«Ὅταν ξεκίνησε ἡ τηλεόραση, σᾶς εἶχα πεῖ -κανένας ἀπό τούς ἀκροατάς δέν εἶχε τηλεόραση τότε- σᾶς εἶχα πεῖ: Μήν πάρετε τηλεόραση, διότι δέν θά εἶναι δυνατόν νά ἔχετε προκοπή πνευματικῆς ζωῆς. Θέλετε νά σᾶς τό ἀποδείξω;
Δέν χρειάζεται, ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τό καταλαβαίνετε ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά βλέπεις ἔργα καί νά πᾶς νά κάνεις τήν προσευχή σου. Πάντως, σιγά-σιγά οἱ Χριστιανοί μας ἄρχισαν νά βάζουν τήν τηλεόραση. Πέρασαν τό 5%, φτάσαμε στό 70% καί κάποτε φτάσαμε στό 99% ἤ καλύτερα φτάσαμε στό 100%, πλήν ἑνός σπιτιοῦ. Ἀλλά καί τό σπίτι αὐτό ἔβαλε τηλεόραση καί ὁ μύθος ἀπομυθοποιήθηκε. Καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί μου; Ὅλοι σας ἔχετε τηλεόραση στό σπίτι σας … Ἄν κάποιος σηκώσει τό χέρι του καί πεῖ: «Ἐγώ δέν ἔχω τηλεόραση», θά ἔλεγα: «Πολύ καλά, μπράβο, ἀλλά γιά πές μου, ὅταν πηγαίνεις σέ κανένα φιλικό ἤ συγγενικό σπίτι, θρονιάζεσαι νά βλέπεις τηλεόραση;». Ἡ τηλεόραση διεγείρει τήν ἐπιθυμία. Αὐτό κάνει ἡ τηλεόραση!».
(Ἀπαντήσεις ἀποριῶν, ὁμιλία 192η)
«Εἶναι πραγματικά ἀδύνατον, μά ἀδύνατον, νά ἔχουμε καθαρότητα καρδιᾶς, ἐάν ἔχουμε πλάι μας ἕνα κουτί τηλεόρασης».
(Χριστιανική Ἀνθωπολογία, ὁμιλία 50η)
«Ἡ τηλεόραση ἀπεργάζεται ρηχούς πολίτες. Ὁ νοῦς μένει σέ μία κατάσταση ὀκνηρίας ἐξαιτίας τῶν εἰκόνων πού προβάλλει. Τό κείμενο ἐνεργεῖ στό νοῦ νά κατασκευάζει εἰκόνες».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 17η)
«Μήν μοῦ πεῖτε ὅτι μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ πνευματική ζωή ἔχοντας μπροστά μας τήν τηλεόραση. Δέν εἶναι δυνατόν, εἶναι οὐτοπία νά μιλᾶμε γιά πνευματική ζωή, νά τό ἔχομε ὑπόψη μας. Γιά νά κάνομε τό βράδυ προσευχή, ὕστερα ἀπό τηλεόραση, εἶναι τελείως ἀδύνατο! Ἄς ἔρθει κάποιος νά μοῦ πεῖ: «Ἐγώ μπορῶ νά κάνω θαυμάσια προσευχή μετά ἀπό τηλεόραση … ». Ἄς ἔρθει νά μέ διαψεύσει. Δέν εἶναι δυνατόν, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι! Καί δέν μποροῦμε νά ἔχομε πνευματική προκοπή, τό λέω γιά τρίτη φορά, ὅταν βλέπομε τηλεόραση. Ὅταν πρωτοῆρθε ἡ τηλεόραση στήν Ἑλλάδα, σᾶς εἶχα πεῖ τό ἑξῆς: «Θά σᾶς εὐχόμουνα -τό θυμᾶστε- νά μήν ἀποκτήσετε τηλεόραση, νά ξέρετε μόνο ὅτι ἄν ἀποκτήσετε, θά σταματήσει ἡ πνευματική σας προκοπή, θά πηγαίνετε πρός τά κάτω». Ὕστερα ἀπό πολύ λίγο καιρό, ἴσως ἕνας, δύο, τρεῖς ξεκίνησαν νά ἔχουν τηλεόραση, καί τότε εἶχα πεῖ, ξαναδευτέρωσα καί εἶπα ὅτι: «Θά δεῖτε ὕστερα ἀπό κάποιον καιρό, μόνο ἕνας, δύο, τρεῖς δέν θά ἔχουν τηλεόραση» καί φοβᾶμαι μήπως καί αὐτοί οἱ δύο-τρεῖς δέν ὑπάρχουν τώρα. Δέν ξέρω. Θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά πνευματική ζωή, ὅταν τά μάτια μας τρυγοῦν τήν ἁμαρτία στό τηλεοπτικό γυαλί!»
