Τσίπρας - Μητσοτάκης: και όμως δεν διαφέρουν

Δρ Τσακαλίδης Γεώργιος

Θεολόγος-Θρησκειοπαιδαγωγός

Όποιος παρακολουθεί τις αντιπαραθέσεις μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Βουλή σχηματίζει την εντύπωση ότι μεταξύ των δύο ανδρών υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα. Πίσω από το φαινομενικό αυτό χάσμα κρύβονται πάρα πολλές ομοιότητες. Ο αριστερός Πρωθυπουργός και ο κεντροδεξιός (κατά δήλωσή του) Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχουν πολλά κοινά σημεία, και ας μη θέλουν να το παραδεχθούν.

   Πρώτο κοινό σημείο: η πάση θυσία άνοδός τους στην εξουσία.  Το 2015 ο κ. Τσίπρας εξεβίασε τις εκλογές και έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά μη συναινώντας στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, «ακόμη και αν υποψήφιος για την προεδρία ήταν ο ίδιος ο Θεός», όπως έλεγε. Η εξουσιομανία του στοίχισε ακριβά στον ελληνικό λαό και αύξησε υπέρμετρα το δημόσιο χρέος με το τρίτο οδυνηρό μνημόνιο που αναγκάστηκε να υπογράψει. Ο κ. Μητσοτάκης επιδιώκει και αυτός τώρα εκλογές για να ανέλθει στην εξουσία, επειδή θεωρεί καταστροφική την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ευνοϊκές γι αυτόν τις συνθήκες. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι οι πρόωρες εκλογές δεν αποτελούν λύση και θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο την εύθραυστη οικονομία της χώρας. Γνωρίζει ακόμη ότι θα αναγκαστεί να πάρει και αυτός επώδυνα μέτρα, όπως έπραξε ως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Όπως ο Τσίπρας έτσι και αυτός, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία, δεν συναινεί σε μέτρα για αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της κρίσης. Άρα κοινό γνώρισμα και των δύο η νομή της εξουσίας.

    Δεύτερο κοινό σημείο: η κόντρα τους με τις παραδοσιακές ελληνορθόδοξες αξίες.  Είναι κατάντημα του πολιτικού βίου της χώρας ότι όλες οι συζητήσεις των κομμάτων περιορίζονται μόνο στα οικονομικά προβλήματα και άλλα σπουδαία ζητήματα, που αφορούν στην ελληνική ταυτότητα, στην ίδια την επιβίωση του ελληνισμού αντιμετωπίζονται πρόχειρα και χωρίς τη δέουσα σοβαρότητα τόσο από τον έναν όσο και από τον άλλον. Ο ένας δηλώνει άθεος και έφερε στη βουλή ένα νόμο, το περίφημο σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, που αποτελεί πλήρη ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας και των αρχών του ιερού Ευαγγελίου, που δεν  χάνουν ποτέ την αξία τους και τις οποίες σέβεται ο ελληνικός λαός και επί των οποίων εδράζεται ο ορθόδοξος γάμος και η ορθόδοξη οικογένεια. Είχε μάλιστα την «ευαισθησία» (!) να ζητήσει συγγνώμη από τους ομοφυλόφιλους που καθυστέρησε τόσον καιρό η νομιμοποίηση της συμβίωσής τους. Δεν έδειξε όμως καμιά ευαισθησία να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τη χρεωκοπία και την υποταγή του κράτους στους δανειστές, στην οποία από κοινού με τα άλλα κόμματα οδήγησε τη χώρα. Η ευθύνη του δεν περιορίζεται μόνο στα χρόνια που κυβερνά, αλλά και νωρίτερα στην άσκηση της αντιπολίτευσης, όταν κάθε παράλογη και αδίστακτη απαίτηση των συνδικαλιστών για αυξήσεις και παροχές με δανεικά χρήματα τύγχαναν της αμέριστης στήριξής του.

