Ὅποιος ἀγαπᾶ δέν ἔχει ποτέ μοναξιά

τοῦ Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου

Ὅποιος εἶναι ἀληθινά ταπεινός δέν ἔχει κανένα φόβο. Αὐτός πού ἀγαπᾶ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο καί ὅταν εἶναι µόνος δέν εἶναι µόνος. Ὁ ταπεινός ἔχει ἀσφάλεια, ἀφοβία, χαρά,εἰρήνη, µακροθυµία, πραότητα, ἀγαθοσύνη, ἐγκράτεια, ἐλευθερία, χάρη.

Ἕνας γνήσιος χριστιανός πού ἀγαπᾶ, προσφέρεται, θυσιάζεται,ζεῖ γιά τούς ἄλλους, δέν µπορεῖ νά µήν εἶναι ταπεινός.

Ὁ ἀληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο νά δίνει, παρά νά παίρνει. ∆έν ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους.

Τούς ὑποµένει, τούς ἀποδέχεται, τούς καλοδέχεται, προσεύχεται γι’αὐτούς. Ἔτσι δέν στενοχωρεῖται.

Στενοχωρούµεθα µέ τούς ἄλλους γιατί ἔχουµε πολλές ἀπαιτήσεις ἀπό αὐτούς. Εἴµαστε ἀρκετά αὐστηροί µαζί τους, ἐνῶ µέ τόν ἑαυτό µας εἴµαστε ἀρκετά ἐπιεικεῖς. Θέλουµε µόνο νά µᾶς προσέχουν, νά µᾶς ἀκοῦν, νά µᾶς ἀγαποῦν.

Εἴµαστε φειδωλοίσ τήν προσοχή, στήν ἀκοή, στήν ἀγάπη ἀπέναντι τῶν ἄλλων. Ἀποζητᾶµε τήν ἐκτίµηση, τόν ἔπαινο, τό πλῆρες ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Ἐµεῖς ὅµως εἴµαστε τσιγγούνηδες σέ προσφορά.

Στεναχωριοῦνται εὔκολα οἱ ἄνθρωποι, ἀποθαρρύνονται, ἀπογοητεύονται, θλίβονται καί µελαγχολοῦν, γιατί ἡ πίστη τους δέν εἶναι θερµή, ἡ ἐµπιστοσύνη τους στό Θεό εἶναι χαλαρήκι ἡ ἐλπίδα τους ἀποµακρυσµένη.

Ὁ πιστός ἔχει πληροφορία βεβαιότητος, ἐνισχύσεως,ἐµπιστοσύνης καί ἐλπίδος. ∆έν σηµαίνει  ὅτι δέν ἔχει προβλήµατα, ἀλλά τά προβλήµατα τά ἀντιµετωπίζει ἐλπιδοφόρα.Ἡ ἐλπίδα στόν Παντοδύναµο καί πανταχοῦ παρόντα Θεό χαρίζει στόν πιστό εἰρήνη, γαλήνη, ἠρεµία, παρηγορία,ἔλεος.

Γέροντες καί γερόντισσες παλαιότερων ἐποχῶν µέ µεγαλύτερα καί περισσότερα προβλήµατα ὁπωσδήποτε, ἔκαναν µέ νόηµα τό σταυρό τους, καρτεροῦσαν φιλότιµα, ὑπόµεναν ἐπίµονα καί τό «πρῶτα ὁ Θεός» ἤ «ἔχει ὁΘεός» ἤ «δόξα τῷ Θεῶ» δέν ἦταν διόλου σχῆµαλόγου.

Οἱ σηµερινοί φουσκωµένοι ἀπό ἔπαρση ἄνθρωποι θεωροῦν µεγάλη ντροπή νά σταυροκοπηθοῦν ἤ νά ἐπικαλεσθοῦν τό Θεό καί πιστεύουν πώς ἡ εὐφυΐα τους, ἡ πολυγνωσία τους, ἡ πολυπραγµοσύνη τους θά λύσει ὅλα τους τά προβλήµατα.

Νά πού ὅµως δέν τά λύνουν καί εἶναι γεµάτες οἱ τσέπες τους ἀγχολυτικά, ἀναλγητικά, καταπραϋντικά καί ὑπνωτικά. Ὅσοι δέ πίστεψαν στή θεοποιηµένη λογική τους καί στό ὑπερφίαλο ἐγώ τους, πλανήθηκανἀπό µία ἐπικίνδυνη αὐτάρκεια, ἕνα µοντέρνοχριστιανισµό µίας φαρισαϊκῆς ἁγιότητος κι ἔγιναν παίγνια δαιµόνων.

Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναιποτέ ἀταπείνωτη, ὑποκριτική, ἐγωκεντρική,ἀφιλάδελφη καί ἀποµονωµένη. Οἱ ἅγιοι δένπιστεύουν στόν ἑαυτό τους καί στά ἔργα τουςἀλλά ἐλπίζουν καί ἐπικαλοῦνται συνεχῶς τόἄπειρο ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.

Οἱ ἅγιοι παρακινοῦν κι ἐµᾶς τούς ἁµαρτωλούς νά συγκινηθοῦµε καί νά συνετισθοῦµε ἀπό τά παραδείγµατα τῶν µεγάλων ἁµαρτωλῶν πού µετανόησαν καί ἔγιναν ἅγιοι…

Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου,«Ἡ εὔλαλη σιωπή»,ἐκδ. Ἐν πλῶ (Ἀποσπάσµατα)

 Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ

ΠΕΡΙΟ∆ΙΚΗ ΕΚ∆ΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗΣ ΠΑΡΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ-ΤΕΥΧΟΣ 1ο – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2015  

Εἰκόνα ἀπὸ: kulturologia.ru

https://oikohouse.wordpress.com