Αντέχουμε να κάνουμε τέτοιες αμαρτίες μπροστά Στον Χριστό; Στους Αγίους; Στην Παναγία μας;

Ο άνθρωπος μετανόησε, άλλαξε τρόπο ζωής, άρχισε να πλησιάζει τον Χριστό και προσπαθεί κάθε μέρα να απαλλαγεί από τον παλιό του εαυτό.

Όσο πιο αργά μπούμε στον δρόμο της σωτηρίας, τόσο πιο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από τα παλιά μας πάθη. Ένα από τα πιο δύσκολα που αρκετοί χριστιανοί ταλαιπωρούμαστε είναι το πάθος της απόλαυσης της σάρκας. Βλέπουμε πολλούς να έχουν μέσα τους ένα πνεύμα όχι απλά πρόθυμο, έτοιμο να θυσιαστεί για τον Χριστό και η σάρκα τους δεν τους αφήνει.

Ο κακός σπόρος δεν αργεί να φυτρώσει στο μυαλό, αφού από εκεί ξεκινά, με άσχημες και προκλητικές εικόνες που βλέπουν τα μάτια μας, με ιστορίες ερωτικές που ακούν τ’αυτιά μας από τους γύρω μας και με παλιές αναμνήσεις που έχουμε από τον παλιό μας εαυτό. Τις περισσότερες φορές πέφτουμε στον πειρασμό και αφήνουμε την σάρκα να μας νικήσει. Διαπιστώνουμε πόσο ανούσια ήταν η στιγμή της αμαρτίας ακριβώς μετά το τέλος της. 

Αναρωτιέμαι αν αξίζει να χάσουμε τον παράδεισο για μια στιγμή ανούσιας και επιφανειακής ευχαρίστησης...

Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν αυτό το πάθος γίνεται τρόπος ζωής. Ο Θεός μας έδωσε την σαρκική ένωση για να κάνουμε παιδιά. Εμείς όχι απλά δεν τον ακούμε, αλλά προσπαθούμε να φέρουμε στα μέτρα μας τα λόγια Του και πράττουμε όπως μας βολεύει. Οι νέοι βιάζονται να τα δοκιμάσουν όλα και μπαίνουν στο σκοτάδι πολύ γρήγορα... Σχέσεις περιστασιακές, ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που συζούν για χρόνια σε μία συνεχόμενη αμαρτία... Στους  ιερείς που εξομολογούν και τα επιτρέπουν όλα αυτά έχοντας οριοθετήσει ένα δικό τους ευαγγέλιο δεν θα αναφερθώ...

Τα έχουμε αποδεχτεί όλα και τα δικαιολογούμε σαν να ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε για να μετανοήσουμε αργότερα. Κι αν την επόμενη στιγμή κλείσουμε τα μάτια μας; Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απολογία μπροστά στον Χριστό;  Είμαστε καθαροί; Πόσες ψυχές χάνονται κάθε μέρα; Γιατί να χάσουμε το πολύτιμο παράδεισο για τα ζωώδη σαρκικά πάθη μας;

Κακώς χρησιμοποιώ τη λέξη ζωώδη, γιατί ακόμη και τα ζώα είναι πιο φυσιολογικά από μας. Έρχονται σε επαφή μόνο όταν τους καλεί η φύση για να πολλαπλασιαστούν!

Ακόμη πιο σημαντικό για εμάς τους χριστιανούς που ξέρουμε και νιώθουμε πως ο Χριστός είναι πανταχού παρών, είναι το πως αντέχουμε να κάνουμε τέτοιες αμαρτίες μπροστά Στον Χριστό; Στους Αγίους; Στην Παναγία μας; 

Αγώνας είναι και θα νικήσουμε, ακόμα κι αν χάσαμε την μάχη και πέσαμε στα σαρκικά μας πάθη, θα μετανοήσουμε και θα ξανασηκωθούμε για να κερδίσουμε την επόμενη!!!

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου 

Για το ιστολόγιο http://ellasnafs.blogspot.gr/