2.11.17

1. Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ – 2. H ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΙΣΤΙΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ἤ χαος

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου


Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΙΣΤΙΑ

« γενε πιστος κα διεστραμμένη!…»(Ματθ. 17,17)


«Ω ΓΕΝΕΑ πιστος κα διεστραμμένη…». Θ ξετάσουμε, γαπητοί μου δελφοί, ρμηνεύοντας τ ερν κα γιον Εαγγέλιο, ποιός επε τν αστηρν ατν λεγχο, σ ποιούς τν πηύθυνε, κα τί μς φελε μς.
Tα λόγια α
τ τ σκληρά, πο μοιάζουν σν στροπελέκια κα τ ίχνει ορανς ναντίον τν μαρτωλν, τ επε Χριστός.
δ στν κκλησία εμεθα. Στν θεία λειτουργία γίνεται κάτι μεγαλοπρεπές, σύλληπτο κα φάνταστο. Γίνεται χορς τν γγέλων κα ρχαγγέλων. Δν βλέπω μως νέους, κα πως μο λέει παπς τακτικ ενε ατ πουσία των π τν κκλησία. Κα χει τ χωρι ατ τ ελογημένο τριάντα νέους. δ λοιπν χορς γγέλων. Στ χορ τν λλο ―ν μ τν χαρακτηρίσω― ενε παρόντες λοι. Ατ μς λυπε. Διότι λοι χουμε νάγκη το Θεο κα πρ παντς ο νέοι το 20ο αώνα, ο ποοι παλεύουν μ πολλος πειρασμούς. Παλαιότερα χίλια χέρια βοηθοσαν τ νέο γι ν ζήσ θνικ κα θρησκευτικ ζωή. Σήμερα χίλια χέρια δαιμόνων τν σπρώχνουν στν κολασία κα διαφθορά.
πισημαίνω ες τν ρχ το λόγου τν πουσία τν νέων π τ κκλησίασμα, διότι τ σημεριν Εαγγέλιο γι νέον μιλ, πο βρισκόταν στ νθος τς λικίας του.

