Ο Εκκλησιασμός ως υποχρέωση των Χριστιανών

Σε πολλές συζητήσεις ακούμε κάποιον να λέει: «Εγώ πιστεύω στο Θεό αλλά Εκκλησία δεν πάω» ή «εγώ έχω την Πίστη και το Θεό μέσα μου», «δε μου χρειάζεται η Εκκλησία αφού μπορώ να προσευχηθώ σπίτι μου!» ή ακόμη «Χρειάζεται βέβαια και η Εκκλησία αλλά δεν είναι το παν».

            Τι ισχύει λοιπόν; Είναι ή όχι απαραίτητος ο Εκκλησιασμός;

          
Πρέπει πρώτα απ’ όλα κανείς να αναλογιστεί: «Ποιός ήταν αυτός που δημιούργησε την Εκκλησία; Ήταν κάποιος “καλός” άνθρωπος/Χριστιανός; Κάποιος Ιερέας; Κάποιος Άγιος;»..........

   Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στον Απόστολο Πέτρο: «συ ει Πέτρος και επί ταύτη την πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».(Ματθ. ΙΣΤ-18). Την Εκκλησία δηλαδή τη δημιούργησε ο ίδιος ο Χριστός, μέσω των Αποστόλων. O Ίδιος αποτελεί την Κεφαλή της ενώ εμείς οι Πιστοί είμαστε τα μέλη του Σώματός της και άρα του δικού Του Σώματος, όπως μας διαβεβαιώνει ο Θεόπνευστος Απόστολος Παύλος 

σε πολλές περιπτώσεις (Εφεσίους 1:22, 5:23, 5:30 Κολοσσαείς 1:17-18,Ρωμαίους 12:4-5, Κορινθίους Α 12:12-27). Με την παραπάνω διαβεβαίωση στον Απ. Πέτρο ο Κύριος προαναγγέλει τη δημιουργία της Εκκλησίας Του.  Βεβαιώνει μάλιστα ότι οι «Πύλες του Άδη», δηλαδή οι δυνάμεις του κακού όπως αιρέσεις κλπ δε θα τη νικήσουν. Σημείο έναρξής της είναι η Πεντηκοστή όπου ο Κύριος έστειλε στους Αποστόλους το Αγιο Πνεύμα πενήντα μέρες μετά την Ανάστασή Του.

Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει επίσης ότι «Καθώς το κλήμα ου δύνα­ται καρπόν φέρειν αφ' εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς (=εσείς), εάν μη εν εμοί μείνητε. Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς (=εσείς) τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν.»(κατά Ιωάννην ιε’:4-5) Δηλαδή ο Κύριος παρομοιάζει τον Εαυτό του με Κληματαριά και τους Πιστούς με κλήματα και μας λέει ότι όπως το κλήμα δε δύναται να φέρει καρπό μόνο του χωρίς την κληματαριά, έτσι και οι Πιστοί, χωρίς Εκείνον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα! Συνεπώς, κι αφού η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, για να μείνουμε ενωμένοι με Εκείνον θα πρέπει απαραιτήτως να Εκκλησιαζόμαστε! Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος, στο προαναφερθέν εδάφιο στην προς Εφεσίους Επιστολή 5, 23-27 βεβαιώνει ότι «αυτός (ο Κύριος) είναι σωτήρ του σώματος»!

 Υπάρχει και η σημαντικότατη βέβαια ρήση του Κυρίου καταγεγραμμένη στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (Στ’ 54): «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τή εσχάτη ημέρα». Είναι σαφές λοιπόν ότι για να «τραβήξουμε» πάνω μας το Θείο Έλεος και να σωθούμε την ημέρα της Κρίσεως πρέπει να Κοινωνούμε του πραγματικού Σώματος και Αίματος του Κυρίου! Και επειδή δε βρίσκεται πουθενά αλλού παράμόνο στη Θεία Λειτουργία, πρέπει εμείς να συμμετέχουμε σ’αυτήν ει δυνατόν κάθε Κυριακή και να Κοινωνούμε αφού βέβαιαπροετοιμαστούμε κατάλληλα με τις οδηγίες του Πνευματικού μας!

Επίσης μας λέει ο Κύριος «ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Εξ. 20,9). Δηλαδή «εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου η ήμερα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου». Στην Καινή Διαθήκη, το Σάββατο αντικαταστάθηκε από την Κυριακή, γιατί ο Χριστός, αναστήθηκε από τούς νεκρούς και αγίασε αυτήν την ήμερα. Σύμφωνα με τούς Ι. Κανόνες της Εκκλησίας ο παραβάτης της εντολής αυτής υπόκειται σέ αφορισμό (80ος κανόνας ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου). Είναι απίθανο ο Δημιουργός να μας έδινε παράλογες εντολές, και οι Ι. Κανόνες της Εκκλησίας δεν είναι γραμμένες για να παιδεύουν τούς ανθρώπους.

Επιπροσθέτως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει:  

«...ὁ Χριστὸς λέει: «Ἐλᾶτε σ᾿ ἐμένα ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι μὲ προβλήματα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω» (Ματθ. 11,28). Τί πιὸ ποθητὸ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φωνή; Τί πιὸ γλυκὸ ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκληση; Σὲ συμπόσιο σὲ καλεῖ ὁ Κύριος, ὅταν σὲ προσκαλεῖ στὴν ἐκκλησία· σὲ ἀνάπαυση ἀπὸ τοὺς κόπους σὲ παρακινεὶ· σὲ ἀνακούφιση ἀπὸ τὶς ὀδύνες σὲ μεταφέρει. Γιατὶ σὲ ξαλαφρώνει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτημάτων. Μὲ τὴν πνευματικὴ ἀπόλαυση θεραπεύει τὴ στενοχώρια καὶ μὲ τὴ χαρὰ τὴ λύπη[......] Παρ᾿ ὅλα αὐτά, λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔρχονται στὴν ἐκκλησία. Τί θλιβερό! Στοὺς χοροὺς καὶ στὶς διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τὶς ἀνοησίες τῶν τραγουδιστῶν τὶς ἀκοῦμε μὲ εὐχαρίστηση. Τὶς αἰσχρολογίες τῶν ἠθοποιῶν τὶς ἀπολαμβάνουμε γιὰ ὦρες, δίχως νὰ βαριόμαστε. Καὶ μόνο ὅταν μιλάει ὁ Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε καὶ ζαλιζόμαστε[.......]

