«Ούτε ο πλούσιος σώζεται με τον πλούτο του ούτε ο πτωχός καταδικάζεται με την πτωχεία του. Αλλού παίζεται το παιχνίδι…»

*Από το εκπληκτικό βιβλίο του π. Βαρνάβα Γιάγκου: «Αμαρτωλών Εκκλησία»

…Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, και συγκεκριμένα κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο Θεός επιτρέπει να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, για να μπορέσουν να διδάσκονται την αγάπη ο ένας από τον άλλον.

Να ζητά ο αδύνατος και να δίδει ο δυνατός. Όπως, δηλαδή, το παιδί δεν γεννιέται εξαρχής ισχυρό αλλά στα πρώτα βήματά του, είναι αδύναμο και εξαρτημένο, γι’ αυτό υποστηρίζεται από τη μητέρα του. Μέσα από αυτή τη διαδικασία σχέσεως αναπτύσσεται η δυνατότητα του ανθρώπου να έχει «πρόσωπο» και «όνομα».

Ο πλούτος δεν είναι κακός. Η πλεονεξία είναι κακή. Ο πλούσιος δεν είναι κακός. Η σκληροκαρδία του πλουσίου είναι κακή. Δεν σώζεται κανείς μόνο από την πτωχεία του, αν η πτωχεία του είναι μάλιστα μια κατάσταση άρνησης να καταβάλει κόπο και κόστος στη ζωή του. Διότι, ξέρετε, είναι βολικό να αναπτύσσουμε θεωρίες, αλλά πάρα πολύ δύσκολο, φερ’ ειπείν, να είμαστε σε μια εργασία και να μην αντέχουμε τον εργοδότη μας ή τον συνεργάτη μας. Όμως, σ’ αυτήν την επώδυνη διαδικασία μόνο μπορεί να αναπτυχθεί η ικανότητα του ανθρώπου να σχετίζεται με τον άλλο άνθρωπο, να ανακαλύπτει την υπαρξιακή του ταυτότητα και να γίνεται «άνθρωπος».

Ο τεμπέλης άνθρωπος δεν έχει «όνομα». Είναι ανώνυμος, είναι το ίδιο με τον πλούσιο. Καμία σχέση φαινομενικά δεν έχει ο πλούσιος με έναν τεμπέλη ο οποίος δεν θέλει να εργάζεται. Είναι όμως και οι δύο ανώνυμοι, γιατί αρνούνται να μπουν σε μια διαδικασία σχέσεως. Η οποιαδήποτε σχέση είναι κόπος. Τι νομίζετε; Ο κόπος είναι μόνο για τον πτωχό ο οποίος εργάζεται; Δεν είναι κόπος για τον καθένα να έχει ένα σύντροφο ο οποίος διαρκώς του κοντράρει το «εγώ» και το «θέλημα»;

Ο άνθρωπος ο οποίος αντιμετωπίζει τη ζωή θεωρητικά και ιδεοληπτικά, δεν είναι ικανός ούτε να αγαπήσει. Διότι θέλει τα πράγματα όπως τα φαντάζεται. Όπως ακριβώς προσδοκά και τη δουλειά του και τη σχέση του και το φίλο του και τον ύπνο του και το πρόγραμμμά του και την ξεκούραση του. Αυτός δεν έχει «όνομα». Αυτός μέσα από την ενοχή που δεν έχει «όνομα», κατακρίνει τους πλουσίους ως σκληρόκαρδους, όντας και ο ίδιος σκληρόκαρδος. Και μάλιστα χωρίς να θέλει να έρθει σε κόντρα με τον εαυτό του.

Πως ταπεινώνεται ο άνθρωπος; Όταν έρχονται τα πράγματα έτσι που δεν τον βολεύουν, οπότε υπομένει και επιμένει να αγωνίζεται να βρει το έλεος του Θεού, να συσχετισθεί στο θέλημά Του.

Αυτή, λοιπόν, η επώδυνη διαδικασία σε κάνει να ξεφεύγεις από τις ιδεοληψίες, από τις θεωρίες, σε κάνει να ταπεινώνεσαι και να βλέπεις βαθύτερα και το είναι σου και τον άλλον, έξω από τα χαρακτηριστικά του, που έχουν π.χ. να κάνουν με τα κιλά του, το ύψος του, την ηλικία του, την οικονομική του επιφάνεια και τα πτυχία του. Είναι κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο.

Αυτό που μέμφεται, λοιπόν, ο Κύριός μας είναι η σκληροκαρδία, η οποία γεννάται από την αναπηρία μας να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Εμείς, αντίθετα θέλουμε όλοι να υπηρετούν τον λογισμό μας, το θέλημα μας, τη φαντασία μας.

…Ούτε ο πλούσιος σώζεται με τον πλούτο του ούτε ο πτωχός καταδικάζεται με την πτωχεία του. Άλλου παίζεται το παιχνίδι. Είναι μέσα στην καρδιά μας, πόσο έτοιμοι είμαστε να εργασθούμε για τον εαυτό μας και να αποδεχθούμε τα της ζωής μας, με πνεύμα μαθητείας και ταπείνωσης…

*απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο κόπος της αγάπης»

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: ⇒        ΕΔΩ

https://simeiakairwn.wordpress.com