* * *

ταν γιής, χαρ τν γονέων του. Αφνης μως ρθε κακι ρα, πως λέει κόσμος. πεσε βαρει στ κρεβάτι. Τν βρκε σθένεια; παθε πολ μεγαλύτερο κακ π τν σθένεια· δαιμονίστηκε!
―Δέσποτα, στ
ν 20 αἰῶνα μς μιλς γι διαόλους; Δν πιστεύουμε.
Κα
μως, γαπητοί μου. σο βέβαιο ενε τι πάρχει σκοτάδι κα ρεβος στν κόσμο, τσι ενε βέβαιο τι πάρχουν πονηρ πνεύματα. Στν μερικ δν λατρεύουν τ Χριστ λλ τ σαταν. Δρον τρομερ ο μάγισσες κα ο μάγοι. Μ διάφορα σατανικ κα ποτρόπαια μέσα κάνουν θρασι στν κόσμο.
Δ
ν χω καιρ γι ν σς ποδείξω, τι ντως πάρχουν δαιμόνια. Μόνον να λέω· τι νέος ατός, πο ταν τ μονάκριβο παιδ τς οκογενείας του κα ταν χαρ τν γονέων του, μι νύχτα χασε τν λεγχο το αυτο του κα μέσα στν καρδιά του μπκε σατανς. πως ατοκινητιστς χάνει τν λεγχο το ατοκινήτου κα κινδυνεύει ν συγκρουσθ, τσι κι ατς χασε τν λεγχο το αυτο του. Τ μυαλό του θόλωσε. γλσσα του δέθηκε. Τ᾿ ατιά του κουφάθηκαν. Τ δόντια του τριζαν. Κι ταν το ρχόταν κρίσι, λλοτε πεφτε στ φωτι ν κα κα λλοτε στ νερ ν πνιγ.
Δυστυχισμένος
ταν. λλ κατ φορς πι δυστυχισμένοι ταν ο γονες, ο ποοι τν βλέπανε κα καίγονταν.
Πήγανε σ γιατρούς, πήρανε φάρμακα, τρέξανε στος μάγους. λλ δν κάνανε τίποτε πολύτως. Τ δαιμόνια εχαν ιζώσει βαθει μέσα στν καρδιά του πως τ μεγάλα δέντρα πλώνουν τς ίζες τους βαθει μέσα στ γ. μεναν νεκρίζωτα, κι ατο ταν πελπισμένοι.
Ξαφνικ
κονε, τι παρουσιάστηκε νας, Κύριος μν ησος Χριστός, πο λοι ο νθρωποι συγκρινόμενοι μ ατν τν γίγαντα ενε ννοι κα σήμαντοι μπροστά του. Δν εχε δραχμ μέσα στν τσέπη του, τανε πάμπτωχος. Δν εχε πο ν στεγαστ. μως στ στήθη του κλειε τεραστία δύναμι. Θεράπευε λες τς ρρώστιες, ξερρίζωνε δαιμόνια π τς καρδις τν νθρώπων, πήγαινε στ μνήματα κα νέστηνε τος νεκρούς. Τ᾿ κουσαν ατ ο γονες κα γαλλίασε καρδιά τους. Επαν· Χριστς θ θεραπεύσ τ παιδί μας!
Κα
νάτος πατέρας. Παίρνει τ παιδί του τ μονάκριβο κα πάει ν συναντήσ τ Χριστό. Μ δν τν βρκε. Χριστς τν μέρα κείνη δν ταν μ τος ννέα μαθητάς του. Εχε νεβ μ τος τρες μαθητάς του σ μι ψηλ κορυφ νς βουνο, κ᾿ κε γινε τ θαμα τ μεγάλο. Τ πρόσωπό του λαμψε παραπάνω π τν λιο. Τ οχα του τ φτωχικά, πο τ φαναν στν ργαλει τ χέρια τς Παναγίας Θεοτόκου, γίνανε λευκ σν τ χιόνι. Φάνηκε νεφέλη π τν ορανό. Κα κούστηκε φωνή· Ατς ενε « υός μου γαπητός, ν ͺ εδόκησα· ατο κούετε» (Ματθ. 17,5).
πατέρας το δαιμονισμένου παιδιο, ταν εδε τι Χριστς πουσίαζε, πγε στος μαθητς το Χριστο κα τος επε· σες πο εστε κοντ στ Χριστό, κάντε καλ τ παιδί μου. λλ ο μαθητα δν μπόρεσαν ν τ θεραπεύσουν.
ταν κατέβηκε π τ Θαβρ Χριστός, τος εδε ν σχολιάζουν τ γεγονός. Κα τότε πατέρας το παιδιο επε στ Χριστό· ν μπορς, θεράπευσε τ παιδί μου (βλ. Μρκ. 9,22). κενο τ «ν μπορς» τ χαλοσε λα.
να «ἐὰν» ν βάλς, σημαίνει τι δν πιστεύεις. Πρέπει ν πιστεύουμε χι 90% λλ 100% κα 101%. σο εσαι βέβαιος τι πάρχει λιος, τι πάρχουν στρα πο φωτίζουν τν ορανό, τι πάρχουν λίμνες κα ποταμοί, λλο τόσο ν εσαι βέβαιος τι πάρχει Χριστς κα τι ς Θες μπορε ν κάν τ πάντα.
κενο τ «ἐὰν» ν τ πς τ σκεφτς, τελείωσε, δν εσαι πλέον πιστός· εσαι λιγόπιστος. Ατ τν λιγοπιστία εδε Χριστς στς καρδις τν μαθητν κα τν πιστία στν καρδι το πατρός, κα ατ τ φορ γρίεψε, γινε θύελλα, στραψε κα βρόντησε γλυκς Ναζωραος. Χριστός, πο π τ χείλη του βγαιναν πάντοτε λόγια γλυκ σν μέλι, γινε κεανς κα επε· « γενε πιστος κα διεστραμμένη! ως πότε σομαι μεθ᾿ μν; ως πότε νέξομαι μν;» (Ματθ. 17,17).

