμού προς θυματοποίησή του (νοερή υποβολή). Με την τηλεπάθεια, δυο άνθρωποι, χωρίς να το επιδιώξουν τεχνητά, επικοινωνούν μεταξύ τους ψυχικά εξ αποστάσεως χωρίς μεσολάβηση αισθήσεων ή τηλεπικοινωνιακών μέσων. Αν το φαινόμενο επιδιωχθεί συνειδητά με νοερή υποβολή, τότε έχουμε τη λεγόμενη μεταβίβαση σκέψης. Εδώ ακριβώς στηρίζεται η ικανότητα των μάγων να κάνουν κακό ή «καλό» σε κάποιο πρόσωπο που βρίσκεται πολύ μακριά, αρκεί να έχουν ένα ομοίωμά του, ή φωτογραφία του ή κάποιο δικό του αντικείμενο (ρούχα, νύχια).

Καμία σχέση με φαινόμενα τηλεπάθειας δεν έχει η εκ του μακρόθεν επικοινωνία μεταξύ πατρός Σωφρονίου του Έσσεξ και πατρός Πορφυρίου, οι οποίοι γνωρίστηκαν εν προσευχή, επιδιώκοντάς το, ευρισκόμενοι σε πολύ μεγάλη απόσταση. Κι άλλοι πατέρες έχουν δοκιμάσει παρόμοιες εμπειρίες, όπως και λαϊκοί ορθόδοξοι χριστιανοί. Εδώ έχουμε εμπειρία της χάριτος του Θεού, όπου επειδή ο Χριστός γίνεται ο Ίδιος Χώρος και Χρόνος μας, οι χρονικές και γεωγραφικές αποστάσεις καταλύονται. Έτσι το Σώμα του Χριστού, δηλ. η Εκκλησία η ΜΙΑ, η εν ουρανοίς και η επι γής είναι η Χώρα των ζώντων και γινόμαστε κι εμείς πολίτες αυτής της χώρας, όπου τόσο η γεωγραφία όσο και η ιστορία έχουν για πάντα ξεπεραστεί. Θεμελιώδης, λοιπόν, η διαφορά με τα τερτίπια των νοερών υποβολών.

21) ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ-ΣΑΤΑΝΙΣΝΟΣ: αυτοί αφιερώνουν λατρεία στο Σατανά. Εμφανίζονται εντονότερα κατά το 14ο αι. όταν και φτάνουν στο απόγαιο της δράσης τους. Λατρεύεται το κακό χάριν του Σατανά. Υπάρχουν και ειδικά σχολεία μαγείας (βλ. τον σημερινό Χάρρυ Πόττερ). Στις τελετές τους υπάρχουν γυμνό, σεξ, διαστροφές, πόσις αίματος, πίνακες δρακόντων, φιδιών, φωτιάς, αρχηγοί, ιέρειες ντυμένες ολόμαυρα και μάλιστα ομοφυλόφιλες στην πλειοψηφία τους, εμβλήματα σατανιστικά, μαχαίρια που οι αρχηγοί τα φιλούν αφιερώνοντάς τα στο Σατανά. Επιτρέπονται το ψέμα, η απάτη, η βλασφημία, η διαστροφή, ο φόνος. Επιβάλλεται απόλυτη υπακοή στον αρχηγό–γελοιογραφία, μάλλον παρωδία γέροντος/ηγουμένου, θα λέγαμε. Κάθε καινούρια ιδέα του μυαλού και γεγονός της ζωής των «πιστών» του, ανακοινώνονται υποχρεωτικά εντός του ναού , δημοσίως και με λεπτομέρειες. Υποχεωτική επίσης η καθημερινή προσευχή στον Εωσφόρο με κανονική ώρα προσέλευσης, αλλιώς επακολουθεί δημόσια μαστίγωση από τον αρχηγό και όλη τη σύναξη. Η συμμετοχή σε χριστιανικές συγκεντρώσεις απαγορεύεται, όπως και η μελέτη της Αγίας Γραφής, η οποία πρέπει να καίγεται και να χλευάζεται.

