Περί διαστημικής και Ορθοδοξίας! Εμβάθυνση στον ύμνο ‘’Άξιον Εστίν’’… (βιωματική σχέση με κάθε άνθρωπο)

Το σώμα του ανθρώπου, είναι όχημα. Οδηγείται από τη συνείδησή του, που είναι η συνισταμένη δυνάμεων, όπως του πνευματικού θελήματος, του συναισθηματικού του και του σαρκικού του κόσμου, γνώσεων, σκέψεων, θελήσεων, συνηθειών, επιρροών....

Μοιάζει με τεχνοκρατική προσέγγιση. Κι όμως, είμαστε αυτο-κίνητα, κάποια πιο αξιόπιστα, άλλα πιο ρυπογόνα..., γυαλισμένα ή αγυάλιστα, τρακαρισμένα...

Για την ορθή λειτουργικότητά του θέλει και αυτό επισκευή από ειδικό ''τεχνίτη'', επισκευή στα φρένα, (φρένο σε κάποιες επιθυμίες) στα ηλεκτρικά - ηλεκτρονικά, (βραχυκυκλώματα) στα φώτα (αγάπη)...

Το όχημα τέλος, επιδέχεται και εσωτερική αναβάθμιση και όχι μόνο αλλαγή σε εξωτερικά (κάπως ανούσια) χαρακτηριστικά.

Ο άνθρωπος συγχρόνως είναι και οίκος. Κατοικεί το ''εγώ'' που διαμέσου τον αισθητηρίων επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Πάλι μέσω αυτών (ως θυρίδες) εισέρχεται και ο θάνατος (Αγία Γραφή) τις οποίες θυρίδες πρέπει να

ασφαλίσουμε, για την διατήρηση μέσα μας, της ζωής.

Στην Παλαιά Διαθήκη αίμα αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη απομάκρυνε τον άγγελο θανάτου, σε όποιες θύρες σπιτιών, ήταν βαμμένο. Στην Καινή Διαθήκη, στην Χάρι, όπως ο ίδιος ο Κύριος αποτύπωσε σαν σκιά, στο νόμο (ΠΔ), Αίμα Αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη, ως Θεία Κοινωνία (που, δρα αφομοιούμενο στον άνθρωπο, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας) στα αισθητήρια των ανθρώπων, (θυρίδες οίκων), ασφαλίζει την ζωή.

Εδώ καταθέτουμε την παγκοσμιότητα και την ορθότητα της ορθόδοξης πίστης μας, άσχετα αν είναι σεβαστή από τον κόσμο, γνωστή, πολεμούμενη, αδιάφορη... αλλά μάλλον πάνω απ' όλα... άγνωστη!

Κάθε άνθρωπος όντας ‘’όχημα’’ και ‘’οίκος’’, λειτουργικό, καθαρό... κάθε στιγμή, μπορεί να φωτίζεται από την τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.

Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, είναι όροι, που σημαίνουν ‘’αγγελικοί οίκοι και οχήματα’’. Η Παναγία μας, με την ασύλληπτη καθαρότητα και απίστευτη λειτουργικότητα, γίνεται το τελειότερο όχημα και τελειότερο οίκημα, που κατοικεί ο υπέρχρονος και υπεράνω χώρου Θεός.

Στην διαστημική, ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει ένα φωτοκίνητο διαστημόπλοιο, όπου, όταν με το δικό του καύσιμο υλικό, προσεγγίσει τον ήλιο, ανοίγει ιστία και αφήνεται να κινηθεί με την ωστική δύναμη των φωτονίων. Φτάνει μάλιστα, στην εκπληκτική ταχύτητα των 750.000 χλμ, την ώρα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατασκευάσει στην συνέχεια, όσο το δυνατόν πιο ελαφρύ όχημα, με την προοπτική, να γίνει και κάποτε οίκημα (επανδρωμένο όχημα).

Η γνώση και τα επιτεύγματα του ανθρώπου εκτός του κόστους απόκτησής τους, παρατηρούμε πως πολλές φορές, έχουν και ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους σε εμάς, τους κοινούς θνητούς...

Έρχεται όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία, που με ορθάνοιχτες τις πόρτες και το ''δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε'', κάνει έκκληση στους ανθρώπους, τα λίαν καλώς οχήματα και οίκους, (με τα όποια σχετικά με ‘’κίνηση’’ και ‘’καθαριότητα’’ προβλήματα) να τους ολοκληρώσει, να τους καθαρίσει με την εξομολόγηση, να τους δώσει το τελειότερο καύσιμο υλικό, την Θεία Κοινωνία, να τους κάνει τέλειους, θεούς κατά χάρι, τέκνα φωτός. Από αυτοκίνητους με ρυπογόνα καύσιμα (χοϊκά) υλικά, σε φωτοκίνητους, χριστοκίνητους, πνευματοκίνητους, θεοκίνητους.