(Σειράχ, ὁμιλία 187η)
«Ἀκούω, ἀγαπητοί μου, ἐσᾶς τούς ἀνθρώπους, τούς πνευματικούς ἀδελφούς, ὅταν βλέπετε τηλεόραση καί παθαίνετε ζημιές, ἐπί τόπου παθαίνετε ζημιές! Δέν λέω τίποτε παρακάτω, ὁ νοῶν νοείτω. Καί ὅλα αὐτά, γιατί καθόμαστε καί βλέπομε ὅ,τι βλέπομε, ὁπότε ὁ θάνατος, ἡ ἁμαρτία μπαίνει ἀπό τά μάτια ἤ ἀπό τά αὐτιά μέ πράγματα βρώμικα πού ἀκοῦμε ἤ μέ μουσικές. «Ἀπόκλεισον τήν θύραν σου», κλεῖσε τήν πόρτα σου, δηλαδή τίς θυρίδες πού ἐπικοινωνοῦν μέ τόν ἔξω κόσμο καί προσλαμβάνεις εἰκόνες ἁμαρτίας».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 67η)
«Μοῦ ἔλεγε κάποιος, εἶναι χρόνια, ἔβλεπε τηλεόραση, κάποτε μετενόησε καί ἄρχισε νά μή βλέπει τηλεόραση. Τοῦ λέει ἡ γυναίκα του: «Γιατί δέν βλέπεις;». «Μά ἔβλεπα μία ὁλόκληρη ζωή, ἄσε μέ τώρα νά προλάβω νά τρέξω, νά δῶ τί θά γίνω ... ». Δηλαδή, νά αἰσθανόμεθα ὅτι δέν ἔχομε καιρό, ὅτι δέν πρέπει νά χαζεύομε. Γι’ αὐτό πρέπει ὅποια στιγμή μᾶς ἐπισκεφτεῖ ἡ ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, νά ξεκινήσομε γιά τή σωτηρία μας».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 75η)
«Ἐμεῖς ἀχρηστεύομε τό νοῦ, πολλάκις ἀνοήτως. Σᾶς εἶπα ὅτι ἡ τηλεόραση καί πολλά ἄλλα πράγματα κάνουν πλύση ἐγκεφάλου. Δέν μοῦ λέτε, ἐγώ δέν θά τό ἤθελα, εἶμαι τόσο ἐγωϊστής, πού δέν θά τό ἤθελα, εἶμαι τόσο ὑπερήφανος, πού δέν θά τό δεχόμουν νά μοῦ κάνουν πλύση ἐγκεφάλου. Θά ἀποδεχτῶ κάτι, ὅταν τό κρίνω ὅτι πρέπει νά τό ἀποδεχτῶ, μέ ἁπλότητα. Ναί, τήν ἐν Χριστῷ πίστη μέ ἁπλότητα τή δέχομαι. Μή μοῦ κάνεις ὅμως πλύση ἐγκεφάλου, πού εἶναι ἀπό τίς σύγχρονες μεθόδους καταστροφῆς καί ἐξουδετέρωσης τῆς ἀνθρώπινης σκέψης. Ἔ, ὄχι, πάει πολύ … Ἀποδέχεστε νά σᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου; Μήν κάθεστε μέ τίς ὧρες μπροστά στήν τηλεόραση. Εἶναι ἕνα στοιχεῖο πού κάνει πλύση ἐγκεφάλου. Ἐκεῖνο τό πές, πές, πές, κάτι θά πιάσει. Καί ὅταν σοῦ λέει τά ἴδια καί τά ἴδια, κάποτε πιάνει. Αὐτό λέγεται πλύση ἐγκεφάλου, σοῦ βάζει στό μυαλό ἐκεῖνο πού θέλει ἐκεῖνος πού βάζει τίς ἰδέες στήν τηλεόραση καί στό τέλος, φτωχέ μου ἄνθρωπε, τίς ἀποδέχεσαι. Τί κρίμα! Λοιπόν, μήν ἀχρηστεύομε τό νοῦ μας. Νά εἶναι ἀκμαῖος καί νά σκέφτεται. Τό καλό νά τό ἀποδέχεται ἀμέσως, τό κακό νά τό ἀπορρίπτει ἀμέσως. Ὅπως, ἀκόμη, ὁ Θεός δέν ἔκανε τό κεφάλι μας, νά κτυπᾶμε τή μπάλα στό ποδόσφαιρο. Κύριε, ἐλέησον, κατεβαίνει ἡ μπάλα μέ ὁρμή καί δίνομε ἐκεῖνες τίς κουτουλιές, τό ἔχετε δεῖ. Μία φορά συνέβη αὐτό στήν Κηφισιά μέ ἕνα παιδί, καί ἦταν τοῦ Kατηχητικοῦ Σχολείου, καλό παιδί, ψηλό παιδί, ἔπαιζε ποδόσφαιρο, σέ μία κουτουλιά ἔσπασε τό κρανίο του, βεβαίως, καί διάσειση ἐγκεφάλου ἀπό μέσα! Φοβερό πρᾶγμα! Ἔ, γι’ αὐτό μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τό κεφάλι, γιά νά βαρᾶμε κουτουλιές στή μπάλα; Δέν εἶναι ἀνόητο πρᾶγμα αὐτό; Καί τό ἴδιο πρᾶγμα, μᾶς ἔδωσε τό νοῦ, νά μήν τόν σπαταλοῦμε σέ ἀνόητα καί ἀβαθῆ πράγματα. Ἔτσι, ἔχομε, ὅταν δέν προσέχομε, τόν ἀθεολόγητο ἄνθρωπο καί τόν ἀφιλόσοφο ἄνθρωπο. Θά πῶ πολλές φορές, τί κρίμα!».
(Σειράχ, ὁμιλία 159η)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.