Πώς «βαπτίζεται» κανείς σατανιστής; Διηγείται η Ντορίν Ιρβάιν (γεν. το 1939):

Μικρό κορίτσι παρασύρθηκε στην πορνεία και τα ναρκωτικά. Κατά τη «βάπτισή» της ο αρχηγός καθόταν στο θρόνο. Σηκώνεται, υψώνει τα χέρια, τον προσκυνούν όλοι. Δύο «ιέρειες» φέρνουν έναν άσπρο κόκορα, τον σφάζουν και το αίμα του στάζει σε μια ασημένια λεκάνη. Ο αρχηγός πλησιάζει την κοπέλα, με το μαχαίρι της ανοίγει μια σχισμή στο αριστερό της μπράτσο, το αίμα της στάζει στη λεκάνη, ανακατεύεται με το αίμα του κόκορα, πίνει απ’ αυτό το μείγμα, δίνει τον προσωπικό της όρκο στο Σατανά, βουτάει και το δάχτυλό της στο αίμα και βάζει την υπογραφή της στην περγαμηνή. Πουλήθηκε στον Εωσφόρο. Οι παρευρισκόμενοι χαίρονται για τη γέννηση ενός ακόμη παιδιού του Σατανά, κυριεύονται από παράξενα σημεία τρέλας και πέφτουν σε πολλές ακατονόμαστες σαρκικές αμαρτίες. Ο Εωσφόρος έγινε κύριός της. Τον ακούει, τον βλέπει. Την προτρέπει, όπως και όλους: κάνε το κακό όσο μπορείς, χόρτασε ηδονή, εγώ μ’ αυτά ευχαριστιέμαι, ποτέ να μη φοβάσαι και θα σε προστατεύω. Αναφέρεται αλλού ότι μια έγγυο γυναίκα, τη στιγμή του τοκετού την υποχρέωσαν να γεννήσει με… κλειστά πόδια!! Η κοιλιά της έσκασε, η ίδια πέθανε- «θυσιασμένη»στο Σατανά –και το παιδί εχρίσθη από εκείνη τη στιγμή διάδοχος ιερέας του ήδη υπάρχοντος σατανιστή ιερέως.

Κάνοντας ένα άλμα στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης, θα θυμηθούμε τις θυσίες μικρών παιδιών-τα έκαιγαν- μπροστά στο άγαλμα του Μολόχ ( Λευιτ. ιη,21). Στους αρχαίους χρόνους, ο χρησμός των μαντείων ήταν συνήθως: κόρην ἄχραντον θυηπολεῖτε, δηλ. θυσιάστε παρθένο κόρη δηλ. μητέρα μελλοντική πολλών παιδιών. Πόσες κοπέλες έφυγαν έτσι, οι οποίες θα έδιναν πολλά και γερά τέκνα! Ο Απόλλων όμως, απολλύων όνομα και πράγμα, δαιμόνιο ευφυέστατο, τα εμπόδισε να έρθουν στην ύπαρξη σκοτώνοντας τις μητέρες τους. Το ίδιο δαιμόνιο σήμερα, παρωθεί σε αναρίθμητες εκτρώσεις, δηλ. σε όντως σατανικότατους φόνους. Το συγκεκριμένο δαιμόνιο σήμερα ονομάζεται εκτός των άλλων και πρακτικό πνεύμα και παρασύρει εκείνους-βέβαια-που θέλουν να παρασυρθούν, σκοτώνοντας τα παιδιά τους μπροστά στο είδωλο/άγαλμα του Ορθολογισμού, που επέχει θέση νέου Μολόχ.

Συναφείς προς αυτές τις τελετές είναι και αυτές της μαύρης μαγείας. Οι σατανιστές μυούνται σ’αυτές μεσάνυχτα, σε χώρους ερημικούς και ήσυχους, σε κάποιο εγκατελειμμένο σπίτι, απόκρημνες παραλίες, δάση κλπ. Όλοι εδώ συναγωνίζονται στην αισχρότητα και τη διαστροφή. Ως και ο σαδομαζοχισμός είναι στοιχείο της λατρείας τους. Άλλες ιέρειες σχίζουν το σώμα τους, άλλες το τεμαχίζουν. Θυσιάζουν επίσης νεκρά ανθρώπινα σώματα, βγάζοντάς τα από τους τάφους τους. Τέτοιος σκοτισμός του νου!

