Πορεία Αρετών

Η αρετή της διακρίσεως η μεγαλύτερη όλων των αρετών 

Η μεγαλύτερη και πιο αξιόλογη πασών των αρετών είναι η διάκρισις. Μόνον ο πιστός άνθρωπος που ζει και χαίρεται την πνευματική ζωή, χαριτώνεται από τον Δωρεοδότη Θεό μας με το χάρισμα της διακρίσεως.
Η διάκριση είναι η αρετή εκείνη την οποία όποιος κατέχει γνωρίζει τι, πως που και πότε πρέπει να κάνει κάτι. Και τούτο χωρίς να επιφέρει κάποιο σκανδαλισμό σε συνάνθρωπο ή ακόμη και να κάνει οτιδήποτε με πνεύμα χριστιανικής ελευθερίας, απαλλαγμένος όμως από σχήματα υψηλοφροσύνης, επίδειξης και υποκρισίας. Ο διακριτικός άνθρωπος χωράει παντού, γίνεται εύκολα αποδεκτός ακόμη και σε εχθρικά μέτωπα. 

Ο άνθρωπος της διακρίσεως γίνεται πατέρας πνευματικός, σύμβουλος και καθοδηγητής. Θα λέγαμε σύμφωνα με την πατερική ορολογία καθίσταται γέροντας. Ο άνθρωπος που ξεκινώντας την πνευματική ζωή με ταπείνωση αρχίζει με τη χάρη του Θεού να κατακτά τη διάκριση. Στον αρχάριο πιστό διάκριση σημαίνει σωστή επίγνωση του εαυτού του. Στον πιο προχωρημένο πιστό διάκριση είναι η νοερή αίσθηση του να γνωρίζει δηλαδή αλάνθαστα το πραγματικό αγαθό από το φυσικό αγαθό και από το αντίθετο του κακό. 

Στους τέλειους και φτασμένους χριστιανούς η διάκριση είναι η γνώση που τους χαρίζεται από θειική έλλαμψη η οποία έχει τη δύναμη να φωτίζει με την λάμψη της και όσα σκοτεινά υπάρχουν μέσα στους άλλους. Η διάκριση είναι μια κατάκτηση μεγάλη και θέλει θυσίες και αγώνες που έχουν σχέση πρωταρχικά με την κάθαρση του νοός και του σώματος. Ο διακριτικός άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από πάθη, που κρατούν δέσμια στη γη και την ψυχή και το σώμα. 

Η πρόκληση αλλά και η πρόσκληση της ορθοδόξου Εκκλησίας μας είναι ο αγιασμός μας. Είναι δε όντως πρόκληση γιατί το να κάνει σήμερα κάποιος άνθρωπος τον πνευματικό του αγώνα, σίγουρα δεν του λείπουν οι προσβολές, τα πειράγματα και οι επιθέσεις του πονηρού. Όμως η αγία μας Εκκλησία ποτέ δε θα πάψει να ωθεί τον χοϊκό άνθρωπο στην ανόρθωση. Σε όποιο στάδιο πνευματικού αγώνα κι αν βρισκόμαστε αγαπητοί μου αδελφοί καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι ο Θεός βρίσκεται δίπλα μας ανά πάσα στιγμή κι επιθυμεί διακαώς τη σωτηρία μας. Ο αγιασμός μας δεν εξαρτάται μόνο από τον Θεό. Εξαρτάται και από μας τους ίδιους. Την περίοδο αυτή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής ας προσπαθήσουμε να διεξάγουμε το δικό μας πνευματικό πόλεμο προκειμένου ν’ αποκτήσουμε αρετές, νικώντας τα πάθη μας. 

