ΜΑΪΟΣ 1453: Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΪΟΣ 2017: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

-Η Ρωμανία επέρασεν, η Ρωμανία επάρθη!
-Η Ρωμανία κι αν ‘πέρασεν, ανθεί και φέρνει κι άλλη.


Τα πολλαπλά σημάδια των τελευταίων ετών είναι ολοφάνερα σημεία εξ ουρανού που προμηνύουν όλα αυτά τα αναστάσιμα που έπονται, για την δοκιμαζόμενη πατρίδα μας. Η Ελλάδα, μετά από περίπου 564 χρόνια, θα αναστηθεί! Θα δοξασθεί, όπως λένε ρητώς οι Πατέρες της Εκκλησίας. Την Σταύρωση την ακολουθεί πάντοτε η Ανάσταση!

Είναι Θέλημα Θεού. Νόμος του Θεού. Τα θεϊκά σημάδια είναι σχεδόν αμέτρητα στις μέρες μας, όπως είναι λόγου χάρη και τα ακόλουθα: Η εμφάνιση των Σταυρών κάτω από τον ασβέστη, η φανέρωση των αγγέλων στα τοιχώματα και του Παντοκράτορος στον Τρούλο της Αγίας Σοφίας και, επίσης, «όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί τότε ...», έως και το «αναδύθηκε η 10η Πριγκηπόννησος!», κοκ.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ:
«Από τους Τούρκους, το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαπτιστεί και το άλλο θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά"». «Θα έρθει ξαφνικά»! «Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλι· στη μέση του δρόμου θάρθη το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Γέροντα, την Πόλη θα την δώσουν σ’ εμάς;». Γέροντας Παίσιος: «Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό. Αυτά που σου λέω, μην τα πεις σε κανένα. Θα σε βγάλουν τρελό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις».




ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Για την ανάγνωση και την ορθοτόμηση της αθέατης Ρωμανικής-Βυζαντινής ιστορίας, πρέπει να καταγράψουμε και τα επόμενα γεγονότα. Ειδικότερα: Πριν την Άλωση της Πόλης, υπήρχαν πολλά άνωθεν σημάδια και επουράνια σημεία που ήταν ανερμήνευτα και ξεπερνούσαν παντελώς την όποια ανθρώπινη γνώση και λογική. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες που κάποτε – κάποτε κινούν τα κύρια νήματα και τους ιμάντες της ιστορίας. Και που ενδιαμέσως μοιάζουν ουδέτερα μικρο-γεγονότα. Ασήμαντα. Προσπεράσιμα για πολλούς. «Χαζομάρες» κάποιων δήθεν πλανεμένων. «Γελοιότητες» ορισμένων γραφικών «τύπων».

Ωστόσο, εντούτοις, πρόκειται για κορυφαία συμβάντα, που παίζουν έναν απολύτως καθοριστικό ρόλο στο γενικότερο οδοιπορικό των λαών. Αναδρομικώς γνωρίζουμε ότι αυτές οι δήθεν «λεπτομέρειες» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σημάδια θεϊκά. Προμηνύματα του ζώντος Θεού. Σημάδια μεταφυσικά. Ουράνια σύμβολα. Σημεία ανερμήνευτα. Προτυπώσεις και «τύποι» πνευματικών γεγονότων και κοσμικών καταστάσεων του άκτιστου κόσμου επί του υλικού πεδίου. Μόνον οι πιστοί πληροφορούνταν εσωτερικά αυτά τα τεκταινόμενα, με άγνωστο το πώς.

Όπως όταν, χωρίς καμιά απολύτως αιτία, έπεσε ξαφνικά μέσα στις λάσπες η μεγάλη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας στην «πάνδημη λιτανεία» που έγινε στην Πόλη, σύμφωνα με όσα καταγράφει ο Κριτόβουλος. Και κανείς δε μπορούσε να την ανασηκώσει, σα να την τραβούσε κάτι προς τα κάτω, προς τη γη. Ή όπως, επίσης, όταν έγινε μέγας κατακλυσμός, την ίδια ώρα της λιτάνευσης, και σκότος μέγα έπεσε ταυτόχρονα στην Πόλη.