Ο Τριαδικός Θεός, ως άλλος ήλιος νοητός, περιμένει το πλησίασμά μας, (μέρα - νύχτα, αδιαλείπτως) το άνοιγμα των ''ιστίων'' μας, της ψυχής μας που αναφωνεί με πίστη ''γενηθήτω Κύριε το πάνσοφο θέλημά Σου'', ώστε Ο Κύριος, να συμπλέει μαζί μας, να συγ-κινείται (όπως θάθελε ο άνθρωπος στην διαστημική να συμπλέει με το φως). Να μας κινεί το Φως, προς το Φως, γνωρίζοντάς μας την Αλήθεια (που σε ερώτηση του Πιλάτου και όσων νίπτουν τας χείρας τους, επιτρέποντας με την στάση του την σταύρωση, εσιώπα) και την ανεκλάλητη χαρά της Ζωής.

Κοντά σε αυτόν τον νοητό Ήλιο, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο, από Φως. Όχι φως απρόσωπο, αλλά ο παντεπόπτης και αγαθοδότης Χριστός (εγώ ειμί το φως, η αλήθεια, η ζωή...).

Έχουμε το όριο να μας φωτίζει και να μας βοηθά. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Παναγία μας.

Έχουμε την απόδειξη της ορθότητος της θεωρίας και της πράξης, με το Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε... τον Άγιο Διονύσιο Αεροπαγίτη, (που μεταφέρθηκαν θαυμαστά υπό νεφελών, (ως πραγματικά ‘’φωτοκίνητοι’’) στα Ιεροσόλυμα για την μετάσταση της Θεοτόκου), τον Άγιο Γεώργιο Σιναϊτη, Μάξιμο Καυσοκαλύβη... γέροντα Παϊσιο,... κι αν αυτά είναι άπιαστα όρια, ας ξεκινήσουμε με τα μικρά μας δεδομένα.

Ο καθένας μας, με το δικό του καύσιμο υλικό, την επιστήμη του, την γνώση και δύναμή του, μπορεί (αν θέλει) να κινηθεί και διαβεί εκείνη την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που οδηγεί στο τέρμα κάθε επιστήμης, την Αλήθεια και τη νίκη του θανάτου, του χρόνου και του χώρου.

Αναφέρεται πως η καλύτερη μνήμη των αγίων, είναι η μίμησή τους. Η καθαρότητα του οίκου μας (σε όλα τα επίπεδα) και η καλύτερη λειτουργικότητα (σύννομη του Θείου θελήματος) του οχήματός μας, είναι η καλύτερη μνήμη στην Παναγία μας και η πλέον ευάρεστη στον Θεό, προσφορά μας. Προσφορά που σηματοδοτεί την παρουσία μας μπροστά στην εικόνα Της. Μέσα στο νοητό Άγιο Όρος. Ενώ λοιπόν δικαίωμα πρόσβασης στο κάτω Άγιο Όρος, στη γη, έχουν μόνο οι άνδρες, στην επουράνια τάξη των ισάγγελα (καθαρά και άτρεπτα) προσκυνούντων Την, έχουν θέση όλοι.

Ευσπλαγχνικά από την Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα, όλοι... Ευχηθείτε αδελφοί να μας αξιώσει, να βάλλουμε κι εμείς αρχή.

...Χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,

χαίρε βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς...

Αυτό το υπερφυσικόν κάλλος που κατέκτησε ανθρώπινη φύση,

Γίνεται η κλίμαξ δι ής κατέβει ο Θεός,

η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν...

Αυτή η ουράνια κλίμακα, που ενώνει το άπειρο με το πεπερασμένο, αποτυπώνεται σε κάθε φύση, και κατανοείται αναλογικά, υπό κλίμακα.

Μοιάζει κάπως νομοτελειακά, αλλά όσο πιο καθαρός είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας, τόσο αντανακλάται το πρόσωπο, το φως. Όσο πιο στιλπνό, απορροφητικό είναι ένα υλικό, τόσο, όχι μόνο δεν αντανακλά ότι πέφτει επάνω του, αλλά τόσο και πιο σκούρο είναι.

Προσαρμοσμένα τα παραπάνω φυσικά, στο επίπεδο του ανθρώπου, όσο πιο εγωιστής είναι κάποιος σε αντίθεση της ταπεινότητος της Παναγίας, όσο πιο στραμμένος στα γήινα σε σχέση με τον ουράνιο και αγνό πόθο, που διέπνεε την Θεοτόκο, τόσο δεν μπορεί να κατανοήσει, αλλά ούτε και να αντανακλάσει το θείο Πρόσωπό Της, μέσα στην ζωή του.