Ένα καλό μάθημα για την απόκτηση αρετών που μάς διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες είναι από τη μια ν’ αποκτήσουμε συνείδηση αμόλυντη και από την άλλη να προσπαθήσουμε, εάν θέλουμε να γευθούμε τη μητέρα πασών των αρετών τη διάκριση, να καθάρουμε τις αισθήσεις μας. Μόνο με τον αγώνα θα σωθούμε. Ο πιστός που θα βρεθεί κατά την ήμερα της Κρίσεως μπροστά στον Κύριό μας να αγωνίζεται, για να αποκτήσει τις ευλογημένες αρετές θα σωθεί. Κι αυτό γιατί θα βρεθεί αγωνιζόμενος. Αυτή είναι και η ελπίδα για όσους από εμάς είμαστε αμαρτωλοί και ποθούμε τη σωτηρία μας. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος θα πει ότι το "Φως για όλα τα σωματικά μέλη είναι οι αισθητοί οφθαλμοί. Και νοερό φως για τις θείες αρετές είναι η διάκρισις". Αυτήν την ευλογημένη διάκριση εύχομαι όλοι μας να αποκτήσουμε. Αμήν!. 

Η μίμηση του Χριστού και των Αγίων 

Στην Ορθόδοξο Εκκλησία μας κατεξοχήν παράδειγμα προς μίμησιν είναι ο ίδιος ο Κύριος μας. Οι κατά καιρούς και ανά τους αιώνες στρατιές μαρτύρων, αγίων και οσίων υπήρξαν και υπάρχουν και αυτοί ως καλοί μιμητές του Χριστού. Αυτοί αποτελούν συνάμα και τα καλά παραδείγματα προς μίμησιν απ’ όλους εμάς τους πιστούς που βρισκόμαστε στην Εκκλησία και αγωνιζόμαστε ο καθένας από το μετερίζι του για τη σωτηρία του. 

Και πολύ ορθά η ορθόδοξη εικονογραφία κοσμεί τον κάθε ορθόδοξο ναό με παραστάσεις αγίων ανδρών και γυναικών για να μας υπενθυμίζει εκ της εικόνος τον προορισμό μας για τη Βασιλεία των Ουρανών. Οι άγιοί μας είναι οι φωτεινοί οδοδείκτες στο στίβο της ζωής μας. Εμείς οι "περιλειπόμενοι" πιστοί, οι αγωνιζόμενοι τον πνευματικό αγώνα έχουμε ανάγκη το παράδειγμα των αγίων. Οι άγιοί μας είναι οι αδελφοί μας που μας συντροφεύουν και μας παρηγορούν. Και μόνο η ανάγνωση των συναξαριών τους μας δίνει δύναμη, για να συνεχίζουμε τον αγώνα μας, να παίρνουμε θάρρος και δύναμη από τους άθλους και τα παλαίσματά τους ενάντια στον χαιρέκακο και παμπόνηρο διάβολο. Είναι θα λέγαμε η απαντοχή μας. Ο σημερινός άνθρωπος της τρίτης χιλιετίας είναι καταδικασμένος στο ρεύμα της κοσμικής ζωής. Όλα τα σύγχρονα πρότυπα ζωής που προσπαθούν να περάσουν με κάθε μέσο κάποιοι κατευθυνόμενοι, κρυφοί πολέμιοι του χριστιανισμού, οδηγούν δυστυχώς τον χωρίς πνευματικές αντιστάσεις άνθρωπο στην αμαρτία και στην αποξένωσή του από τον Θεό. Και η μόνη αντίσταση που προβάλλουν οι σημερινοί αγωνιζόμενοι πιστοί της Εκκλησίας μας έχει ως προμετωπίδα τους άγιους της Ορθοδοξίας μας. 

Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν καθημερινά, να βρουν τρόπους να αντισταθούν στο ρεύμα της δαιμονοκρατίας, βρίσκουν τη λύση στη μελέτη των συναξαριών της Εκκλησίας μας. Έτσι κατορθώνουν, οι πραγματικά αγωνιζόμενοι πιστοί της εποχής μας να προβάλλουν στο παράλογο κάθε εποχής το υπέρλογο της πίστεως, στο παρελθοντικό και μουσειακό της νέας εποχής να παρουσιάζουν το αναλλοίωτο, άφθαρτο και πάντοτε νέο της πίστεως, στο επικρατούν ισχυρό δαιμονικό σήμερα, το πανίσχυρο και αληθινό αυτής. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται με τις αντιστάσεις που καλούνται οι ορθόδοξοι πιστοί μας να προβάλουν σε κάθε τι το αντίθετο και πονηρό. Κανείς άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να σταθεί και να παραμείνει ανέγγιχτος από τις μεθοδείες τού διαβόλου. 

