16.8.17

Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι οἱ ελπίδες μας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἑλληνοσώτειρα


Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

«
μες νικμεν, νικώντων τν λλων»
γιος Νκόλαος Καβάσιλας


Παραπέμπω, ν πρώτοις, σ’ να ξοχο κείμενο το τροπαιούχου νομπελίστα μας ποιητ Γιώργου Σεφερη. λεγε τ 1936:

«
σο προχωρε καιρς κα τ γεγονότα, ζ λοένα μ τ ντονότερο συναίσθημα, πς δν εμαστε στν λλάδα, πς ατ τ κατασκεύασμα, πο τόσο σπουδαοι κα ποικίλοι πεικονίζουν καθημερινά, δν εναι τόπος μας, λλ νας φιάλτης μ λάχιστα φωτειν διαλείμματα, γεμάτα μ μία πολ βαρει νοσταλγία. Ν νοσταλγες τν τόπο σου, ζώντας στν τόπο σου, τίποτε δν εναι πι πικρό». Κι ν ατ λέγονται λίγο πρν π τ νδοξο ’40, που ο λληνες μποροσαν κόμη ν «μεθύσουν» π «τ θάνατο κρασ το Εκοσιένα», τί ν πομε γι τ σήμερα;

Σήμερα
νοσταλγία γινε θλίψη νείπωτη, θρηνωδία σίγαστη γι τν ξεσπεσμ τς Πατρίδας μας.

μως «τ πι πυκν σκοτάδι, εναι λίγο πρν ξημερώσει Θεός», λεγε Κολοκοτρωνης. «Τ Γένος μας κα λλες φορς σταυρώθηκε, λλ δο ζμεν». ταν πεσε βασιλεύουσα Πόλη, « χαρ κα λπίδα τν λλήνων», λαός μας δν ζητε παρηγορι π τ Θεομάνα μας, τν Παναγία, λλ σπεύδει κα τν παρηγορε, ρίχνοντας συγχρόνως κα τν σπόρον τς νάστασης το Γένους.

«Σώπασε κυρα-Δέσποινα κα
μν πολυδακρύζεις, πάλι μ χρόνους μ καιρος πάλι δικά σου θναι».

Κα
σήμερα ατ πρέπει ν κάνουμε, γι ν ξεπεράσουμε τ στενωπ τς κρίσης, ν στραφομε πίσω «λα τ θνη γι ν προοδεύσουν πρέπει ν βαδίσουν μπρός, πλν το λληνικο πο πρέπει ν στραφε πίσω», λεγε θηναιογράφος Δημήτρης Καμπουρόγλου (1852-1942).

Πόλεμοι,
στυφιλία, φτώχεια, μανιδες κυνήγι το εκολου κα κοπου πλουτισμο πομάκρυναν τν λαό μας π τ ελογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στς τσιμεντουπόλεις, τς πρόσωπες κα πάνθρωπες, γεγονς μ τραγικς συνέπειες στ θος κ τν χαρακτήρα μας.

Μακρι
π τ φύση, τ γ, τ «λίαν καλ» ργο το Δημιουργο, θαμπωθήκαμε π τ πρόσκαιρα κα μηδαμιν ργα τν χειρν μας, τς πολύχρωμες βιτρίνες κα ξεχάσαμε τν Κτίστη, πέσαμε σ πιστία. Μ «ο ορανο διηγονται δόξαν Θεο».

Κλείσαμε, κλειδώσαμε κα
τ παιδιά μας στ πανέμορφα παιδικ δωμάτια τους, στερώντας τα π τ σημαντικότερο πράγμα γι τν γι νατροφή τους τ παιχνίδι.

(«Τ
σπουδαιότερο πράγμα πο κάνει να παιδ εναι τ παιχνίδι» λεγε λύτης)

ντί ν νατρέφουμε ατούς, πο θ πετον ψηλ κα θ γναντεύουν τ πέλαγος, φυλακίσαμε τ παιδι σ «χρυσ κλουβιά».

