Τό νά γελᾶς εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά τό νά χαίρεσαι χαμογελῶντας εἶναι ἐνάρετο

Τό νά γελᾶς εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά τό νά χαίρεσαι χαμογελῶντας εἶναι ἐνάρετο. Τὸ γέλιο εἶναι δῶρο ζωῆς στόν ἄνθρωπο. Μόνο τά ζῶα δέν γελοῦν.

Ξέρουν ὅμως κι αὐτά νά χαίρονται καί νά ἐκφράζουν τή χαρά τους μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους.Τό ἀγέλαστο πρόσωπο εἶναι τόσο ἀφύσικο στόν ἄνθρωπο ὅσο ἀφύσικο εἶναι μιά ἀνέκφραστη θάλασσα.

Θυμόμαστε εὐχάριστα ἕνα χαμογελαστὸ πρόσωπο καί ὅλοι μας μποροῦμε νά καταλάβουμε πότε ἕνα γέλιο εἶναι εἰλικρινὲς ἢ ἁπλῶς μιά ἀμήχανη ἤ ἀδιάφορη μυϊκὴ σύσπαση καὶ φυσικά ἀντιδροῦμε ἀναλόγως.

Ποτέ δέν μποροῦμε νά ξεχάσουμε ἕνα ζωντανὸ τρανταχτὸ γέλιο ἑνὸς ἀγαπημένου προσώπου ποὺ εἶναι μακριά μας.

Τό χαρούμενο καί φωτεινό πρόσωπο, μέ τό χαμόγελο καί μέ τήν εἰλικρινή ἔκφραση χαρᾶς ἀκόμη καί τό τρανταχτὸ ξεκάρδισμα ἑνός παιδιοῦ, εἶναι κομμάτι τοῦ συναισθηματικοῦ μας κόσμου καὶ μᾶς χαρακτηρίζει.

Γι’ αὐτό καί λέγει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «στολισμὸς ἀνδρὸς καὶ γέλως ὀδόντων καὶ βήματα ἀνθρώπου ἀναγγέλλει τὰ περὶ αὐτοῦ»Σ.Σειρ,19.30.

Βέβαια τό νά γελᾶ καί νά χαίρεται ὁ συνετός ἄνθρωπος μέ πράγματα καί θέματα πού τόν ὁδηγοῦν στήν καλλιέργεια, ἀνακούφιση καί ἀναψυχή τῆς κοπιαστικῆς ζωῆς του, εἶναι ἀναγκαῖο.

Εἶναι σάν τό πανδοχεῖο στόν ὁδοιπόρο ἤ μιά δροσερή πηγή στόν διψασμένο.

Ὅμως τά ἁμαρτωλά καί ἀνόητα γέλια καί ξεκαρδίσματα, τά γεμάτα καταστροφή καί πρόκληση εἶναι σάν τόν θόρυβο πού κάνουν τά ἀγκάθια καί τά βάτα ὅταν καίγονται κάτω ἀπ’ τό καζάνι καί σημειώνει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ: «ὡς φωνὴ ἀκανθῶν ὑπὸ τὸν λέβητα, οὕτως γέλως τῶν ἀφρόνων· καί γε τοῦτο ματαιότης» Ἐκκλ.7.6.

Εἶναι πολύ καλό νά μποροῦμε νά γελοῦμε μ’ ἕνα ἀστεῖο, ἀλλά δέν εἶναι καλό ὅταν δέν ξέρουμε πότε καί πῶς νά σταματοῦμε.Τό γέλιο πρέπει νά ἔχει, μορφή, φαντασία, βάθος, νόημα καί ποτέ νά μή ξεφεύγει ἀπό τά ὅριά του.

Τό γέλιο κάνει καλό σάν τό νερό στ’ αὐλάκι καί καταστρέφει ὅταν γκρεμίσουν οἱ φραγμοί. Διότι τό δικό μας γέλιο συνήθως παρασύρει καί τὸν διπλανό μας καὶ στό τέλος μπορεῖ ὅλοι μαζί νὰ πάθουμε κρίση ἀσταμάτητου γέλιου.

Τό γέλιο προκαλεῖ τήν σκέψη τοῦ ἀνθρώπου, τήν φαντασία του, τήν εὐστροφία του.

Ἀκόμη, τό γέλιο, προκαλεῖται μέ τό ἀπρόσμενο, τό ἔξυπνο, μέ τήν ἀπίθανη ἐκδοχή καί ἄλλα, γι’ αὐτό καί κανένα ζῶο δέν γελᾶ, ἀφοῦ τό ζῶο λειτουργεῖ μέ ἐρεθίσματα καί ἐξ ἐνστίκτου.

Γι’ αὐτό καί ὅταν τό γέλιο εἶναι ἀποτέλεσμα ἐρεθισμάτων καί ὄχι ἐγκεφαλικό τότε καί ἡ ἀξία του εἶναι χαμηλή καί φθηνή.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τό χαμόγελο, χάνει τή χαρά τῆς ζωῆς του. Τό δέ χαμόγελο χάνεται ὅταν δέν βλέπουμε τά καλά τῆς ζωῆς μας καί ὅταν δέν ξέρουμε νά ζοῦμε ἔξυπνα.

Τίποτα δέν εἶναι δεδομένο στή ζωή μας. Ὅλα τά οἰκοδομοῦμε μέ τέχνη καί ὀμορφιά μέσα ἀπό τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, σάν τό λουλούδι πού ξέρει νά ἐπιβιώνει ἀκόμη καί στίς σχισμές τῶν βράχων.

 Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»

ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009 – ΤΕΥΧΟΣ 93 

Εἰκόνα ἀπὸ: schizonet.ru

https://oikohouse.wordpress.com/2017/09/12/%CF%84%E1%BD%B9-%CE%BD%E1%BD%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%BB%E1%BE%B6%CF%82-%CE%B5%E1%BC%B6%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%E1%BC%80%CE%BD%CE%B8%CF%81%E1%BD%BD%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%E1%BC%80%CE%BB%CE%BB%E1%BD%B1-%CF%84/