Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 1 Ὀκτωβρίου 2017

Κυρ. ιζ΄ ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. ς΄ 16-ζ΄ 1)

Αδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ­ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, ­λέγει Κύριος, καὶ ­ἀκαθάρτου μὴ ­ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς ­πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, ­λέγει ­Κύριος παν­το­κράτωρ. Ταύτας οὖν ­ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ­ἀγαπητοί, ­καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς ­μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­­­­ἐπιτε­­λοῦν­τες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

1. Προσοχὴ στὴν ἐκκοσμίκευση

Στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ὁ ­ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στοὺς Κορινθίους καὶ τοὺς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεαστοῦν ἀρνητικὰ ἀπὸ τὴ συχνὴ ἐπικοινωνία μαζί τους. Γι̕ αὐτὸ τοὺς θυμίζει τὸν λόγο τῆς Γραφῆς: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»· βγεῖτε καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωριστεῖτε ἀπ’ αὐτούς, λέει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζετε τίποτε ἀκάθαρτο. Τὴν παραγγελία τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου δὲν πρέπει νὰ τὴν ἐκλάβουμε τοπικὰ ἀλλὰ τροπικά. Ὁ Κύριος, ὅταν προσευχήθηκε στὸν οὐράνιο Πατέρα Του γιὰ τοὺς μαθητές Του, δὲν ζήτησε νὰ τοὺς βγάλει ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς διαφυλάξει ἀνεπηρέαστους ἀπὸ τὸ κακό. Εἶπε: «οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ̕ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ» (Ἰω. ιζ΄ [17] 15). Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ διαχωρίσουμε τὴ στάση μας ἀπ’ αὐτὸν καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε, ὥστε μὲ τὴ βοήθεια τῆς θείας Χάριτος νὰ μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα.

Πράγματι, ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος νὰ συνάπτουμε σχέσεις oἰκειότητος καὶ στενὸ σύνδεσμο μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ. Οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι πιὸ εὔκολα μποροῦν νὰ παρασύρουν τοὺς ἀγαθοὺς παρὰ οἱ ἀγαθοὶ νὰ ἐπιδράσουν στοὺς διεφθαρμένους ἀνθρώπους. Ἡ μόλυνση εὔ­κολα μεταδίδεται, ὄχι ὅμως καὶ ἡ ὑγεία.

Βέβαια, αὐτὸ δὲν ἀπαγορεύει ἐν­τε­­λῶς τὴ συναναστροφὴ μὲ τέτοιους ἀν­­­θρώπους, ὅταν αὐτὸ ἐπιβάλλε­ται ἀπὸ τὶς συνθῆκες τῆς καθημερινῆς ζω­­­­ῆς καὶ ἐργασίας μας. Ἐκεῖνο ποὺ πρέ­­πει νὰ προσέξουμε εἶ­ναι νὰ μὴν ἔ­­­­χουμε στενὲς σχέσεις μὲ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας.

2. Ἡ ὕψιστη τιμὴ

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ­καλεῖ νὰ διακόψουμε κάθε σχέση μὲ τὸ πνεῦ­μα τοῦ κόσμου, μᾶς ­ἀποκαλύπτει στὴ συνέχεια τὸ ἄνοιγμα ἑνὸς δρόμου πρὸς μία ἀσύγκριτα ἀνώτερη ­σχέση καὶ κοινωνία. Τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό: Βγεῖτε ἔξω, παραγγέλλει ὁ Θεός, ἀπὸ τὸν διεφθαρμένο κόσμο, «κἀγὼ ­εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ»· καὶ τότε ἐγὼ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πατρικὴ στοργή. Καὶ θὰ γίνω Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοί μου καὶ θυγατέρες μου, λέει ὁ Κύριος, ὁ Παν­τοκράτωρ. 

Μάλιστα στὸ ἴδιο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται καὶ ἄλλη ἀσύλληπτη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁ­­­ποῖος λέει γιὰ τοὺς πιστοὺς δούλους Του: «ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός»· θὰ κατοική­σω μέσα τους καὶ θὰ ­περπατήσω ἀ­­­νά­με­σά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. 

Τί μεγάλη τιμή! Ὁ Θεὸς ὀνομάζει τὸν ἑαυτὸ Του Πατέρα μας καὶ μᾶς ἀ­­ναγνωρίζει ὡς υἱοὺς καὶ θυγατέρες Του! Ἔρχεται νὰ κατοικήσει μέσα μας καὶ μετατρέπει τὴν καρδιά μας σὲ δικό Του ναὸ καὶ κατοικητήριο! Ὅταν ὁ παν­άγαθος Θεὸς μᾶς προσφέρει τέτοια δόξα καὶ εὐτυχία, δὲν εἶναι ἀχαριστία νὰ προτιμοῦμε τὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ὅπου μας τραβάει ὁ κόσμος;

3. Ἡ ἀνάλογη εὐθύνη

Ἡ ὕψιστη τιμὴ τὴν ὁποία μᾶς προσ­φέρει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται καὶ τὴν ἀνάλογη εὐθύνη. Τὸ λέει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: 

«Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ­ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀ­­­πὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύ­ματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁ­­­γιωσύνην ἐν φόβῳ Θε­οῦ»· ἀφοῦ λοι­πὸν ἔχουμε λάβει τόσο μεγάλες ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιοσύνη μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. 

Κάθαρση καὶ ἁγιασμός. Αὐτὸ ­εἶ­ναι τὸ χρέος καὶ ἡ εὐθύνη μας. Νὰ ἀ­γω­νιζό­μαστε γιὰ νὰ διατηροῦμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καθαρὴ τὴν ­καρδιά μας ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα – πιὸ δυσδιάκριτα ἀλ­λὰ ἐξίσου ­φοβερὰ πάθη – ὅπως ἡ φιλαυ­­τία καὶ ὁ ­ἐγωισμός, ἡ μνησικακία καὶ ἡ ­ζήλεια καὶ ὅ,τι ἄλλο μολύνει τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο. Παράλ­ληλα, νὰ καλλιεργοῦμε τὶς ἅγιες ἀ­­­­­­ρετὲς τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀγάπη, τὴν πραό­τητα καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη, καὶ νὰ ­αὐξάνουμε τὸν σύνδεσμό μας μαζί Του, διότι μόνο Αὐτός, ποὺ εἶναι ὁ­­ ­μόνος καὶ ἀπολύτως Ἅγιος, μπορεῖ νὰ μᾶς μεταδώσει χάρη καὶ ἁγιασμὸ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ δρόμο τῆς τελειότητας.

https://www.osotir.org