τoῦ Γιάννη Β. Κωβαίου
Ἕνα «ἀστεῖο» πού κυκλοφορεῖ στό διαδίκτυο λέει: «Προσπαθῶ νά κάνω φίλους. Ἐπειδή ὅμως δέν ἔχω facebook ἤ twitter, βγαίνω στούς δρόμους καί φωνάζω τί μαγείρεψα, τί ἔφαγα, τί ἤπια, ποῦ ἤμουν, τί κάνω… Μέχρι στιγμῆς μέ “ἀκολουθοῦν” τρεῖς: δύο ἀστυνομικοί καί ἕνας ψυχίατρος»...
Ἔβαλα τή λέξη ἀστεῖο σέ εἰσαγωγικά, γιατί στήν πραγματικότητα ἀπηχεῖ μιά κατάσταση ἱλαροτραγική: Προσωπικότητες πού νιώθουν ἤ καί συνειδητοποιοῦν ὅτι ἀκυρώνο...νται σέ κάθε χῶρο δράσης τους καί σέ κάθε κοινωνικό ρόλο τους ἐπιζητοῦν δημόσια αὐτοεπιβεβαίωση στά λεγόμενα μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Καί ὁ μέν ὅρος «δικτύωση» τεχνικῶς εὐσταθεῖ, ὅμως τό «κοινωνική» τί μπορεῖ πιά νά σημαίνει;[...]
Ἡ «κοινωνικότητα» τοῦ σύγχρονου Δυτικοῦ Κόσμου δείχνει νά συμπυκνώνεται καί νά συμβολίζεται πλέον στήν κουλτούρα τῶν selfie φωτογραφιῶν, τίς ὁποῖες οἱ περισσότεροι σπεύδουν αὐτάρεσκα νά ἀνεβάσουν στό διαδίκτυο.
Ἡ Αὐτοκρατορία ἤ καί ἡ Δυναστεία τῶν Selfie κυριαρχεῖ κατ’ ἐξοχήν στούς νέους καί στίς παρέες τους, χωρίς νά ἀφήνει βέβαια ἀσυγκίνητες, ὡς εἴθισται μέ τήν ἑκάστοτε «μόδα», καί τίς μεγαλύτερες ἡλικίες. Ἡ πλημμυρίδα τῶν αὐτοφωτογραφίσεων τά τελευταῖα χρόνια, ἐν μέσῳ μάλιστα πολλῶν ἄλλων ἀνάλογων συνηθειῶν μέ πρῶτο συνθετικό τό«αὐτο-», ὑποδεικνύει, ἄν ὄχι ἀποδεικνύει, τήν τάση ἐσωστρέφειας πού «πετυχαίνει» μέ σταθερά βήματα ὁ μηχανισμός διαβουκόλησής μας.
Πρῶτα μᾶς μετατρέπει σέ μάζα καί ἔπειτα μᾶς ὁδηγεῖ ἄκοπα στόν ἑσμό τῶν ὑπηκόων τῆς Αὐτοκρατορίας. Μᾶς θέλει ἄτομα ἀπρόσωπα –εἰ δυνατόν στά ὅρια τοῦ αὐτισμοῦ. Μήπως, ἄραγε, ἐδῶ ἔγκειται καί ἡ μανία τῶν selfie, σάν ἄμυνα δηλαδή στή διαδικασία ἀποπροσωποποίησής μας;
Μήπως, μέ ἄλλα λόγια, ὁ καθένας καί ἡ καθεμιά ἀγωνίζονται κατά τή συνταγή «ὁ καθείς καί τά ὅπλα του» νά ἀπαθανατίζουν ὅσο περισσότερες φορές μποροῦν τόν ἑαυτό τους σάν μιά κραυγή τοῦ τύπου «μέ ἀγνοεῖτε κι ὅμως, ὑ π ά ρ χ ω!»; [...]
Πάντως, δηλώνω κλείνοντας ὅτι, ἄν βρίσκομαι σέ ἕνα ἀξιοθέατο σκηνικό καί χρειαστεῖ νά φωτογραφηθῶ, γιά νά ἔχω μιά ἀνάμνηση, θά παρακαλέσω κάποιον περαστικό νά κάνει τή λήψη, ὅπως συνηθίζαμε μέχρι τώρα. Θά παρακαλέσω. Τό αὐτο-νόητο δηλαδή.
Καί, εὐτυχῶς, στό ἔντυπο περιοδικό δέν μπορεῖτε νά κάνετε… like!
(Αποσπάσματα δοκιμίου από το περιοδικό "ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ", Λευκωσία 2015, που μόλις κυκλοφόρησε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.