* * *

Σκανδαλίζονται πολλο θεολογοντες κούοντες τν αστηρν ατ λεγχο το Κυρίου.
Τ
ν λεγχο ατ τν πηύθυνε Χριστς πρς τν ουδαϊκν λαόν. ν πάρχ νας λας στν κόσμο, πο γαπήθηκε κα εεργετήθηκε π τν Θεό, ενε λας ατός.
ταν σκλαβωμένος 400 χρόνια στν σκληρ δουλεία τν Αγυπτίων, κα Κύριος μ θαυματουργικ τρόπο τν λευθέρωσε. ταν πεινασμένος στν ρημο, κα τν θρεψε μ τ γλυκύτατο φαγητ πο στελνε π τν ορανό, τ μάνα. ταν δίψασε, χτύπησε Μωϋσς τ αβδί του κα βγήκανε π τ βράχια ποταμο δατος κα πότισαν τν διψασμένο ατ λαό. Παρουσιάστηκαν φίδια φαρμακερ στν ρημο πο τν δάγκωναν κα τν ξωλόθρευαν, κα Κύριος τ ξώντωσε. ταν φυλς κα λαο τν πολεμοσαν, Κύριος τν προστάτευε κα το χάριζε τ νίκη. τσι εσλθε στν γ τς παγγελίας, τν έουσα μέλι κα γάλα.
Α
τς κα πάρα πολλς λλες εεργεσίες κανε Θες στν σραηλιτικ λαό. Κα ατς δειξε τ μεγάλη του χαριστία κα πιστία. Κα μέχρι σήμερα παραμένει μετανόητος.
ταν ρθε Χριστς στ γ, ατο τν κατηγόρησαν, τν διέβαλαν, τν συκοφάντησαν, τν δίκασαν κα τν κατεδίκασαν σ σταυρικ θάνατο. Τν μέρα πο τν σταύρωσαν ζήτησαν, τ αμα το Χριστο ν πέσ τιμωρητικ σ᾿ ατος κα στ παιδιά τους· «Τ αμα ατο φ᾿ μς κα π τ τέκνα μν» (Ματθ. 27,25).
Κα
μέχρι σήμερα ο βραοι ενε σκορπισμένοι στ τέσσερα σημεα το ρίζοντα κα ξακολουθον ν παίζουν να σατανικ παιχνίδι.
Ο
αρέσεις ( χιλιασμός), μασονισμός, θεος κουμμουνισμς χουν τς ίζες τους μέσα στ ουδαϊκ σύστημα. Κα μέχρι σήμερα (στ σραλ) μισον τος Χριστιανούς, μισον τ λληνικ Πατριαρχεο. Κ᾿ φέτος πγαν ν τ ημάξουν τελείως μ τς καταστροφς πο καναν.
Γι
᾿ ατ Κύριος στν λα ατ πευθύνει κυρίως τν λεγχο, τ « γενε πιστος κα διεστραμμένη!…».
λλά, γαπητοί μου, στερα π τν λα ατό, Θες γάπησε κα εεργέτησε ναν λλο λαό, τν λληνικό.
Δ
ν ενε μικρ κα σήμαντο τ τι τ στορικό μας θνος, πο βυθίζει τς ίζες του σ τρες κα τέσσερις χιλιάδες χρόνια πρ Χριστο, μεινε κα ατ σκλαβωμένο 400 χρόνια, λλ ξαφνικ ξηγέρθη κα μ τ βοήθεια το Θεο πέκτησε τν λευθερία του.
Τ
θνος ατ τ ελογημένο, πο γέννησε μεγάλους διδασκάλους κα πατέρας τς κκλησίας, πο γέννησε ήτορας ζωγράφους γλύπτας κα λλα μεγάλα πνεύματα· πο ταν ατ τ θνος χτιζε Παρθεννες κα για – Σοφιές, λλοι λαο στ δάση τρωγαν βαλανίδια· ατ τ θνος τ ελογημένο, πο πέρασε δι πυρς κα αματος, τώρα ξέφυγε π τν τροχιά του.
Δ
ν εμεθα πως ο πρόγονοί μας. Δν εμεθα πως ο ρωες το ᾿21, πως Μακρυγιάννης, Μιαούλης, Κολοκοτρώνης. Δν εμεθα σν τν Πλαστήρα, τν Κοντύλη, σν ατος τος μεγάλους νδρες πο γέννησε ατ τ θνος. Ξεκίνησε τ ᾿12 π μι μικρ γωνία κα φτασε μέχρι γκυρα κα Σόφια. Τ τρεμαν λοι. Λίγο κόμη κα λληνικ σημαία θ κυμάτιζε στν γκυρα κα θ λειτουργούσαμε στν γι – Σοφιά. Μς φαγε μως διχόνοια. διχόνοια, κατάρα το γένους μας, λεθρος κα καταστροφή!
Σ
᾿ μς τώρα ρμόζουν ατ τ λόγια· « γενε πιστος κα διεστραμμένη!…».
Θέλετε
ποδείξεις; Θ᾿ ναφέρω μερικές, κα θ τελειώσω τν λόγο.