Είναι δρόμος προσέγγισης! έτσι αν θεωρηθεί, στην αρχή αδιαφορούμε και δεν κατανοούμε το μυστήριο. Η μεγάλη απόσταση από την Κυρία, είναι η αιτία που μοιάζει ασχημάτιστη στην ζωή μας (κάτι σαν αμελητέα ποσότητα). Θυμίζει τον Απ. Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή, που παραμένει κοντά τους, έως ου μορφωθεί ο Χριστός μέσα τους...

Το επόμενο στάδιο, προσκυνώντας την εικόνα Της, και όσο η ζωή μας είναι ομόρροπα προσανατολισμένη προς την ταπεινότητα και αγνότητα, σιγά - σιγά σχηματίζεται μέσα μας και απολαμβάνουμε και αισθανόμαστε την χάρι Της. ''Ενεργεί'' μέσα μας και προβάλλεται στην συνείδησή μας, όπως, όποτε και όσο δωρίζει ο καλός Θεός, σύμφωνα με το σχέδιό Του, κατά το Πνεύμα, που, όπου θέλει πνεί.

Σαν φωσφορούχα ταμπελάκια, (γιατί κάθε άνθρωπος αφού είναι δομημένος από φως και από λάσπη) όσο είναι ορθά προσανατολισμένος και απεκδύει την λάσπη (το γήινο φρόνημα, που στην αρχή σκεπάζει και περικλείει τον εσωτερικό του θησαυρό), τόσο αντανακλά το φως που τον φωτίζει.

Ο άνθρωπος που προχωρά φυσιολογικά, από το παρελθόν, κινούμενος προς το μέλλον αδυνατεί να κατανοήσει ''διανοητικά'' πως το υπέρχρονο φως το ερχόμενον, που κινείται προς συνάντησή του, τον φωτίζει.

Πως ο φωσφορούχος άνθρωπος (ανεξάρτητα εποχής) θα φώτιζε και θα το αντανακλούσε μέσα στον κόσμο, (με αρετές, με αλήθεια, με αγαθότητα, με καλοσύνη…) αν το Φως δεν τον πλησίαζε, δεν ερχόταν;

Στο τέλος του δρόμου της προσέγγισης της Παναγίας, μετά την αισθανόμενη χάρι, βλέπουμε το Πρόσωπο. Αυτό είναι το πλέον άξιο στην ζωή μας. ''Άξιόν εστίν ως αληθώς..." Η άνοδος αυτής της κλίμακος, από απρόσωπη στην βάση, χάρι σε όλη την διαδρομή, μέχρι το Πρόσωπο στο τέλος.

Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε στη ζωή μας, νάμαστε σίγουροι πως ένας ‘’άγγελος οίκος’’ και ένας ‘’άγγελος όχημα’’, ένα χερουβείμ και ένα σεραφείμ, είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν, αν το θέλουμε, να περάσουμε από την αρά προς την χαρά.

Κι αυτός ο δρόμος, στο σύνολό του, σαν προεισαγωγικός διάδρομος αλλά και κυρίως δρόμος, έχει συνοδοιπόρους και τους αγγέλους (ιδού αποστέλλω άγγελον προ προσώπου σου, ίνα ετοιμάση την οδόν σου… οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος (αγγέλου) εδιδάσκοντο…) αλλά και Τον ίδιο τον Βασιλέα, όπως φαίνεται να συμπορεύεται μυστικά προς Εμμαούς, μαζί με τους αποστόλους Λουκά και Κλεώπα, μη γνωριζόμενος από αυτούς, καθώς τα μάτια τους εκράτηντο…

Πορεία, και συνοδοιπορία διαρκής και αδιάλειπτη με την πανταχού παρουσία του καλού Θεού, (από τα τρίσβαθα του Άδη, από το απόλυτο σκοτάδι) άλλοτε εμφανής, και άλλοτε αφανής (εξαρτώμενη από την πραγματική μας ωφέλεια) έως ότου διαβούμε τη γέφυρα που μας χωρίζει από τον Παράδεισο. Να βιώσουμε το μυστήριο της χάρης Του Κυρίου και Της Θεοτόκου (της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, την ολκάδα των θελόντων σωθήναι…) και να συζήσουμε μαζί Τους....

Έτσι, νομίζω πως άλλη διάσταση λαμβάνει ο ύμνος:

''Άξιόν εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και Παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν...''. 

(ολόκληρη η ακολουθία) εξ Αγίου Όρους

όχι εκείνων των κεκλεισμένων θυρών της κοσμικής σοφίας, αλλά των ανοικτών σπλάγχνων προς γνώσιν θεολογίας!

http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.gr