Η μοναξιά στην περίπτωση του πνευματικού αγώνα οδηγεί σε κατρακύλα. Ο πιστός άνθρωπος χρειάζεται χειραγωγία πνευματική. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Όσο ο άνθρωπος γνωρίζει και εμβαθύνει στον εαυτό του, με το παράδειγμα που διδάσκεται από τους άγιους κάθε εποχής και κατά προέκταση και από το παράδειγμα του πνευματικού του καθοδηγητή, τόσο περισσότερο ανεβαίνει πνευματικά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις εκείνες που θα τον καταστήσουν άξιο της αιωνίου Βασιλείας του Κυρίου μας. 

Αγαπητοί μου αδελφοί, η λαϊκή παροιμία που λέει "πες μου ποιόν δάσκαλο έχεις να σου πω ποιος είσαι" γίνεται άλλοθι για τον καθέναν μας που επιθυμεί και προσπαθεί στην πνευματική ζωή. Ή θα πορευόμαστε με τον Χριστό μας για να πετύχουμε τη σωτηρία μας, βοηθούμενοι από τις ικεσίες των αγίων μας και από τον πνευματικό μας πατέρα, ή θα συνηγορούμε προς τα έργα τού σκότους και θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια στην οδό της απώλειας. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Για τον λόγο αυτό "Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος" αδελφοί μου για να αποφασίσουμε που θα πάμε. Εύχομαι σε όλους μας καλή απόφαση. Αμήν!. 

Ο Ορθόδοξος Ναός ως χώρος κοινωνίας των προσώπων 

Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι η πρώτη και η τελευταία ελπίδα και απαντοχή κάθε πιστού ανθρώπου. Ο χριστιανικός ναός γίνεται καθημερινά το καταφύγιο των κατατρεγμένων, καταπονούμενων, των υπό πνευμάτων οχλουμένων, των ανήμπορων, ασθενούντων και αδυνάτων, συγχρόνως όμως είναι και τόπος ευχαριστίας και δοξολογίας όλων όσων χαίρουν άκρας υγείας και πολλών ευλογιών και ευεργεσιών. Στην ορθόδοξη πνευματική ζωή ισχύει το γραφικό: "χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων" (Ρωμ. 12,15). 

Ο πιστός που ζει τη μυστηριακή ζωή δεν είναι άτομο, αλλά πρόσωπο. Δεν λειτουργεί ως μονάδα, αλλά ζει και κινείται μέσα στην ευχαριστιακή σύναξη ως πρόσωπο δίπλα σε άλλα πρόσωπα. Η σημασία της συνυπάρξεως είναι κανόνας ζωής και τονίζεται στην ορθόδοξη πατερική πνευματική σκέψη. Ο κόσμος οι άνθρωποι για την εκκλησία είναι ο λαός τού Θεού. Και αυτός ο λαός του Θεού συνιστά την κοινωνία των προσώπων στη συντεταγμένη της κοινωνίας των προσώπων του Τριαδικού Θεού. Πόσο και πώς όμως δηλαδή ο πιστός άνθρωπος, ως πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος, οδεύει στο καθ’ ομοίωσιν μέσα από το σχήμα της αδελφοσύνης, της συνυπάρξεως με τις άλλες εικόνες τού Θεού, τους συνανθρώπους του! 