* * *

Πς φαίνεται πίστι; Τί λέγει Κύριος; Δεξε τν πίστι σου π τ ργα σου (βλ. ακ. 2,18). Κα ποα ενε τ ργα; Δν σς λέω τς μεγάλες κα δύσκολες ντολές, πο πιστς μ τ βοήθεια το Θεο κατορθώνει, λλ τ μικρ κα εκολα πο μς συνιστ Κύριος.
κκλησιασμς λ.χ.. Χτυπ καμπάνα; Φτερά στ πόδια! λοι οκογενειακς ν πτε στν κκλησία. Κα μως δν τ κάνετε. Στο κουφο τν πόρτα σο θέλεις χτύπα κα βρόντα. Τ ποσοστ τν κκλησιαζομένων στν λλάδα πεσε πάρα πολ χαμηλά. Μέσα στος 100 οτε ο 10 δν κκλησιάζονται. λλοίμονο στ νδρόγυνο πο κοιμται τν ρα πο χτυπ καμπάνα. λλοίμονο στ παιδι κα στος νέους, πο δν ξυπνον γι ν ρθουν στν κκλησία, κα φεύγουν μακρι π τν Θεό. Δν ζητ πολλ πράγματα π μς Θεός. κατν ξηνταοκτ ρες χει βδομάδα· μία ρα λα στν κκλησία. Δν διαθέτεις λοιπν οτε μι ρα γι ν συνομιλήσς μ τ Θεό; λα λοιπόν, μαρτωλ νθρωπε, δ στ ναό, ν πς π τ βάθη τς καρδις σου να εχαριστ στ Θεό. Ν πς να «Κύριε, λέησον», να «Δόξα σοι, Θεός». τσι ζον ο νθρωποι, χωρς Θεό. Κα βλέπουμε τ ποτελέσματα καθημερινς.
Δεύτερη ε
κολη ντολ πο πρέπει ν φαρμόσετε ενε· Παντρεύεστε, κα καλ κάνετε· ελογημένος ενε γάμος π τ Θεό. Δν θ ζήσετε στ βουνά. Δν προπαγανδίζουμε πρ το μοναχικο βίου. Θέλουμε κόσμος μέσα στν κοινωνία ν γιάσ κα ν δημιουργήσ γιες οκογένειες. Παντρέψου λοιπόν, φο τ θέλεις. λλ νας νδρας κα μι γυναίκα ενε τ δεδες το γάμου, νωμένοι πάντοτε μέσα στ μυστήριο το γάμου. Μόνο τ φτυάρι το νεκροθάφτη χωρίζει τ νδρόγυνο. Κα μως τώρα στν λλάδα μας τν ελογημένη, πο λλοτε κατ χρόνια ν περνοσαν δν βγαινε διαζύγιο, Σικάγο γίναμε. π τ διαζύγια ζον ο δικηγόροι. Φύγαμε μακρι π τ Θε κα δημιουργονται τ οκογενειακ δράματα.
Τ
ν πρώτη ντολή, το κκλησιασμο, δν τν φαρμόζετε. Τν δεύτερη, μι κατάρα φοβερ κα παίσια αξησε στν πατρίδα μας τ διαζύγια. Τν τρίτη; Ποιά ενε τρίτη; Καλά, παντρεύτηκες, γι ν κάνς παιδιά. Κάνεις λοιπν τ παιδι πο σο δίνει Θεός; Ενε πλέον συχν κήρυγμά μου. Τ θεωρ τ φοβερώτερο γκλημα, πο διαπράσσεται πάνω στν λληνικ γ. φο παντρεύτηκες, θ γεννήσς να, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, ξι, πτά, κτώ, ννέα, δέκα παιδιά. Ο πολύτεκνες οκογένειες ενε μι στορία ελογημένη το γένους. Τώρα μειναν στ δύο παιδιά. Σβήνει τ στορικό μας θνος. Τ 1912 στν μικρή μας πατρίδα νας λληνας πέθαινε, κα σπου ν βασιλεύσ λιος κτ γοράκια κα κοριτσάκια γεννιόνταν. Τώρα, τ 1990, νας λληνας πεθαίνει, μισς γεννιέται! βουνά, κάμπη κα πεδιάδες, κλαύσατε κα πενθήσατε γι᾿ ατ τν πογεννητικότητα κα γι᾿ ατς τς δολοφονίες, πο γίνονται στν ελογημένο μας τοτο τόπο. χουμε τ λιγώτερα παιδι στ Βαλκάνια. Ο Τορκοι πέρα στν βρο ενε γεμτοι παιδιά. Στν συνθήκη τς Λωζάνης ταν 50.000, κα τώρα γιναν 200.000. Δν χρειάζετε ν κάνουν πόλεμο γι ν μς τν πάρ. Στν Τουρκία νας Τορκος πεθαίνει τ πρωΐ, κτννι – δέκα γεννινται μέχρι τ βράδι.
Πιστεύεις; Δε
ξε τν πίστι σου μ τ ργα σου. Δεξ᾿ την στν κκλησιασμό σου κάθε Κυριακή. Κάνε γάμο κκλησιαστικό, πως τόν θέλει Θεός, ελογημένο γάμο. Φέρε παιδι στν κόσμο κα λάτρευε μαζ μ᾿ ατ τ Θεό. Δυστυχς φύγαμε π ατ τ πράγματα.