Μαγικά/σατανικά στοιχεία υπάρχουν στα διάφορα θρησκεύματα, αφού εκτός Ορθοδοξίας μια ευλογημένη δυσπιστία ή και καχυποψία ,αν θέλετε, αυτής του δοκιμάζειν τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ θεοῦ ἐστίν, μας οδηγεί να διαπιστώσουμε ότι το πνευματικό κλίμα είναι κατ’επιείκειαν προβληματικό. Είτε μιλάμε για το ντικρ στο Ισλάμ ως τεχνική έκστασης, είτε για τη μόξα των Ινδουιστών, τη νιρβάνα των Βουδιστών, το ταό των Κινέζων ή το σίντο των Ιαπώνων, να φέρνουμε στο μυαλό μας έναν απελπιστικό κόσμο ειδώλων μέσα στον οποίο καταλήγουμε να χαθούμε, να εκμηδενιστούμε ως προσωπικότητες. Ο π. Παΐσιος κάποτε, ταξιδεύοντας για την Αυστραλία αεροπορικώς, αισθάνθηκε αφόρητο ψυχικό βάρος πάνω από τις Ινδίες, δοκιμάζοντας έτσι την πνευματική τους γεύση.

Όσο για τα μυθεύματα περί μετενσαρκώσεως, ο σημερινός δυτικός, ακατήχητος, ανάσκητος και φίλαυτος άνθρωπος, εύκολα παρασύρεται από αυτά, γιατί όπως του λένε, και σ’ αυτήν εδώ τη ζωή να μη μετανοήσει, θα το κάνει σε μια μελλοντική του ζωή. Να σε πιάσω εγώ από τη μία και μοναδική σου ζωή, λέει ο διάβολος κατά τον π. Παΐσιο κι εσύ να πιστεύεις ότι θα μετανοήσεις σε μελλοντικές ζωές! Ο απ. Παύλος όμως είναι κατηγορηματικός (Εβρ. 9,27): ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις. Μια φορά θα πεθάνουμε γιατί μια φορά θα ζήσουμε. Η θεωρία μάλιστα των μετενσαρκώσεων λέει ότι κάθε μετενσάρκωση διαρκεί 49 μέρες και είναι και πάρα πολύ σπάνιο να μετενσαρκωθείς σε άνθρωπο.

α)Θα πρέπει επομένως να μας διευκρινίσουν αν πρέπει να περιμένουμε πολλές ζωές μέχρι να μετενσαρκωθούμε πάλι σε άνθρωπο, ώστε να μπορέσουμε να μετανοήσουμε, ή αν μπορούμε να μετανοήσουμε στο μεταξύ ως γάτες, σκύλοι ή ευκάλυπτοι και,

β)αφού και τα μέντιουμς πιστεύουν στη μετενσάρκωση και είναι πολύ απίθανο κάποιος να μετενσαρκωθεί σε άνθρωπο, με ποιους πεθαμένους συγγενείς μας επικοινωνούν αυτά και βάζουν και μας να μιλάμε μαζί τους; Καταλάβατε ασφαλώς με ποιους μιλούν και μιλάμε!

Ο Υ Φ Ι Σ Μ Ο Σ

Η τάση για συζητήσεις με εξωγήινους ή για εμφανίσεις τους, ξεκινάει από το Β παγκόσμιο πόλεμο και εξής, από πιλότους των συμμαχικών αεροπλάνων. Προηγουμένως όμως υπήρξε μια ιστορία σα μυθοπλασία. Ο Όρσον Ουέλλες μετέδιδε σε ραδιοφωνικές συνέχειες το βιβλίο του H.G. Wells «Πόλεμος των κόσμων», το οποίο μιλούσε για εξωγήινους-νέα λέξη τότε-και το απέδιδε με τρόπο που ο κόσμος τρομοκρατήθηκε, σχεδόν ξεχνώντας ότι πρόκειται για μυθιστόρημα. Από τότε λόγω μαζικής υποβολής πλήθυναν οι αναφορές σαν κολλητική ασθένεια. Μέχρι που έδειξαν και εξωγήινες…τηγανίτες!

Εμείς πρέπει να εξετάζουμε αν οι συγκεκριμένες αναφορές είναι αποκυήματα φαντασίας λόγω προβολής, χρηματισμού ή και βούλησης πχ για τουριστική εξέλιξη μιας περιοχής: σχεδιάζουν κάπου διάφορα περίεργα αποτυπώματα χεριών ή ποδιών «εξωγήινων» και βάζουν κάποιους να το παίζουν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες τέτοιων επισκέψεων.