   Ο άλλος δεν δηλώνει μεν άθεος, ψηφίζει όμως ασμένως τον νόμο πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει με τον τρόπο αυτόν ότι στα ανατρεπτικά των παραδοσιακών αξιών της φυλής μας δεν διαφοροποιείται καθόλου από τον υποτιθέμενο αντίπαλό του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με φασίζουσα νοοτροπία εξαναγκάζει τον βουλευτή του Γιακουμάτο Γεράσιμο να ζητήσει συγγνώμη από τους ομοφυλόφιλους, τους οποίους θεώρησε ότι προσέβαλε ο βουλευτής του με τον χαρακτηρισμό εκ μέρους του της επίκτητης ομοφυλοφιλίας ως ασθένειας. Ούτε ο κ. Μητσοτάκης είχε την ευαισθησία να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τη χρεωκοπία της χώρας, παρότι υπήρξε επίλεκτο μέλος του κόμματός του, που κυβέρνησε πολλά χρόνια τον τόπο. Ευαισθησία απέναντι στους ομοφυλόφιλους, αναισθησία και αυτός απέναντι στο λαό για την υποταγή της χώρας στους δανειστές.

   Τρίτο κοινό σημείο: η κοινή στάση στο θέμα ανοικοδόμησης μουσουλμανικού τεμένους και άρνησης να λάβει επί τέλους σάρκα και οστά «το τάμα του Έθνους». Δεν περίμενε βέβαια κανείς να στηρίξει ο Τσίπρας την επιδίωξη ορισμένων Ελλήνων πατριωτών να ανοικοδομηθεί ο ναός που έκαναν τάμα τους οι ήρωες του ΄21 στο Σωτήρα Χριστό για την ελευθερία του Έθνους. Περίμενε όμως από τον αρχηγό ενός κόμματος που στήριζε στο παρελθόν το τρίπτυχο Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια, αν όχι να στηρίξει την προσπάθεια αυτή, τουλάχιστον να δείξει ανεκτικότητα. Ο κ. Μητσοτάκης όμως όχι μόνο ανεκτικότητα δεν έδειξε, αλλά με εντελώς αντιδημοκρατική νοοτροπία υποχρέωσε τους 16 βουλευτές του, που υπέγραψαν την πρωτοβουλία ανέγερσης του Ναού του Σωτήρος, να πάρουν πίσω τις υπογραφές τους. Και οι δύο πολιτικοί έχουν ευαισθησία στην ανέγερση τεμένους, και μάλιστα χωρίς αμοιβαία παραχώρηση εκ μέρους μουσουλμανικών χωρών για ανέγερση χριστιανικού ναού στις χώρες τους, και αναισθησία στην ανέγερση του τάματος του Έθνους. Συμπίπτουν πλήρως. Και να σκεφθεί κανείς ότι το μεν τέμενος χτίζεται με χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ ο ναός επρόκειτο να ανεγερθεί με δαπάνες ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Έγραψαν και οι δύο στα παλιά τους παπούτσια την επιθυμία όλων των ηρώων του ’21 και την πρόθεση της Ιεραρχίας να στηρίξει την ανέγερση, προκειμένου να είναι έτοιμος ο ναός το 2021, με τη συμπλήρωση 200 ετών από την έναρξη της επανάστασης. Φοβήθηκε ο κ. Μητσοτάκης μήπως του προσάψουν τη ρετσινιά του φιλοχουντικού, επειδή και επί δικτατορίας ανακινήθηκε το θέμα της ανέγερσης του ναού. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι η δικτατορία παρότι διενήργησε και εράνους για το σκοπό αυτό είχε διαρκείς παλινωδίες και εγκατέλειψε τελικά την προσπάθεια εξαπατώντας τον ελληνικό λαό! Εάν συνευδοκούσε ο ίδιος στην ανέγερση, θα απεδείκνυε την υπεροχή του έναντι της χούντας των συνταγματαρχών, ενώ το μόνο που κατάφερε τώρα ήταν να δείξει την φοβικότητά του και μόνο.

