Θεία Κοινωνία χωρίς εξομολόγηση;

Καθώς έχουμε ήδη μπει στην σαρακοστή για την νηστεία των Χριστουγέννων νιώθουμε την ανάγκη να πλησιάσουμε πιο κοντά Στον Θεό.

Κάθε περίοδος νηστείας πνευματικής και σωματικής μας δίνει την ευκαιρία να απαλλαγούμε από τα πάθη μας και να ηρεμήσει η ψυχή μας. Είναι η συνέχεια στον αγώνα που δίνουμε για να σωθεί τούτος ο κόσμος από τα πλοκάμια του διαβόλου.

Παρατηρούμε τρεις φορές τον χρόνο (Πάσχα,Δεκαπενταύγουστο και Χριστούγεννα) πάρα πολλούς χριστιανούς να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε πολλοί Έλληνες  χριστιανοί και πλησιάζαμε τον Χριστό χωρίς εξομολόγηση.

Οι Άγιοι πατέρες μας μιλούν για το μυστήριο της θείας εξομολόγησης και μας εξηγούν πόσο σημαντικό είναι. Ο Διάβολος τρέμει μπροστά στο πετραχήλι και εξαφανίζεται. Ο άνθρωπος ταπεινώνεται εκείνη την στιγμή και απαλλάσσεται από τις αμαρτίες του. Είναι η στιγμή που εμφανίζεται το Άγιο Πνεύμα.

Συχνά ακούμε να λένε ακόμα και σήμερα πολλοί πιστοί χριστιανοί πως κοινωνούν χωρίς να εξομολογηθούν. Πολλές φορές και χωρίς νηστεία. Αρκετοί δοκίμασαν να εξομολογηθούν και δεν ένιωσαν ανακούφιση από τον Ιερέα. Δεν θα αναφερθώ στους βαπτισμένους χριστιανούς που βρίσκονται έξω από την εκκλησία και πηγαίνουν μόνο σε γάμους και βαπτίσεις. Ούτε σε αυτούς που βρίζουν την εκκλησία και τα μυστήριά της. Ο διάβολος φέρνει πολλές δικαιολογίες στους λογισμούς μας.

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Σήμερα που έχουμε την ευλογία να έχουμε κοντά μας άγιες ψυχές που μεσολαβούν για την σωτηρία της ψυχής μας, που μας περιμένουν με το πετραχήλι τους να  απαλλαγούμε από κάθε πόνο,να νιώσουμε το μεγαλείο του μυστηρίου της εξομολόγησης για να πλησιάσουμε ουσιαστικά στον Χριστό, σήμερα φοβόμαστε να ταπεινωθούμε, νιώθουμε αναμάρτητοι, νιώθουμε ντροπή για να πούμε όσα έχουμε κάνει, ενώ ξέρουμε πως ο Χριστός για μας τους αμαρτωλούς ήρθε, για να μας σώσει. Ακούμε τον συνάδελφό μας που μας θεωρεί υπερβολικούς και δεν ακούμε την φωνή της συνείδησής μας που μας λέει καθαρά πως να σωθούμε. Της στιγμή της Θείας Κοινωνίας, εκείνη την μοναδική στιγμή, βρίσκεται μπροστά μας Ο Χριστός. Εμείς λοιπόν θα παρουσιαστούμε βρώμικοι μπροστά Του ; 

Κανείς μας δεν είναι άξιος να βάλει μέσα του Τον Χριστό με την θεία κοινωνία, όμως έχουμε πίστη και ελπίδα στην Αγάπη Του και το Μέγα Έλεός Του, γι’αυτό Τον πλησιάζουμε όσο μας επιτρέπει.

"Οίδα, Κύριε, ότι αναξίως μεταλαμβάνω του αχράντου σου Σώματος και του τιμίου σου Αίματος, και ένοχος ειμί, και κρίμα εμαυτώ εσθίω και πίνω, μη διακρίνων το Σώμα και Αίμα σου του Χριστού και θεού μου. αλλά τοις οικτιρμοίς σου θαρρών, προσέρχομαί σοι τω ειπόντι: Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. Σπλαγχνίσθητι ουν, Κύριε, και μη παραδειγματίσης με τον αμαρτωλόν, αλλά ποίησον μετ’ εμού κατά το έλεός σου. και γενέσθω μοι τα ’Αγια ταύτα εις ίασιν, και κάθαρσιν, και φωτισμόν, και φυλακτήριον, και εις αποτροπήν πάσης φαντασίας και πονηράς πράξεως και ενεργείας διαβολικής, κατά διάνοιαν της εν τοις μέλεσί μου ενεργουμένης. εις παρρησίαν και αγάπην την προς σε. εις διόρθωσιν βίου και ασφάλειαν . εις αύξησιν αρετής και τελειότητος. εις πλήρωσιν εντολών, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις εφόδιον ζωής αιωνίου, και εις απολογίαν ευπρόσδεκτον την επί του φοβερού βήματός σου. μη εις κρίμα, ή εις κατάκριμα." (Ευχή Β του Μεγάλου Βασιλείου, Από την Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως)

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου 

για το ιστολόγιο http://ellasnafs.blogspot.gr/