Ακόμη, την επομένη μέρα όλη η Πόλη, αν και ήταν Μάης μήνας, καλυπτόταν από ένα αλλόκοτο πυκνό στρώμα ομίχλης. Η απόκοσμη ατμόσφαιρα ενέτεινε έτι περαιτέρω την άσχημη διάθεση όλων των κατοίκων. Πολλοί παρομοιάζουν το εν λόγω γεγονός με το αντίστοιχο σκότος την ώρα της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού. «Ω των σοφών σου κριμάτων, Χριστέ Βασιλεύ, ως ανερμήνευτα και ανεξιχνίαστα εστίν», γράφει επίσης ο αυτόπτης χρονογράφος και αφοσιωμένος του αυτοκράτορα Γεώργιος Φραντζής. 

Εισέτι δε, πέραν όλων τούτων, η ημέρα ήταν Τρίτη, 22 Μαΐου, 1453. Το ίδιο βράδυ παρατηρείται ένα ακόμη περίεργο και ανεξήγητο φαινόμενο στον ουρανό. «Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αίθρια, διαυγής σαν κρύσταλλο», θυμάται ο ιστορικός Μπάρμπορο. Και καθώς το φεγγάρι ανέβαινε την πρώτη ώρα, μετά τη Δύση, και ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι και να δείχνει ως ένας πλήρης και χρυσαφένιος κύκλος, παραταύτα, όλοι τους έβλεπαν ένα φεγγάρι «μόνον τριών ημερών, μόνο ένα μέρος του». Η εν λόγω παντελώς άκαιρη και «μερική έκλειψη» της σελήνης θα διαρκέσει περίπου τέσσερις ώρες και ευλόγως θα πανικοβάλλει και πάλι το λαό της Πόλης.

Όλοι τότε οι κάτοικοι θα θυμηθούν την αρχαία προφητεία ότι η βασιλεύουσα Πόλη δεν θα έπεφτε σε ξένα χέρια, μέχρι εκείνη την ημέρα και την ώρα όπου η σελήνη θα χανόταν από τον ουρανό ή, άλλως, όταν η σελήνη «καίτοι γεμάτοι, φανεί λειψή στο δίσκο της». Και η σελήνη όντως χάθηκε. Ημέρα της πανσελήνου, αλλά η σελήνη χάθηκε, γεμίζοντας εκ νέου με σιωπηρό τρόμο τις καρδιές των απλών ανθρώπων που γνώριζαν αλλά και πίστευαν την εν λόγω προφητεία. Ο Θεός μιλούσε στους δικά του παιδιά. Τους πληροφορούσε και τους προετοίμαζε. Οι άθεοι υπόλοιποι, απλά …φοβούνταν το άγνωστο και πολλές φορές υπομειδιούσαν με την «κατάντια» των γύρων τους πιστών-και-πλανεμένων.

Οι Οθωμανοί, από την άλλη πλευρά, θα συνδυάσουν την εν λόγω μερική έκλειψη της σελήνης με το δικό τους αντίστοιχο μισοφέγγαρο, το ιερό τους σύμβολο, και θα πανηγυρίσουν ιδιαιτέρως το εν λόγω γεγονός πριν όλα πάρουν, εν τέλει, τον άδοξο και προδιαγεγραμμένο δρόμο τους. Όλοι οι κάτοικοι, επιπροσθέτως, γνώριζαν και ενθυμήθηκαν και τον άλλο ομοίως υπάρχοντα θρύλο ή σχετική προφητεία: ότι τόσο ο πρώτος όσο και ο τελευταίος αυτοκράτορας της Ρωμανίας-Βυζαντίου θα έχει το ίδιο όνομα: «Κωνσταντίνος». 

Προς το βράδυ δε της ιδίας ημέρας, έλαβε επίσης χώρα και κάτι άλλο ακόμα, αλλά προσέτι πιο περίεργο ως γεγονός. Στην αρχή φάνηκε κάτι ως ένα μυστήριο φως να περιλούζει ολόκληρη την Πόλη. Κάτι, δηλαδή, σαν ο εχθρός να έκαιγε ως δια εμπρησμού νοερά τη Βασιλεύουσα. Το πρωτόγνωρο αυτό φως επικεντρώθηκε, με την πάροδο του χρόνου, ακριβώς πάνω από τον τρούλο της ευλογημένης Αγιά-Σοφιάς. Στο υπερ-αιώνιο Ορθόδοξο σύμβολο της οικουμένης ανά τους αιώνες.

Ο αυτόπτης μάρτυς Νέστωρ Ισκαντέρ περιέγραψε γραπτώς το τι επακριβώς ο ίδιος είδε: «στην κορυφή του παραθύρου μια μεγάλη φλόγα έβγαινε προς τα έξω, που περικύκλωσε τον τρούλο της εκκλησίας για αρκετή ώρα.. Αμέσως πέταξε στον ουρανό. Αυτοί που το είδαν, μούδιασαν και άρχισαν να θρηνούν και να κραυγάζουν στα ελληνικά: ”Κύριε ελέησον!”. Το φως το ίδιο ανήλθε στον ουρανό». Για τους ορθοδόξους πιστούς ήταν πια ξεκάθαρο ότι ο Τριαδικός Θεός εγκαταλείπει την Πόλη. Ότι ο θεός παίρνει πια τη Θεία Του Χάρη από τη Βασιλεύουσα.

Ή, όπως, επίσης, και «το φως το εξ ουρανού», που το αναφέρει εισέτι και ο ιστορικός και αυτόπτης μάρτυς Φραντζής: «Φως αστράπτον, γράφει, καταβαίνον εξ ουρανού και δι’ όλης της νυκτός έσκεπεν αυτής». Το διαφορετικό αυτό φως φάνηκε για πρώτη φορά τη Μεγάλη Παρασκευή, στις 30 Μαρτίου, κατά τη λιτάνευση του επιταφίου. Την ημέρα εκείνη, η στρατιά του Μωάμεθ είχε πλησιάσει ήδη στους γύρω λόφους, πίσω από το Βόσπορο και μέρος του προχωρούσε και προς τη θρακική πεδιάδα. Το άγνωστο, ουράνιο και ανερμήνευτο αυτό φως άπλωσε τη λάμψη του πάνω στη Βασιλεύουσα, σαν κάπως να τη σκέπαζε. Ύστερα το φως αυτό στάθηκε ακριβώς πάνω από την Αγιά-Σοφιά.  Καθ’ όλη τη νύχτα.

Και μάλιστα, το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός συνέχισε όλες τις επόμενες ημέρες της πολιορκίας. Έως τις 26 Μαΐου. Ημέρα Σάββατο. Το επουράνιο αυτό φως κατέβηκε και πάλι την ίδια ώρα και στάθηκε πάνω από την Πόλη και πάνω από την Αγιά-Σοφιά και ύστερα διασκορπίστηκε αργά. Και μετά χάθηκε. Και τότε!, σκότος μέγα κάλυψε τα πάντα. Και παντού. Και τρόμος μέγας ξεχείλισε μέσα σε όλες τις ψυχές των Ρωμηών. Όλοι οι κάτοικοι της Πόλης ένοιωσαν μέσα τους βαθιά σαν κάτι το πρωτόγνωρο να έφτανε προς όλους αυτούς, από τη μεγάλη και επερχόμενη οργή του Τριαδικού Θεού. Η ώρα να πληρώσουν τη γενική αποστασία τους από το Θεό είχε πλησιάσει και ήταν πια τόσο κοντά. Και όλοι τους το διαισθάνονταν, αναλόγως με την πίστη τους, μέσα στην ψυχή τους

Στο άλλο στρατόπεδο, τη νύχτα εκείνη και πριν διασκορπιστεί και χαθεί το άγνωστο αυτό και υπερκόσμιο φως, ο Μωάμεθ ο Β’ είχε σχεδόν ήδη λάβει την απόφασή του να λύσει την πολιορκία της Πόλης και να φύγει. Ο κύριος λόγος: επί πενήντα τρεις ημέρες σκληρών κινητοποιήσεων και αγώνων, με τίποτα δεν μπόρεσε ο στρατός του να κάμψει τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας. Με άλλα, λόγια, ο Μωάμεθ δεν έβλεπε να κάμπτονται οι κάτοικοι της Θεοφύλακτης και σκεπτόταν πολύ σοβαρά μια τακτική υποχώρηση και μια χρονική ανάπαυλα για τον επίσης ταλαιπωρημένο στρατό του.

Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι ο Μωάμεθ κύρια και πάνω απ’ όλα φοβόταν αυτό το ανεξήγητο και υπέρλαμπρο φως. Φοβόταν δηλαδή το θαύμα. Φοβόταν με άλλα λόγια τον ζώντα Θεό των Ελληνο-Ρωμηών. Τον ζώντα Θεό! Μάλιστα δε, το βράδυ τις 26ης Μαΐου ο Σουλτάνος είχε καλέσει και όλους τους προφήτες του, ώστε να του δώσουν κάποια σχετική εξήγηση αναφορικά με το τι σημαίνει αυτό το πρωτόφαντο και άγνωστο φως. Όπως γράφει κατά λέξη ο Γεώργιος Φραντζής, ο Μωάμεθ σκεφτόταν: «Επί την αύριον εγερθήναι και την πολιορκίαν λύσαι».

Ωστόσο, εκείνη ακριβώς την ώρα που έπαιρναν την απόφαση να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν, κοιτάζουν προς τον ουρανό και το εν λόγω επουράνιο φως διασκορπίζονταν. Αργά-αργά χάνονταν. Και σκότος κάλυπτε σιγά-σιγά την Πόλη. Όταν ο Μωάμεθ είδε εκείνη την ώρα το φως να χάνεται, αποφάσισε πάραυτα να συνεχίσει την πολιορκία. Ακολούθησε ο ίδιος το θεϊκό σημάδι στη «χάση» του. «Διάβασε» σωστά ότι το χάσιμο του απερίγραπτου φωτός επάνω από την Πόλη, ισοδυναμούσε με άρση της Θείας Χάριτος προς τους Ρωμηούς και τα εδάφη τους.

Το βράδυ της Δευτέρας 28 Μαΐου, όπως ήταν φυσικό και διηγείται ο Φραντζής, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν ο πρωταγωνιστής των τελευταίων, συγκινητικών και κρίσιμων σκηνών που ελάμβαναν χώρα στη Θεοφύλακτη. Έξω από τα τείχη της Πόλης, οι φωνές και οι αλαλαγμοί των απίστων, όμοιες με βουητό τρικυμισμένης θάλασσας, έδιναν πια στους πολιορκημένους να καταλάβουν ότι η γενική επίθεση θα γινόταν ακριβώς την επόμενη μέρα. Με προτροπή του Αυτοκράτορα, ιερωμένοι, κρατώντας σταυρούς, εικόνες και λάβαρα, οδήγησαν τα γυναικόπαιδα σε μία ακόμη λιτανεία ολόγυρα στα τείχη, παρακαλώντας όλοι τους τον Τριαδικό Θεό να μην τους παραδώσει στα εχθρικά χέρια.

Ο Παλαιολόγος σύναξε επιπροσθέτως τους άρχοντας, τους δημάρχους, τους εκατόνταρχους, τους προκρίτους, τους στρατιώτες και το λαό και τέλεσε και αυτός μυστήριο. Θεία Ακολουθία. Τότε ο ίδιος, με λόγια σεμνά, γεμάτα ταπεινοσύνη, απευθύνθηκε στους συστρατιώτες του και, ανάμεσα στ’ άλλα, τους είπε και τα ακόλουθα λόγια: «Γνωρίζετε πολύ καλά αδελφοί μου ότι είμαστε υποχρεωμένοι για τέσσερα πράγματα να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: πρώτο, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερο για την πατρίδα μας, τρίτο για το βασιλέα μας, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου, και τέταρτο για τους συγγενείς και φίλους μας. Λοιπόν, αδελφοί μου, εάν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για ένα από αυτά τα τέσσερα ιδανικά, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο πρόθυμοι να δώσουμε τη ζωή μας και για τα τέσσερα μαζί». Την επόμενη ημέρα η Ρωμανία πάρθεν! Το ημερολόγιο έγραφε: Τρίτη, 29 Μαΐου 1453.

Το παραδοσιακό Ποντιακό τραγούδι-θρήνος μοιρολογεί, αναφέρει, αλλά! και συνάμα προφητεύει την Ανάσταση των Ελλήνων!:

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς 
οι Τούρκι την Πόλ’ επαίραν 
επαίραν το βασιλοσκάμ’
κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς
κλαίγνε τα μοναστήρα
κι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει και δερνοκοπάται

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου
και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία ’πέρασεν
η Ρωμανία ’πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΗΟΙ
facebook.com/Ellinoromioi
www.ελληνορωμηοι.gr

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥΣ:
«ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΝΑΒΙΩΣΗ»
Βιβλιοπωλείο «Ορθόδοξος Τύπος»
Τηλέφωνο: +30.210-3816206

-Η Ρωμανία επέρασεν, η Ρωμανία επάρθη!
-Η Ρωμανία κι αν ‘πέρασεν, ανθεί και φέρνει κι άλλη.