    Τέταρτο κοινό σημείο: η στάση του στο ζήτημα της εγκυκλίου  του Υπουργού Παιδείας Γαβρόγλου για τα σεμινάρια στα γυμνάσια με θέμα τις «έμφυλες ταυτότητες».  Το θέμα αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από την εκπαιδευτική κοινότητα, την Εκκλησία, από ανθρώπους του πνεύματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ καλούνται οι μαθητές να αποβάλουν ομοφοβία και τρανσφοβία και να χειραγωγηθούν σε «ελεύθερη» (!) επιλογή του φύλου τους. Θα περίμενε κανείς να αντιδράσει έντονα ο κ. Μητσοτάκης και να δείξει επιτέλους ένα διαφορετικό στίγμα. Μάταια όμως. Για ποιο λόγο; Γιατί απλούστατα η πρωτοβουλία αυτή προέρχεται από κέντρα του εξωτερικού, που επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις στις διάφορες χώρες, και δεν θα ήθελε να δώσει το στίγμα ενός συντηρητικού πολιτικού. Ταύτιση επομένως και στο ζήτημα αυτό με τον κ. Τσίπρα, ο οποίος προωθεί και εκείνος στη χώρα μας αυτά που υπαγορεύουν τα διάφορα παγκόσμια κέντρα εξουσίας.

    Πέμπτο κοινό σημείο: η αδιαφορία και των δύο για τη δημογραφική κατάρρευση της χώρας μας. Φτάσαμε στο σημείο κάθε χρόνο να έχομε 30.000 περισσότερους θανάτους από  γεννήσεις. Ένα γεγονός που έπρεπε να σημάνει συναγερμό. Ο κ. Τσίπρας σφυρίζει αδιάφορα. Κατεβάζει το ποσοστό διορισμών των πολυτέκνων από το 20% στο 15% και ο κ. Μητσοτάκης με το κόμμα του, αντί να καταψηφίσει τη διάταξη δηλώνει απλά παρών.

Έκτο κοινό σημείο: η μη ανοχή στην αντίθετη εσωκομματική γνώμη. Ο ένας προκειμένου να απαλλαγεί από τους διαφωνούντες στο κόμμα του προκήρυξε μέσα σε οχτώ μήνες νέες εκλογές. Ο δεύτερος αντικατέστησε αμέσως τον τομεάρχη της Αγροτικής Ανάπτυξης και βουλευτή Κοζάνης, Γιώργο Κασαπίδη, επειδή αρνήθηκε να καλύψει τους ευρωβουλευτές της Ν.Δ., που ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο την καταστροφική για την ελληνική κτηνοτροφία συμφωνία CETA, που δώρισε τη φέτα στον Καναδά. Αντί να τραβήξει τα αυτιά των ευρωβουλευτών του αντικατέστησε τον ειδικό γεωπόνο και ομολογουμένως καθ’ όλα πετυχημένο τομεάρχη Αγροτικής Ανάπτυξης με άσχετη στα θέματα αυτά βουλευτή Σερρών.

     Θα μπορούσα συνεχίζοντας να αναφέρω και άλλα πολλά κοινά σημεία των δύο πολιτικών. Μένω σε αυτά τα λίγα, που εκφράζουν το κοινό προφίλ των δύο ανδρών και δικαιολογούν τον τίτλο του άρθρου. Η κοινότητα απόψεων και η ταύτιση αντιλήψεων του κ. Μητσοτάκη με τον κ. Τσίπρα αποτελεί όμως ταυτόχρονα και το πολύ αδύνατο σημείο, την αχίλλειο πτέρνα, του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όταν στα ουσιώδη θέματα που προανέφερα δεν υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον ένα και στον άλλο πολιτικό, είναι επόμενο να διερωτηθούν οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ν.Δ.: Γιατί  να προτιμήσουν Μητσοτάκη; Μόνο και μόνο επειδή θα είναι πιο αξιόπιστος (λέξη που τονίζει συχνά) απέναντι στους «θεσμούς»; Αλλά αυτή η διαφορά από μόνη της δεν είναι ικανή να κινητοποιήσει τους κατά τα άλλα απογοητευμένους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ.