Τὰ ἄυλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας

Σὲ συγγενῆ νευροπαθοῦς, ὁ Γέροντας συνιστοῦσε νὰ προσέχει τὸν ἑαυτό του, μήπως μολυνθεῖ κι ἐκεῖνος. Σὲ ἐρώτησή του, πῶς μπορεῖ νὰ συμβεῖ αὐτό, ἀφοῦ αὐτὴ ἡ ἀρρώστια δὲν εἶναι κολλητική, ὁ Γέροντας ἀπάντησε: 

“Δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ λές. Τὰ ἄυλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας πετᾶνε, πετᾶνε ὅπως τὰ κουνούπια καὶ προσβάλλουν τὴν ψυχή. (Ἔκανε ἀναπαράσταση τῆς πτήσεως τῶν μικροβίων αὐτῶν, κινώντας ἐκφραστικὰ τὰ δάχτυλα τοῦ χεριοῦ του). Καλὸ εἶναι νὰ βοηθᾶς τὸ νευροπαθή, ἀλλὰ πρέπει νὰ προστατεύεις καὶ τὴ δική σου ψυχή, μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ”.

“Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν”, ἔλεγε ὁ γέροντας.

“Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει καὶ ὁ κακὸς σκοτώνει. Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ θεόσοφοι. Λένε: ”Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴ θέληση”. Μιλᾶνε ὅμως ἀνθρώπινα, στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴ θέληση, φορτσάρονται καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν. Ἐνῶ ἐδῶ, ὁ τρόπος ποὺ διδάσκει ἡ πίστη μας νὰ ἐξαγιάζεται εἶναι ὁ φυσικὸς, ἔτσι ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴ φύση του.

Εἶναι ὅλα γραμμένα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε.

Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ καταλαβαίνουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες θεραπεύονται μὲ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα. Οἱ περισσότεροι σοῦ λένε: “Κανεὶς δὲ μὲ θέλει, εἶμαι ἄχρηστος. Δὲ μὲ καταλαβαίνουν, δὲ μ’ ἀγαποῦν”. Αὐτὰ εἶναι ἀπὸ τὸν ἐγωισμό τους. Ὅταν ὅμως στραφεῖς πρὸς τὸν Χριστό -πραγματικὰ καὶ ὄχι μὲ τὰ λόγια- δὲν ζητᾶς τίποτα, δὲν εἶσαι ὁ ἀνικανοποίητος ἄνθρωπος. Εἶσαι μὲ ὅλα καὶ μὲ ὅλους εὐχαριστημένος. Ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους καὶ εἶσαι εὐχάριστος”. 

Κάποιος φίλος ἔγραψε τὰ ἑξῆς:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Στὴ συζήτηση αὐτὴ ὁ Γέροντας Πορφύριος χρησιμοποίησε τὸν ὅρο «πνευματικὰ μικρόβια», γιὰ νὰ ἐξηγήσει ὅτι ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο πνευματικὰ ἀσθενῆ, μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ ἡ πνευματικὴ νόσος εἰς ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο πνευματικὰ ὑγιῆ.

Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ ὅρος «πνευματικὰ μικρόβια» χρησιμοποιεῖται μὲ μεταφορικὴ ἔννοια, ἀλληγορική, ὅτι δηλαδὴ ὁ Γέροντας μιλάει μὲ παραβολές, διότι δὲν θέλει νὰ χρησιμοποιήσει λέξεις ποὺ ἀποδίδουν κυριολεκτικὰ τὰ συμβαίνοντα. Αὐτὸ τὸ κάνει διότι ὁ ἀκροατής του μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει ὅταν ἀκούσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ ὄνομα τῶν πνευματικῶν αὐτῶν μικροβίων. Στὸ Εὐαγγέλιο ἐξιστορεῖται ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξέβαλε ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο τῶν Γεργεσηνῶν τὰ δαιμόνια καὶ αὐτὰ τοῦ ἐζήτησαν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων καὶ ἀφοῦ τοὺς ἐπέτρεψε, μπῆκαν σ’ αὐτὴν καὶ ὅρμησεν ἡ ἀγέλη εἰς τὴν λίμνην καὶ ἐπνίγη. Καὶ ἀναφέρεται στὰ καλογερικὰ βιβλία ὅτι προσήγαγαν σὲ ἕνα γέροντα ἀσκητή, ὄχι καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως, ἕνα δαιμονισμένο, γιὰ νὰ ἐκβάλει ἐξ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιο. Ὁ Γέροντας ἐπετίμησε τὸ δαιμόνιο νὰ ἐξέλθει, ἀλλὰ τὸ δαιμόνιο τὸν ἐρώτησε «ποῦ νὰ πάω;». Ὁ γέροντας, ποὺ δὲν ἐγνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ ποὺ εἶχε διαβάσει σὲ βίους ἁγίων ὅτι κάποιος ἅγιος σὲ παρόμοια ἐρώτηση τοῦ δαιμονίου τοῦ εἶπε «ἔλα σὲ μένα», τοῦ ἀπάντησε καὶ αὐτὸς «ἔλα σὲ μένα». Πράγματι τὸ δαιμόνιο μπῆκε μέσα του καὶ τὸν ἐβασάνιζε ἐπὶ πολλὰ χρόνια.

Οἱ ἔμπειροι πνευματικοὶ συνιστοῦν εἰς τοὺς ἁπλοὺς χριστιανοὺς νὰ μὴν παρίστανται ὅταν κάποιος ἱερέας διαβάζει ἐξορκισμούς, διότι εἶναι δυνατὸν τὸ δαιμόνιο νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο καὶ νὰ εἰσέλθει εἰς τὸν παριστάμενο θεατὴ καὶ ἀκροατή. Συνεπῶς, ὁ Γέροντας μὲ τὸν ὅρο «πνευματικὰ μικρόβια» ἐννοοῦσε κάτι τέτοιες καταστάσεις καὶ γεγονότα. Εἶναι γνωστὸν ὅτι μερικοὶ εἰρωνεύονται τοὺς πιστεύοντας εἰς τὴν ὕπαρξιν αὐτῶν τῶν πνευματικῶν ὀντοτήτων.

Εὔχομαι ὁλοκαρδίως νὰ μὴν ἀποκτήσουν ποτὲ πεῖρα προσωπικὴ τῆς ὑπάρξεώς των.» 

ΠΗΓΗ: http://www.porphyrios.net