Τα πολλαπλά σημάδια των τελευταίων ετών είναι ολοφάνερα σημεία εξ ουρανού που προμηνύουν όλα αυτά τα αναστάσιμα που έπονται, για την δοκιμαζόμενη πατρίδα μας. Η Ελλάδα, μετά από περίπου 564 χρόνια, θα αναστηθεί! Θα δοξασθεί, όπως λένε ρητώς οι Πατέρες της Εκκλησίας. Την Σταύρωση την ακολουθεί πάντοτε η Ανάσταση!

Είναι Θέλημα Θεού. Νόμος του Θεού. Τα θεϊκά σημάδια είναι σχεδόν αμέτρητα στις μέρες μας, όπως είναι λόγου χάρη και τα ακόλουθα: Η εμφάνιση των Σταυρών κάτω από τον ασβέστη, η φανέρωση των αγγέλων στα τοιχώματα και του Παντοκράτορος στον Τρούλο της Αγίας Σοφίας και, επίσης, «όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί τότε ...», έως και το «αναδύθηκε η 10η Πριγκηπόννησος!», κοκ.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ:
«Από τους Τούρκους, το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαπτιστεί και το άλλο θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά"». «Θα έρθει ξαφνικά»! «Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλι· στη μέση του δρόμου θάρθη το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Γέροντα, την Πόλη θα την δώσουν σ’ εμάς;». Γέροντας Παίσιος: «Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό. Αυτά που σου λέω, μην τα πεις σε κανένα. Θα σε βγάλουν τρελό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις».




ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Για την ανάγνωση και την ορθοτόμηση της αθέατης Ρωμανικής-Βυζαντινής ιστορίας, πρέπει να καταγράψουμε και τα επόμενα γεγονότα. Ειδικότερα: Πριν την Άλωση της Πόλης, υπήρχαν πολλά άνωθεν σημάδια και επουράνια σημεία που ήταν ανερμήνευτα και ξεπερνούσαν παντελώς την όποια ανθρώπινη γνώση και λογική. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες που κάποτε – κάποτε κινούν τα κύρια νήματα και τους ιμάντες της ιστορίας. Και που ενδιαμέσως μοιάζουν ουδέτερα μικρο-γεγονότα. Ασήμαντα. Προσπεράσιμα για πολλούς. «Χαζομάρες» κάποιων δήθεν πλανεμένων. «Γελοιότητες» ορισμένων γραφικών «τύπων».

Ωστόσο, εντούτοις, πρόκειται για κορυφαία συμβάντα, που παίζουν έναν απολύτως καθοριστικό ρόλο στο γενικότερο οδοιπορικό των λαών. Αναδρομικώς γνωρίζουμε ότι αυτές οι δήθεν «λεπτομέρειες» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σημάδια θεϊκά. Προμηνύματα του ζώντος Θεού. Σημάδια μεταφυσικά. Ουράνια σύμβολα. Σημεία ανερμήνευτα. Προτυπώσεις και «τύποι» πνευματικών γεγονότων και κοσμικών καταστάσεων του άκτιστου κόσμου επί του υλικού πεδίου. Μόνον οι πιστοί πληροφορούνταν εσωτερικά αυτά τα τεκταινόμενα, με άγνωστο το πώς.

Όπως όταν, χωρίς καμιά απολύτως αιτία, έπεσε ξαφνικά μέσα στις λάσπες η μεγάλη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας στην «πάνδημη λιτανεία» που έγινε στην Πόλη, σύμφωνα με όσα καταγράφει ο Κριτόβουλος. Και κανείς δε μπορούσε να την ανασηκώσει, σα να την τραβούσε κάτι προς τα κάτω, προς τη γη. Ή όπως, επίσης, όταν έγινε μέγας κατακλυσμός, την ίδια ώρα της λιτάνευσης, και σκότος μέγα έπεσε ταυτόχρονα στην Πόλη.

Ακόμη, την επομένη μέρα όλη η Πόλη, αν και ήταν Μάης μήνας, καλυπτόταν από ένα αλλόκοτο πυκνό στρώμα ομίχλης. Η απόκοσμη ατμόσφαιρα ενέτεινε έτι περαιτέρω την άσχημη διάθεση όλων των κατοίκων. Πολλοί παρομοιάζουν το εν λόγω γεγονός με το αντίστοιχο σκότος την ώρα της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού. «Ω των σοφών σου κριμάτων, Χριστέ Βασιλεύ, ως ανερμήνευτα και ανεξιχνίαστα εστίν», γράφει επίσης ο αυτόπτης χρονογράφος και αφοσιωμένος του αυτοκράτορα Γεώργιος Φραντζής. 

Εισέτι δε, πέραν όλων τούτων, η ημέρα ήταν Τρίτη, 22 Μαΐου, 1453. Το ίδιο βράδυ παρατηρείται ένα ακόμη περίεργο και ανεξήγητο φαινόμενο στον ουρανό. «Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αίθρια, διαυγής σαν κρύσταλλο», θυμάται ο ιστορικός Μπάρμπορο. Και καθώς το φεγγάρι ανέβαινε την πρώτη ώρα, μετά τη Δύση, και ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι και να δείχνει ως ένας πλήρης και χρυσαφένιος κύκλος, παραταύτα, όλοι τους έβλεπαν ένα φεγγάρι «μόνον τριών ημερών, μόνο ένα μέρος του». Η εν λόγω παντελώς άκαιρη και «μερική έκλειψη» της σελήνης θα διαρκέσει περίπου τέσσερις ώρες και ευλόγως θα πανικοβάλλει και πάλι το λαό της Πόλης.

Όλοι τότε οι κάτοικοι θα θυμηθούν την αρχαία προφητεία ότι η βασιλεύουσα Πόλη δεν θα έπεφτε σε ξένα χέρια, μέχρι εκείνη την ημέρα και την ώρα όπου η σελήνη θα χανόταν από τον ουρανό ή, άλλως, όταν η σελήνη «καίτοι γεμάτοι, φανεί λειψή στο δίσκο της». Και η σελήνη όντως χάθηκε. Ημέρα της πανσελήνου, αλλά η σελήνη χάθηκε, γεμίζοντας εκ νέου με σιωπηρό τρόμο τις καρδιές των απλών ανθρώπων που γνώριζαν αλλά και πίστευαν την εν λόγω προφητεία. Ο Θεός μιλούσε στους δικά του παιδιά. Τους πληροφορούσε και τους προετοίμαζε. Οι άθεοι υπόλοιποι, απλά …φοβούνταν το άγνωστο και πολλές φορές υπομειδιούσαν με την «κατάντια» των γύρων τους πιστών-και-πλανεμένων.

Οι Οθωμανοί, από την άλλη πλευρά, θα συνδυάσουν την εν λόγω μερική έκλειψη της σελήνης με το δικό τους αντίστοιχο μισοφέγγαρο, το ιερό τους σύμβολο, και θα πανηγυρίσουν ιδιαιτέρως το εν λόγω γεγονός πριν όλα πάρουν, εν τέλει, τον άδοξο και προδιαγεγραμμένο δρόμο τους. Όλοι οι κάτοικοι, επιπροσθέτως, γνώριζαν και ενθυμήθηκαν και τον άλλο ομοίως υπάρχοντα θρύλο ή σχετική προφητεία: ότι τόσο ο πρώτος όσο και ο τελευταίος αυτοκράτορας της Ρωμανίας-Βυζαντίου θα έχει το ίδιο όνομα: «Κωνσταντίνος». 

Προς το βράδυ δε της ιδίας ημέρας, έλαβε επίσης χώρα και κάτι άλλο ακόμα, αλλά προσέτι πιο περίεργο ως γεγονός. Στην αρχή φάνηκε κάτι ως ένα μυστήριο φως να περιλούζει ολόκληρη την Πόλη. Κάτι, δηλαδή, σαν ο εχθρός να έκαιγε ως δια εμπρησμού νοερά τη Βασιλεύουσα. Το πρωτόγνωρο αυτό φως επικεντρώθηκε, με την πάροδο του χρόνου, ακριβώς πάνω από τον τρούλο της ευλογημένης Αγιά-Σοφιάς. Στο υπερ-αιώνιο Ορθόδοξο σύμβολο της οικουμένης ανά τους αιώνες.

Ο αυτόπτης μάρτυς Νέστωρ Ισκαντέρ περιέγραψε γραπτώς το τι επακριβώς ο ίδιος είδε: «στην κορυφή του παραθύρου μια μεγάλη φλόγα έβγαινε προς τα έξω, που περικύκλωσε τον τρούλο της εκκλησίας για αρκετή ώρα.. Αμέσως πέταξε στον ουρανό. Αυτοί που το είδαν, μούδιασαν και άρχισαν να θρηνούν και να κραυγάζουν στα ελληνικά: ”Κύριε ελέησον!”. Το φως το ίδιο ανήλθε στον ουρανό». Για τους ορθοδόξους πιστούς ήταν πια ξεκάθαρο ότι ο Τριαδικός Θεός εγκαταλείπει την Πόλη. Ότι ο θεός παίρνει πια τη Θεία Του Χάρη από τη Βασιλεύουσα.

Ή, όπως, επίσης, και «το φως το εξ ουρανού», που το αναφέρει εισέτι και ο ιστορικός και αυτόπτης μάρτυς Φραντζής: «Φως αστράπτον, γράφει, καταβαίνον εξ ουρανού και δι’ όλης της νυκτός έσκεπεν αυτής». Το διαφορετικό αυτό φως φάνηκε για πρώτη φορά τη Μεγάλη Παρασκευή, στις 30 Μαρτίου, κατά τη λιτάνευση του επιταφίου. Την ημέρα εκείνη, η στρατιά του Μωάμεθ είχε πλησιάσει ήδη στους γύρω λόφους, πίσω από το Βόσπορο και μέρος του προχωρούσε και προς τη θρακική πεδιάδα. Το άγνωστο, ουράνιο και ανερμήνευτο αυτό φως άπλωσε τη λάμψη του πάνω στη Βασιλεύουσα, σαν κάπως να τη σκέπαζε. Ύστερα το φως αυτό στάθηκε ακριβώς πάνω από την Αγιά-Σοφιά.  Καθ’ όλη τη νύχτα.

Και μάλιστα, το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός συνέχισε όλες τις επόμενες ημέρες της πολιορκίας. Έως τις 26 Μαΐου. Ημέρα Σάββατο. Το επουράνιο αυτό φως κατέβηκε και πάλι την ίδια ώρα και στάθηκε πάνω από την Πόλη και πάνω από την Αγιά-Σοφιά και ύστερα διασκορπίστηκε αργά. Και μετά χάθηκε. Και τότε!, σκότος μέγα κάλυψε τα πάντα. Και παντού. Και τρόμος μέγας ξεχείλισε μέσα σε όλες τις ψυχές των Ρωμηών. Όλοι οι κάτοικοι της Πόλης ένοιωσαν μέσα τους βαθιά σαν κάτι το πρωτόγνωρο να έφτανε προς όλους αυτούς, από τη μεγάλη και επερχόμενη οργή του Τριαδικού Θεού. Η ώρα να πληρώσουν τη γενική αποστασία τους από το Θεό είχε πλησιάσει και ήταν πια τόσο κοντά. Και όλοι τους το διαισθάνονταν, αναλόγως με την πίστη τους, μέσα στην ψυχή τους

Στο άλλο στρατόπεδο, τη νύχτα εκείνη και πριν διασκορπιστεί και χαθεί το άγνωστο αυτό και υπερκόσμιο φως, ο Μωάμεθ ο Β’ είχε σχεδόν ήδη λάβει την απόφασή του να λύσει την πολιορκία της Πόλης και να φύγει. Ο κύριος λόγος: επί πενήντα τρεις ημέρες σκληρών κινητοποιήσεων και αγώνων, με τίποτα δεν μπόρεσε ο στρατός του να κάμψει τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας. Με άλλα, λόγια, ο Μωάμεθ δεν έβλεπε να κάμπτονται οι κάτοικοι της Θεοφύλακτης και σκεπτόταν πολύ σοβαρά μια τακτική υποχώρηση και μια χρονική ανάπαυλα για τον επίσης ταλαιπωρημένο στρατό του.

Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι ο Μωάμεθ κύρια και πάνω απ’ όλα φοβόταν αυτό το ανεξήγητο και υπέρλαμπρο φως. Φοβόταν δηλαδή το θαύμα. Φοβόταν με άλλα λόγια τον ζώντα Θεό των Ελληνο-Ρωμηών. Τον ζώντα Θεό! Μάλιστα δε, το βράδυ τις 26ης Μαΐου ο Σουλτάνος είχε καλέσει και όλους τους προφήτες του, ώστε να του δώσουν κάποια σχετική εξήγηση αναφορικά με το τι σημαίνει αυτό το πρωτόφαντο και άγνωστο φως. Όπως γράφει κατά λέξη ο Γεώργιος Φραντζής, ο Μωάμεθ σκεφτόταν: «Επί την αύριον εγερθήναι και την πολιορκίαν λύσαι».

Ωστόσο, εκείνη ακριβώς την ώρα που έπαιρναν την απόφαση να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν, κοιτάζουν προς τον ουρανό και το εν λόγω επουράνιο φως διασκορπίζονταν. Αργά-αργά χάνονταν. Και σκότος κάλυπτε σιγά-σιγά την Πόλη. Όταν ο Μωάμεθ είδε εκείνη την ώρα το φως να χάνεται, αποφάσισε πάραυτα να συνεχίσει την πολιορκία. Ακολούθησε ο ίδιος το θεϊκό σημάδι στη «χάση» του. «Διάβασε» σωστά ότι το χάσιμο του απερίγραπτου φωτός επάνω από την Πόλη, ισοδυναμούσε με άρση της Θείας Χάριτος προς τους Ρωμηούς και τα εδάφη τους.

Το βράδυ της Δευτέρας 28 Μαΐου, όπως ήταν φυσικό και διηγείται ο Φραντζής, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν ο πρωταγωνιστής των τελευταίων, συγκινητικών και κρίσιμων σκηνών που ελάμβαναν χώρα στη Θεοφύλακτη. Έξω από τα τείχη της Πόλης, οι φωνές και οι αλαλαγμοί των απίστων, όμοιες με βουητό τρικυμισμένης θάλασσας, έδιναν πια στους πολιορκημένους να καταλάβουν ότι η γενική επίθεση θα γινόταν ακριβώς την επόμενη μέρα. Με προτροπή του Αυτοκράτορα, ιερωμένοι, κρατώντας σταυρούς, εικόνες και λάβαρα, οδήγησαν τα γυναικόπαιδα σε μία ακόμη λιτανεία ολόγυρα στα τείχη, παρακαλώντας όλοι τους τον Τριαδικό Θεό να μην τους παραδώσει στα εχθρικά χέρια.

Ο Παλαιολόγος σύναξε επιπροσθέτως τους άρχοντας, τους δημάρχους, τους εκατόνταρχους, τους προκρίτους, τους στρατιώτες και το λαό και τέλεσε και αυτός μυστήριο. Θεία Ακολουθία. Τότε ο ίδιος, με λόγια σεμνά, γεμάτα ταπεινοσύνη, απευθύνθηκε στους συστρατιώτες του και, ανάμεσα στ’ άλλα, τους είπε και τα ακόλουθα λόγια: «Γνωρίζετε πολύ καλά αδελφοί μου ότι είμαστε υποχρεωμένοι για τέσσερα πράγματα να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: πρώτο, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερο για την πατρίδα μας, τρίτο για το βασιλέα μας, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου, και τέταρτο για τους συγγενείς και φίλους μας. Λοιπόν, αδελφοί μου, εάν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για ένα από αυτά τα τέσσερα ιδανικά, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο πρόθυμοι να δώσουμε τη ζωή μας και για τα τέσσερα μαζί». Την επόμενη ημέρα η Ρωμανία πάρθεν! Το ημερολόγιο έγραφε: Τρίτη, 29 Μαΐου 1453.

Το παραδοσιακό Ποντιακό τραγούδι-θρήνος μοιρολογεί, αναφέρει, αλλά! και συνάμα προφητεύει την Ανάσταση των Ελλήνων!:

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς 
οι Τούρκι την Πόλ’ επαίραν 
επαίραν το βασιλοσκάμ’
κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς
κλαίγνε τα μοναστήρα
κι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει και δερνοκοπάται

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου
και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία ’πέρασεν
η Ρωμανία ’πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΗΟΙ
facebook.com/Ellinoromioi
www.ελληνορωμηοι.gr

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥΣ:
«ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΝΑΒΙΩΣΗ»
Βιβλιοπωλείο «Ορθόδοξος Τύπος»
Τηλέφωνο: +30.210-3816206