Γεννήθηκα σ’ένα χωριό κοντά στην θάλασσα,στους πρόποδες ενός βουνού της Κρήτης. Ο τόπος που μεγάλωσα,που γέλασα και δάκρυσα είναι το πιο όμορφο μέρος επάνω στην γή.
Η θάλασσα γαλαζοπράσινη, καθάρια, αγκαλιάζει το χωριό μου και μου θυμίζει τότε που σαν παιδί κολύμβησα σε αυτήν, περπάτησα, έκλαψα, ερωτεύτηκα τότε που τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια….Πώς να μην την αγαπώ;
Εκεί κοντά στην θάλασσα είναι το σχολειό μου,όπου έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.Έχει μια μεγάλη αυλή με ψηλά δέντρα των οποίων ο ίσκιος μας αγκάλιαζε γλυκά το καλοκαίρι,όταν γυρνούσαμε κατάκοποι απο το παιχνίδι.
Στα παράθυρα του μαζευόμασταν τις χειμωνιάτικες ημέρες και παρατηρούσαμε την φύση σύμφωνα με τις υποδείξεις του δασκάλου μας.Πως να μην το αγαπώ;
Ο δάσκαλος μας αγαπούσε πολύ και ήταν δεύτερος πατέρας για εμάς.Εκτός απο τα γράμματα που μας έμαθε,μπόλιασε τις παιδικές ψυχούλες μας με αξίες όπως ο σεβασμός στους μεγαλυτέρους,αγάπη στην πατρίδα και την σημαία,την λατρεία στον ΧΡΙΣΤΟ και την ΠΑΝΑΓΙΑ μας καθώς και την αγάπη για τον τίμιο μόχθο,τον »έντιμον βίον» όπως μας έλεγε.
Μας έλεγε επίσης ότι της Αρετής προηγείται ο τίμιος ιδρώτας!!!Το τελευταίο το κατάλαβα τώρα που μεγάλωσα…
Λίγο πιο πέρα απο το σχολειό μας είναι η εκκλησιά μας,λιτή,μάνα στοργική,σαν ήμασταν παιδιά μας αγκάλιαζε με τις φτερούγες της,άκουγε τις ανησυχίες μας και συγχωρούσε τις παιδικές μας αταξίες…
Γλυκά χτυπά η καρδιά μου σαν φέρω στην θύμηση μου, τις μυρωδάτες ανοιξιάτικες βραδιές της μεγαλοβδομάδας, όπου βοηθούσαμε τον ιερέα μας, και ζούσαμε το ΠΑΘΟΣ του ΚΥΡΙΟΥ μας.Πώς να μην την αγαπώ:
Δίπλα στην εκκλησιά είναι το κοιμητήρι του χωριού μας.Εκεί είναι ο τάφος του παππού μου.Θυμάμαι είχα κλάψει πολύ όταν έφυγε ο παππούλης μου…
Εδώ ο πόνος γίνεται καημός,γλυκό τραγούδι κ’αδερφός…Είχε πολεμήσει στην πρώτη γραμμή τους Ιταλούς και μου έλεγε ιστορίες απο τον πόλεμο.Θυμάμαι που έλεγε οτι ΨΥΧΗ και ΧΡΙΣΤΟΣ μας χρειάζοντε για να βαδίσουμε στην ζωή…
Έξω απο το χωριό είναι τα χωράφια με τις ελιές μας,στημένες στην σειρά σαν τις όμορφες κοπελιές.Κάθε χειμώνα,πηγαίναμε με χαρά με τους γονείς μας,να τις μαζέψουμε και να φέρουμε το υγρό χρυσάφι τους στο σπίτι μας.
Ο πατέρας μου έκανε τον σταυρό του για την σοδειά της χρονιάς και μου έδινε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο το οποίο πήγαινα στον Αι Γιώργη για το καντήλι του.Κρατούσε και η μάνα μας λάδι για το καντήλι του σπιτιού μας,όπου προσευχόταν και ευχαριστούσε γονατιστή τον θεό τις νύχτες…
Αυτό είναι το ψηφιδωτό των παιδικών μου αναμνήσεων από τον τόπο που μεγάλωσα.Κάθε κομμάτι απο το ψηφιδωτό αυτό λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ.Αν τα αγαπάς όλα αυτά,αγαπάς την ΠΑΤΡΙΔΑ σου,γιατί είναι η ίδια σου η ύπαρξη,η αναπνοή σου,χωρίς αυτά απλά δεν υπάρχεις…
Αυτοί οι αλιβάνιστοι με τα αφεντικά τους που θέλουν να κατασπαράξουν την ΠΑΤΡΙΔΑ μας,σκέφτονται οι ταλαίπωροι με γνώμονα τον μαμωνά και το συμφέρον τους….
Δεν έχουν αγαπήσει ποτέ έτσι αυτοί…
Δεν έχουν νιώσει πως είναι,όταν ολόκληρη η υπαρξή σου είναι χαραγμένη στις αγιασμένες πέτρες ενός τόπου…
Δεν έχουν μαγευτεί απο αυτό το ΦΩΣ που δεν υπάρχει σε άλλη γή…
Δεν έχουν καν υποψιαστεί,ότι όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ,είσαι έτοιμος να θυσιάσεις την ίδια σου την ζωή,δεν υπολογίζεις τον κόσμο τούτο,μπαίνεις στην φωτιά,στην θυσία με χαρά…
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ μας λέει ότι εκείνοι που θυσιάζουν ακόμη και την ζωή τους απο καθαρή αγάπη,μιμούντε τον ΧΡΙΣΤΟ,είναι οι μεγαλύτεροι ΗΡΩΕΣ,διότι τους τρέμει ο ίδιος ο θάνατος γιατί τον αψήφησαν απο αγάπη…
Ελάτε λοιπόν προσκυνημένοι με τα αφεντικά σας να πάρετε τους ΤΑΦΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ…
Ελάτε λοιπόν να πάρετε το ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ…
Ελάτε να πάρετε τις ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.