ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΧΑΙΔΕΜΑΤΟΣ

Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο ολέθρια και καταστροφικά αποτελέσματα έχει για το χαρακτήρα του παιδιού το παραχαιδεμα.

Το παιδί που δέχτηκε από το περιβάλλον του υπερβολική αγάπη , θεωρεί τον εαυτό του μόνο δέκτη της αγάπης των συνανθρώπων του και συνηθίζει να μη δίνει ποτέ αγάπη στους γύρω του. Σε κάθε συνεργασία του η σκέψι του είναι « Τι θα κερδίσω εγώ απ΄αυτό ; ». Επακόλουθο της νοοτροπίας αυτής είναι να μη μπορεί να δημιουργήσει θετικές ανθρώπινες σχέσεις.

Το παραχαιδεμένο παιδί αισθάνεται μια εξωτερική εξάρτησι που την φέρνει μαζί του σε όλη του τη ζωή. Όταν δεν μπορεί να λύση η να υπερπηδήση τα εμπόδια που συναντά στήν καθημερινή του ζωή , αποθαρρύνεται και βλέπει τους γύρω του σαν «εχθρούς» η «πνίγεται σε μια κουταλιά νερό». Κι όλα αυτά , γιατί δεν έμαθε να δίνει ποτέ μόνο του τις λύσεις στα προβλήματά του. Αποτέλεσμα αυτής της τόσο λανθασμένης αγωγής είναι, όταν βρεθεί μακριά από τους γονείς του, για να νιώσει τη σιγουριά στην καθημερινή του ζωή , να προσκολλάται σε ανθρώπους η ομάδες. Αλλοίμονο όμως αν αυτοί , που θα του προσφέρουν «το χέρι για βοήθεια», είναι αντικοινωνικοί παράγοντες  τότε το παραστράτημα είναι βέβαιο, μιας και το παιδί δεν έχει δύναμη να κόψει τον «γόρδιο δεσμό».

Ακόμη και τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε υπερβολικές φροντίδες έχουν αισθήματα κατωτερώτητας. Αυτό γίνεται αιτία να είναι σε συνεχή σύγκρουσι με το περιβάλλον τους και να πιστεύουν οτι ζούν σε μια εχθρική χώρα.

      Η δυσαρέσκεια , η ανυπομονησία και η έλλειψη χαράς είναι ο μόνιμος σύντροφος του παραχαιδεμένου παιδιού και αποδεικνύουν πόσο λίγο τα υπερβολικά χάδια καταφέρνουν να του κάνουν τη ζωή πιο εύκολη και χαρούμενη.

                                       Συμπέρασμα

      Το παραχαιδεμένο παιδί είναι πάντα απροσάρμοστο στη ζωή , ανίκανο να δώση λύσεις στα καθημερινά του προβλήματα, και η εξάρτησι , που θέλει να έχει απο κάπου, το κάνει εύκολη λεία ανθρώπων η ομάδων συνήθως με αντικοινωνικές τάσεις.

      Κλείνουμε με το συμπέρασμα του μεγάλου Αλφρεντ Αντλερ που διαβάζουμε στο βιβλίο του « Το νόημα της ζωής». Γράφει λοιπόν ο μεγάλος ψυχίατρος « δεν υπάρχει κανένα άλλο μεγαλύτερο κακό για το παιδί από το παραχαιδεμα και τις συνέπειές του».

Γ.Μηλίτσης

Δασκαλος    ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