Έτσι ο ναός του Θεού γίνεται χώρος κοινωνίας και συνυπάρξεως όλων των πιστών, υγιών και ασθενούντων, δυνατών και αδυνάτων, χαρούμενων και λυπημένων, ισχυόντων και κατατρεγμένων. Για τον λόγο αυτό μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρατηρείται το φαινόμενο και η αρετή της ανοχής, όχι μόνον προς εκείνους που ευτυχούν και ευδοκιμούν, αλλά και προς όλους εκείνους που πάσχουν, πονούν και θλίβονται. 

Είναι δε κοινή διαπίστωση ότι πολλοί βαπτισμένοι χριστιανοί αντιμετωπίζουν τον ορθόδοξο ναό και γενικά την εκκλησία, όχι ως χώρο συνάξεως και κοινωνίας πιστών. Αλλά αντιθέτως τον συναντούν σπανίως και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες ζωής, όπως για παράδειγμα σε κοινωνικές υποχρεώσεις, όπως συνήθως σήμερα λανθασμένα αποκαλούνται τα ιερά μυστήρια, γάμου και βαπτίσεως. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιστάσεις όπως θάνατοι, ασθένειες, σωματικές και ψυχικές, που οδηγούν τους ανθρώπους πιο κοντά στην Εκκλησία. Κι αυτό γίνεται, όταν υπάρχει η πίστη πως μόνη παρηγοριά και συμπαράσταση έρχεται από τον Θεό. Έτσι αυτό που ζητούν οι άνθρωποι το βρίσκουν στο χώρο του Θεού, την Εκκλησία Του. Αυτή όμως η περίπτωση είναι η εξ ανάγκης αναγνώριση της Εκκλησίας. Υπάρχουν όμως και οι πιστοί άνθρωποι που καταθέτουν ολόκληρη τη ζωή τους στο κεφάλαιο που λέγεται Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων. Αυτοί μόνον ζουν τη χαρά της ευχαριστιακής συνάξεως μετά των. άλλων πιστών με κέντρο και γνώμονα πάντοτε τη σχέση του εν Τριάδι Θεού μετά των αγίων Του. 

Ο Ορθόδοξος Ναός αγαπητοί μου αδελφοί είναι χώρος που δέχεται όλα τα παιδιά του Θεού. Είναι κοινωνία ανοχής. Είναι ιατρείο. Είναι πηγή ζωής. Είναι ο χώρος όπου αφήνετε ελεύθερα ο άνθρωπος του Θεού, ο εν Χριστώ βαπτισμένος, να εκδηλώσει τα συναισθήματά του, να εκφράσει ελεύθερα τις σκέψεις του και με τον τρόπο αυτό να κοινωνεί με τους συνανθρώπους του. 

Η Εκκλησία γενικά είναι μια κοινωνία που χωρούν όλοι οι τύποι ανθρώπων, ολοκλήρου αυτού του πλανήτη που λέγεται γη. Για τον λόγο αυτό επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία μας λειτουργεί ως σώμα, ποτέ δεν θα ξεχωρίζει τα παιδιά Της, όποια κι αν είναι αυτά, δυνατά ή ασθενή, χαρούμενα ή θλιμμένα. Και τούτο, διότι ως σώμα που είναι, λειτουργεί πάντα καλώς, μόνον όταν όλα τα μέλη του σώματος είναι υγιή και τελούν εν συνεργασία και κοινωνία μεταξύ των. Στην προοπτική αυτή βρίσκει εφαρμογή και η προσευχή της Εκκλησίας "υπέρ της των πάντων ενώσεως". Πάντοτε θα αγωνίζεται να ενώνει όλα τα παιδιά Της. Αλήθεια αδελφοί μου πως θέλουμε να αισθανόμαστε κατά πάντα καλά, όταν κάποιοι από τους αδελφούς μας δεν αισθάνονται ότι ανήκουν στο ίδιο σώμα με μας; Ταπεινή ευχή είναι ο καθένας μας να αγωνισθεί με όλες τις δυνάμεις του να ενωθεί άρρηκτα στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού ορθοδόξως. Αμήν!

http://www.orthmad.gr/node/91