«Ναί, ἀλλὰ μπορῶ», λέει κάποιος ἄλλος, «νὰ προσευχηθῶ καὶ στὸ σπίτι μου». Ἀπατᾷς τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Βεβαίως, εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθεῖς καὶ στὸ σπίτι σου· εἶναι ἀδύνατον ὅμως νὰ προσευχηθεῖς ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στὴν ἐκκλησία, ὅπου ὑπάρχει τὸ πλῆθος τῶν πατέρων καὶ ὅπου ὁμόφωνη κραυγὴ ἱκεσίας ἀναπέμπεται στὸ Θεό. Δὲν σὲ ἀκούει τόσο πολὺ ὁ Κύριος ὅταν Τὸν παρακαλεῖς μόνος σου, ὅσο ὅταν Τὸν παρακαλεῖς ἑνωμένος μὲ τοὺς ἀδελφούς σου. Γιατὶ στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν περισσότερες πνευματικὲς προϋποθέσεις ἀπ᾿ ὅσες στὸ σπίτι. Ὑπάρχουν ἡ ὁμόνοια, ἡ συμφωνία τῶν πιστῶν, ὁ σύνδεσμος τῆς ἀγάπης, οἱ εὐχὲς τῶν ἱερέων. Γι᾿ αὐτό, ἄλλωστε, οἱ ἱερεῖς προΐστανται τῶν ἀκολουθιῶν· γιὰ νὰ ἐνισχύονται μὲ τὶς δυνατότερες εὐχὲς τοὺς οἱ ἀσθενέστερες εὐχὲς τοῦ λαοῦ, κι ἔτσι ὅλες μαζὶ ν᾿ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό.

      Ὅταν προσευχόμαστε ὁ καθένας χωριστά, εἴμαστε ἀνίσχυροι· ὅταν ὅμως συγκεντρωνόμαστε ὅλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιὸ δυνατοὶ καὶ ἑλκύουμε σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος βρισκόταν ἁλυσοδεμένος στὴ φυλακή. Ἔγινε ὅμως θερμὴ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς συναγμένους πιστούς, κι ἀμέσως ἐλευθερώθηκε. Τί θὰ μποροῦσε, ἑπομένως, νὰ εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχή, ποῦ ὠφέλησε κι αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς στύλους τῆς Ἐκκλησίας;...»


          Δηλαδή δικαιολογίες όπως αυτές της πρώτης παραγράφου δεν ευσταθούν σε καμμία περίπτωση. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις είναι και τελείως αστήρικτες όπως π.χ. «έχω το Χριστό μέσα μου», αφού δεν είναι δυνατόν να Τον έχουμε αν δεν Κοινωνάμε ή «μπορώ να προσευχηθώ και σπίτι μου» αφού ο Εκκλησιασμός δεν είναι απλή προσευχή. Ωστόσο και ως προσευχή είναι πολύ δυνατότερη. Κι αυτό για το λόγο ότι επειδή η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, η προσευχή της Εκκλησίας, είναι προσευχή του Ίδιου του Χριστού. Και η σύναξη της Εκκλησίας, είναι σύναξη του ίδιου του Χριστού. Και όποιος δε θέλει να συνάγεται «εν Εκκλησία», φυσικά δεν ανήκει στο Σώμα του Χριστού, εφ’ όσον λείπει απ’ αυτό... για να μην αναφέρουμε ότι αυτή η δικαιολογία προβάλλεται συνήθως από άτομα που ούτε σπίτι τους τελικά προσεύχονται!

     Εν τέλει αυτοί που λένε ότι πιστεύουν αλλά δεν πάνε Εκκλησία ας σκεφτούν το εξής: Και ο Διάβολος πιστεύει στο Θεό αφού Τον έχει δει κι έχει συνομιλήσει μαζί Του... Δε θα πάει στον Παράδεισο όμως!!! Αρα η πίστη μόνη της ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ!!! 

Άλλωστε τι είδους πίστη μπορεί να ‘ναι αυτή που δεν μας οδηγεί στον Οίκο του Θεού μας που αποτελεί στῦλο καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας (Τιμόθεον A΄/ Γ',15);!!!

.......................................................................................................

Βιβλιογραφία

1        ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ: Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος - Ὁ Ἐκκλησιασμός

2         Η Καινή Διαθήκη- Κείμενον-Ερμηνευτική απόδοσις Ι.Κολιτσάρα,Εκδ. Αδελφ. Θεολόγων η «ΖΩΗ» - 2002

3        Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο Χριστιανός», Δ. Παναγόπουλος (1916-1982), Εκδόσεις Νεκτ. Παναγόπουλος) 

4      https://www.ekklisiaonline.gr/arxontariki/giati-na-pigainoume-kathe-kyriaki-stin-ekklisia-3/

5    www.saint.gr

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Σκανδαλίζομαι στην εκκλησία

http://agiosmakariospatmios.blogspot.gr