Τ
παιδιά, μως γι ν «νθίσουν», θέλουν γ, χμα, ν πολαύσουν κα ν χαρον τ τίμητο δρο το Θεο, τν λευθερία. Ατ σχύει γι λους μας. ς μν μς διαφεύγει τ γεγονς πς κατοχ γς- διοκτησίας τονώνει κόμη κόμη τ θνικ ασθημα λόγ προσωπικο γοήτρου κα λληλεγγύης πρς τν Πατρίδα. Τροφοδοτε δεσμούς, πο κινον τ ζωτικ νερα τς νθρώπινης ποστάσεως, σ ντίθεση μ τν «πολυκατοικημένη» συνοίκηση, που νθε δυσαρέσκεια, νευρικότητα, μειώνεται, ν τέλει, κα γάπη πρς τν Πατρίδα. Κα κόμη «ατς πο δν χει δαφος κάτω π τ πόδια του, δν χει μήτε Θεό, κι ποιοι ρνεται τν Πατρίδα του, ρνεται τν Θεό» γράφει Ντοστογιέφσκι.

Κα
ατ σχύει περισσότερο γι μς τος λληνες, γι τοτο τ «νδοξο καλυβακι», πο μς δώρισε Θεός. συχνότατη πωδς το Μακρυγιάννη «πίστη κα Πατρίδα μου», ταν γι λους κείνους, πο μς παρέδωσαν ατ τν τόπο, ς «τζιβαϊρικν πολυτίμητο» να δίδυμο, λλ διαίρετο χρέος στορικς πάρξεως.

κρίση, πο ταλανίζει τος λαούς μας, εναι πότοκος κα τς πομάκρυνσής μας π τν πατρα γ. Διασώζει λληνικ μυθολογία μις βαθεις ννοιας κα λεπτότητας λληγορία: Τν γι το Ποσειδώνα κα τς Γς, τν τρομερ κα δυσπολέμητο γίγαντα νταο, πο ντλοσε τ δύναμή του π τν γ. σο τν πατοσε ταν νίκητος. Τν φόνευσε ρακλς νασηκώνοντάς τον π τ χμα «Πάρτε μαζί σας νερό, τ μέλλον θ χει πολλ ξηρασία», μς προτρέπει ποιητς Μ.Κατσαρός. Κα ατ τ νερ εναι παράδοση. Ο νέοι πρέπει ν μάθουν, τι δν εμαστε χθεσινοί, τι ρχόμαστε π πολ μακρι κα χουμε χρέος ν πμε πι μακριά. Κα ατ θνικ ατογνωσία γίνεται μ τν πιστροφ στ σπίτι, που γεννηθήκαμε.

«Τ
σπίτι πο γεννήθηκα

κι
ς τ πατον ο ξένοι

στοιχε
ο εναι κα μ προσκαλε

ψυχ
κα μ προσμένει»,

γράφει
ραιότατα Παλαμς.

Ο
μπαζωμένες πόλεις κουράστηκαν. Τ «ρόδινα κρογιάλια τς Πατρίδας μας», τ γρια κα τ μερα το βουνο κα το λόγγου» περιμένουν τος νθρώπους τους. νθρωπος, ταν τ ποτίζει μ τν τίμιο δρώτα του, τ μερώνει. γραφε μ πίκρα Φώτης Κόντογλου γι «τ ζάλη κα τν ηδία», πο τν πιανε στς γυάλινες πολιτεες μ τος γυάλινους νθρώπους: «Θαρρ πς βρίσκομαι σ καμμι βρώμικη φυλακή, χάνω τ κέφι μου κα θέλω γρήγορα ν φύγω μακρυά, ν’ πομείνω μ τν αυτό μου. Συζητήσεις τελείωτες κα μπερδεμένες, δουλειές, πιχειρήσεις, θέατρα, βιβλία, πολιτικ γωνία, διαντροπιά, λεφτά, λεφτά… δρώτας τρέχει π πάνω μου. Μηχανς λογς-λογς μουγκρίζουνε γύρω μου. Ο νθρωποι τρέχουνε σν νναι στ φρενοκομεο.