* * *

λλ ν μν πελπιστομε.
χω τν τίμη ν μιλ στ Φλάμπουρο, σ᾿ να στορικ χωριό, τ ποο χει στορία αματος κα δακρύων πολλν. Κα θέλω ν πιστεύω, τι πάρχουν κόμη μέσα σ᾿ ατ ο ίζες τς πίστεως, πο χουν νάγκη π πότισμα.
Τί ν
τ κάνς τώρα τ μέγαρα, μ τν πολυτέλεια, μ τ πιπλα, μ τς τηλεοράσεις, μ τ αδιόφωνα κα μ λα τ κομφόρ, ταν διάβολοι κα χι νθρωποι κατοικον σ᾿ ατά; Προτιμότερες ενε ο καλύβες, ταν σ᾿ ατς κατοικον γιοι νθρωποι. γιασμένα ενε τ καλύβια τους, γιασμένοι ο δρόμοι τους, γιασμένα τ χρόνια κενα τ ελογημένα…
Τώρα φύγαμε
π τ δρόμο το Θεο κα ζομε μακριά Του. Προτιμότερο ν σβήσ λιος, παρ ν σβήσ μέσ᾿ στν καρδιά μας πίστι στ Χριστό.
Σ
ς παρακαλ λους, διαίτερα σς τς γυνακες, πο κραττε τν πίστι τν πατέρων μας, σ᾿ ατ τ σατανικ κα κατηραμένα χρόνια πο βρισκόμαστε, κάθε βράδι στ φτωχικά σας σπίτια ν γονατίζετε μπροστ στ εκονίσματα. Ν παίρνετε τ θυμιατ μόλις βασιλεύσ λιος κα ν ψάλλετε τ «Κύριε, λέησον». που θυμιατό, που Εαγγέλιο, που λατρεία στ Θεό, διάβολος δν πατάει.
Προσευχηθ
τε στ Θε ν μς δώσ πίστι. Ν μ ζητομε πλούτη κα θησαυρούς, οτε λλα πίγεια γαθά, οτε πιστήμη κα γνσι, λλ τν πίστι τν προγόνων μας. Κι ταν χουμε βαθει πίστι στ Θεό, θ λέμε τ «Κύριε, λέησον» κα τ᾿ στρα θ πέφτουν. Δν ενε λόγια ατά. Ενε πίστις κράδαντος. ν δν πίστευα, θ προτιμοσα ν μουν λοστρος. Πιστεύω στ Θεό, πιστεύω στ λόγια το Εαγγελίου, πιστεύω στν πατρίδα, κα ελογ τ χωριό σας. δ Κύριος ησος Χριστς δι πρεσβειν τς περαγίας Θεοτόκου ς ενε πάντοτε μαζί σας.
πίσκοπος Αγουστνος
(. νας Κοιμήσεως τς Θεοτόκου Φλαμπούρου – Φλωρίνης 12-8-1990)


Κυριακ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.

Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.