Συνήθως αυτοί που δέχονται τα UFOS στη μεγάλη τους πλειοψηφία απορρίπτουν τη ζωή του Χριστού. Απορρίπτουν δηλ. γεγονότα για τα οποία μαρτύρησαν με το αίμα τους εκατομμύρια γήινοι άνθρωποι και δίνουν βάση σε αναφορές εμφάνισης ΟΥΦΟ ενός 12χρονου, 2-3 ηλικιωμένων, οι πιο πολλές τα ξημερώματα, όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στον πιο βαθύ ύπνο. Ακόμη και μεγάλες χώρες που ασχολούνται με δοκιμές υπερσύγχρονων όπλων διασκεδάζουν τις αποτυχίες τους, αφήνοντας να διαρρεύσουν ειδήσεις για εμφανίσεις ΟΥΦΟ για να στρέφεται η προσοχή του κόσμου σ’αυτά. Όταν πχ οι Σοβιετικοί προηγήθηκαν των Αμερικανών στην αποστολή μη επανδρωμένου πυραύλου στο διάστημα, οι Αμερικανοί διασκέδασαν την καθυστέρησή τους αναφέροντας εμφανίσεις ΟΥΦΟ στο Τέξας.

Ας σκεφτούμε όμως ότι, αν ο άνθρωπος βγάλει από την καρδιά του το Χριστό, τη θέση του θα πάρουν διάφορα είδωλα, γιατί όχι και οι εξωγήινοι; Ο άνθρωπος πιστεύοντας ότι τα πάντα λύνονται με την επιστήμη, διαψεύστηκε παταγωδώς: παντού πόλεμοι, οικολογικές καταστροφές, η πολιτική τον απογοήτευσε, η τέχνη τον αγγίζει μόνον επιδερμικά. Αφού η γη μας απογοήτευσε, θα’ ρθουν οι εξω από τη γη να μας κατευθύνουν. Αυτοί, επιτέλους θα ξέρουν! Επειδή μάλιστα οι εξωγήινοι και σαν θέμα κάνουν τρελές εισπράξεις, καθώς παρουσιάζονται στην πλειοψηφία τους καλοί και ευνοϊκώς διατεθειμένοι απέναντί μας από σκηνοθέτες και σεναριογράφους (Στίβεν Σπίλμπεργκ), γίνεται ευκολότερη η αποδοχή τους και η προσδοκώμενη έλευσή τους. Η έντονη αναμονή κάνει πολλούς να νομίζουν ότι τους βλέπουν ήδη, ή ότι βλέπουν τα οχήματά τους. Είναι ψυχολογικώς εξακριβωμένο ότι οι παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις δίνουν και παίρνουν σε περιόδους αναμονής.

Ενθουσιάζονται δε τόσο οι ουφιστές, ώστε δια των εξωγήινων ερμηνεύουν και την ιστορία πχ λένε ότι εξωγήινοι κατασκεύασαν τις αιγυπτιακές πυραμίδες! Παραπονούνται επίσης κάποιοι από αυτούς, ότι έφυγαν από την Εκκλησία γιατί δεν αντιμετωπίζει επιστημονικά τα διάφορα θέματα. Όταν εμείς οι «εκκλησιαστικοί» τους δείξουμε ότι επιστημονικώς δεν αποδεικνύεται η ύπαρξη των ΟΥΦΟ, δυσφορούν. Πώς από τη μια είναι θιασώτες της επιστήμης κι από την άλλη δυσφορούν προς αυτήν ως προς τους εξωγήινους; Απλούστατα θέλουν να πιστεύουν στην ύπαρξή τους και δε θέλουν να πιστεύουν στην Εκκλησία. Και κάτι βασικό: αυτός που λέει ότι βγήκε από την Εκκλησία, ουδέποτε ήταν μέσα , λέει και ψέματα δηλαδή.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΟΡΑΣΕΙΣ ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ;

Ξέρουμε ότι οι δαίμονες κατοικούν στον αέρα (Εφεσ. 6,12) . Εκτός από τον Παύλο και πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο Αθανάσιος ή ο Συμεών ο ν. θ., μιλούν για εναέρια πνεύματα που προξενούν πολλές και διάφορες πλάνες στον αέρα. Όποιος μάλιστα θέλει να βλέπει διάφορα, κάνει την ακάθαρτη καρδιά του χώρο πλάνης όπου και εμφανίζονται διάφορα. (PG 120, 709).