Φεύγω μακριά. Τρέχω, σ
ν ν ξέφυγα π ληστές.

Δ
ν πιστεύω τ μάτια μου πς βρίσκουμαι μακρυ π τν κολαση! συχία! Κάθομαι σ μία πέτρα. Κοιτάζω τ βουνά, τ δέντρα, τ χμα, τ σύννεφα, κι ναστενάζω. Βλογημένη πλάση το Θεο. γαπημένο καταφύγιο…» (Μυστικ νθη, σελ. 223).

Α
τ τ ελογημένο καταφύγιο, τν γ μας, τν θαγένειά μας, ν ξαναβρομε.

Τ
ν ταπειν μορφι το τόπου μας, τ πρόσωπα τν ν Χριστ δελφν μας, τ ρώματα, τς γεύσεις τς Πατρίδας μας, ν ζεσταθε πάλι καρδιά μας, πο εναι ξυλιασμένη π τν παγωνι τς «μεθυσμένης» πολιτείας.

Κα
ς νοίξουμε τ στόμα μας γι ν πομε ατ πο λεγαν ο παλιοί, ο Ρωμηοί, ταν τος ρισκαν «περιστάσεις κα θλίψεις κα συμφοραί το βίου».

«Τ
ν πσαν λπίδα μας ες σ νατίθεμεν Μτερ το Θεο φύλαξον μας π τν σκέπη σου». Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι ο ελπίδες μας. Θεοτόκος εναι ελληνοσώτειρα.

μασταν 400-500 χρόνια σκλάβοι, κάτω π τν πι φρικτ κα βάρβαρη δουλεία πο γνώρισε ποτ κόσμος. Κα μως «δο ζμεν» λλ πς; Στ μέσα το 17ου α. νας Γάλλος ησουίτης νόματι Ρισάρντ, περιηγεται τν σκλαβωμένη λλάδα. πιστρέφοντας στ χώρα του γραψε να βιβλίο. ποσπ μία ντύπωσή του.

«Πολλ
ς φορς πορ πς κατόρθωσε ν πιβιώση χριστιανικ πίστη στν Τουρκία κα πς πάρχουν στν λλάδα 1.200.000 ρθόδοξοι. Κα ν σκεφτ κανες τι οδέποτε π τν ποχ το Νέρωνος, το Δομητιανο κα το Διοκλητιανο χει ποστ Χριστιανισμς διωγμος σκληρότερους π ατούς, πο ντιμετωπίζει σήμερα νατολικ κκλησία… Κα μως ο λληνες εναι ετυχισμένοι πο παραμένουν Χριστιανοί. Νομίζω πς ατὸὀφείλεται στν λατρεία πο τρέφουν στν Παναγία… Σ λα τ σπίτια βλέπεις εκόνες τς Παναγίας. Εναι φρουρς καλύτερα νοικοκυρ το σπιτιο. Σ’ ατν τν εκόνα στρέφουν τ βλέμμα, ταν τος συμβ κάτι κακό, κετεύοντας τν βοήθειά της. Σ’ ατν πευθύνονται γι ν εχαριστήσουν τν Θεό, ν μ τ δική της μεσολάβηση λθη κάτι καλ στ σπιτικό τους… διος διαπίστωσα μ πόση φυσικότητα, μ πόση εγλωττία κα συγκίνηση μιλον στς οκογενειακές τους κουβέντες γι’ ατ τ βασίλισσα τν Ορανν».
Θα
μα τς Παναγίας μας ταν σωτηρία το Γένους. Τας πρεσβείας τς Θεοτόκου Στερ σσον μς, ψαλλαν ο ρωικο ραγιάδες. Μόνο ατ τ ρουσφέτι μς πιτρέπεται. "Καλή Παναγία" δελφοί…

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.

Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.