H άλωση της Κωνσταντινούπολης μας διδάσκει για τη "διαπραγμάτευση"

Ξημέρωνε η 29η Μαΐου. Μια Τρίτη μαγιάτικη, εαρινή, με τα αρώματα του Βοσπόρου να κατακλύζουν τους κατάκοπους αμύντορες των αρχαίων τειχών της Βασιλεύουσας. Τα μιαρά στίφη είχαν ξεκινήσει, από ώρα, να εφορμούν με αλαλαγμούς. Τούρκοι, αλλά και χριστιανοί, Σέρβοι και Βούλγαροι.

Του Παντελή Καρύκα

(Δημοσιογράφος-συγγραφέας)

Εντός των τειχών οι ελπίδες λιγοστές, ο διχασμός, όμως, ακλόνητος. Στην τελευταία πράξη του δράματος της Οικουμένης, με την οποία ο δικέφαλος αετός καταξεσκίστηκε, οριστικά, οι Έλληνες δεν ήταν, και πάλι, ενωμένοι. Αμέσως μετά τον θάνατο του τελευταίου μεγάλου αυτοκράτορα, Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου, το κράτος βρέθηκε υπό κατάρρευση. Ανικανότητα, διαφθορά, πολιτικά παιχνίδια, άγνοια και δεισιδαιμονία υπέσκαψαν τα θεμέλια της.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η κατάρρευση ξεκίνησε από την άλωση του 1204, όταν η «πεφωτισμένη» Εσπερία σάρωσε την Ανατολή. Δυστυχώς και τότε οι Δυτικοί ήρθαν με ελληνική πρόσκληση και εκμεταλλεύτηκαν την ελληνική διχόνοια. Το ίδιο έπραξαν αργότερα και οι Τούρκοι, περνώντας με ελληνικά πλοία, από την Ασία στην Ευρώπη.

Δυστυχώς, παρά την επικείμενη καταστροφή, η διχόνοια δεν εγκατέλειψε τον τόπο ετούτο. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές, πριν ο Χασάν υψώσει την τουρκική σημαία στα μέχρι τότε θεοφύλακτα τείχη, τη μοιραία εκείνη 29η Μαΐου 1453, κάποιοι προτιμούσαν το τουρκικό φακιόλι αντί της λατινικής τιάρας, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έμελλε να συμβεί. Η Πόλη έπεσε. Η διχόνοια έμεινε.

Το 1821 οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και πάλι. Νίκησαν, μέχρι το 1823 τουλάχιστον. Ακολούθησαν οι εμφύλιοι. Η ελευθερία που κερδήθηκε με αίμα χάθηκε. Το ότι η Ελλάδα ελευθερώθηκε οφείλεται τελικά στο Ναυαρίνο και όχι, δυστυχώς, στο Μανιάκι. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της διχόνοιας.

Το 1943, με τη χώρα να βρίσκεται υπό τριπλή, στυγνή, ξενική κατοχή, και πάλι οι Έλληνες δεν ομονόησαν και έκριναν σκόπιμο να πολεμήσουν μεταξύ τους, σε έναν πόλεμο που διήρκεσε μέχρι το 1950 και κατέστρεψε τη χώρα, την ώρα που η Ευρώπη, από το 1945 και μετά προσπάθησε και πέτυχε να ξανασταθεί στα πόδια της.

Σήμερα, η Ελλάδα και πάλι είναι βαθιά διχασμένη. Η ανικανότητα, η διαφθορά και η απύθμενη ανοησία, την έχουν φέρει στη θέση που βρισκόταν και η θνήσκουσα Βυζαντινή αυτοκρατορία τον 14ο αιώνα. Η πατρίδα αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση για το μέλλον της που θα καθορίσει την τύχη του Ελληνισμού. Ας το καταλάβουμε, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον, στο εξαιρετικά πολύπλοκο, σύγχρονο, διεθνές σύστημα.

Χρωστάμε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και σε όσους αγωνίστηκαν για αυτό τον τόπο, ακόμα και όταν ήξεραν πως οι βάρβαροι θα διαβούν, εκατοντάδες αιώνες τώρα, να αγωνιστούμε, με όπλο τον Λόγο, την κοινή λογική, αυτή που οι πρόγονοί μας ανακάλυψαν. Η κατάσταση της χώρας δελεάζει και οι εχθροί είναι πολλοί.

πηγη defencepoint.gr