Αναφέρεται στο βίο του αγ. Μαρτίνου της Τουρ (4ος-5ος αι.), ότι έναν μοναχό που δεν έκανε υπακοή στο γέροντά του τον πλάνεψε ο διάβολος. Δαίμονες με τη μορφή αγγέλων φώτισαν μια νύκτα το δωμάτιό του και του πρόσφεραν ένα ουράνιο ένδυμα, το οποίο φόρεσε και έδειχνε. Όταν ο γέροντας και οι άλλοι μοναχοί τού είπαν και μάλιστα με πιεστικό τρόπο, γιατί ο ίδιος αρνιόταν, να πάνε στον άγ Μαρτίνο για να ελέγξει το ύφασμα, αυτό εξαφανίστηκε. Βλέποντας ο διάβολος ότι δε θα ξεγελιόταν και ο άγιος, εξαφάνισε τα πειστήρια.

Στο βίο του αγ. Βενεδίκτου (5ος-6ος αι.) αναφέρεται περίπτωση φωτεινού αντικειμένου που προκάλεσε ομαδική πλάνη. Σκάβοντας οι μοναχοί για να χτίσουν το μοναστήρι, βρήκαν ένα παλιό ειδώλιο και το πέταξαν πιο πέρα για να μην τους ενοχλεί. Βλέπουν τότε όλοι το ειδώλιο ν’ αρπάζει φωτιά και φοβούμενοι ότι το κτίριο της μονής θα καταστραφεί, έσπευσαν να σβήσουν τη φωτιά, μάταια όμως. Πήγαν τότε έντρομοι στον άγιο. Εκείνος καταλαβαίνοντας ότι μόνο για τα δικά τους, όχι όμως και για τα δικά του μάτια υπήρχε η φωτιά, προσευχήθηκε κι έκανε να συνέλθουν τα μάτια τους. Εκείνοι βλέποντας το μοναστήρι άθικτο και τη φωτιά να μην υπάρχει, συνειδητοποίησαν την ομαδική τους πλάνη.

Στο βίο του αγ. Νείλου της Σόρας (15ος αι.) στη Ρωσία, αναφέρεται το εξής περιστατικό: υπήρχε στη σκήτη του αγίου κάποιος μοναχός Αδάμ με το μικρό του γιό. Μια μέρα έστειλε το μικρό σε κάποιο θέλημα. Καθώς ο μικρός περπατούσε, ένας παράξενος άνθρωπος τον άρπαξε και τον μετέφερε στον αέρα στην κατοικία του μέσα στο δάσος. Ο μοναχός και οι πατέρες στη σκήτη περίμεναν ώρες πολλές. Έψαξαν αλλά τίποτε. Κατέφυγαν τότε στη λάρνακα του αγίου Νείλου και τον παρακάλεσαν. Τότε κατέφθασε κατά μαρτυρία του ίδιου του παιδιού αργότερα ολοζώντανος ο άγιος στην κατοικία του δάσους. Κτύπησε με το ραβδί του το παράθυρο, σείστηκε το κτίριο και όλα τα ακάθαρτα πνεύματα έπεσαν καταγής. Διέταξε κατόπιν ο άγιος το πνεύμα που είχε αρπάξει το παιδί, να το επιστρέψει. Ο ίδιος τότε παράξενος άνθρωπος πήρε το παιδί και το μετέφερε στη σκήτη.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι οι οράσεις εξωγηίνων όταν είναι αληθινές είναι δαιμόνια. Μάλιστα στις διηγήσεις τέτοιων οράσεων, οι εξωγήινοι φαίνονται σχεδόν πάντοτε «αντιχριστιανικώς» τοποθετημένοι.

Σεβ/τε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όταν ο ορθόδοξος χριστιανός ζει την πίστη του, συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας, νηστεύει, προσεύχεται, εξομολογείται, κυρίως δε όταν κοινωνάει ύστερα από την κατά δύναμιν προετοιμασία, καθίσταται απρόσβλητος απ’ όλες τις προεκτεθείσες δαιμονικές επιβουλές. Η Θεία Λειτουργία πρώτιστα, είναι η καρδιά που στέλνει το ζωογόνο σώμα και αίμα του Κυρίου σε όλα τα μέλη. Όταν η ζωή του Χριστού φανερώνεται στη δική μας ζωή, νικάει το θάνατο, τη σάρκα, τον κόσμο και το διάβολο με όλα τα τάγματά του.

patirefraim.com