«Χρόνια πολλά» μαμά, τα κρινάκια σου άνθισαν πάλι…

 (αφιερωμένο στη μητέρα μου, που «γιορτάζει» σήμερα)

Η μητέρα μου καλή της ώρα, είχε μια συνήθεια. Κάθε φορά που έβγαινε να περπατήσει, πάντα επέστρεφε με τα χέρια γεμάτα.

Μάζευε κάθε πεταμένο φυτό που έβρισκε στο δρόμο ή σε κάποια σπασμένη γλάστρα με κατάξερο χώμα και το έφερνε στο σπίτι.

Το έβαζε σε ένα ποτηράκι με νερό «για να ξεδιψάσει» όπως έλεγε και μόλις φώτιζε ο Θεός τη μέρα το φύτευε και σε μια γλαστρούλα και περίμενε. Τόσο απλά!

Το φυτό μέρα με τη μέρα ρίζωνε και όταν έσκαγε το πρώτο πράσινο φυλλαράκι η μητέρα μου καταχαρούμενη μου έλεγε «αναστήθηκε..»

Ένα  απόγευμα κάναμε παρέα μια μεγάλη βόλτα και σε κάποια γωνιά δίπλα σε κάτι σακκούλες με σκουπίδια, βρήκαμε μια γλάστρα με κάτι ξερά κατακίτρινα φύλλα.

Έσκυψε να την πάρει μουρμουρίζοντας «ούτε να φάει θέλει, ούτε να πιει, λίγο νεράκι θέλει μόνο…»

«Ας την βρε μαμά» της είπα «άδεια είναι, μόνο χώμα έχει, τι θα την κάνεις!»

«Όχι παιδί μου δεν είναι άδεια, μας «περίμενε» γι’ αυτό και θα την πάρουμε στο σπίτι».

Πήρε αγκαλιά την κατάξερη γλάστρα με τα κιτρινισμένα φύλλα και την φρόντισε όπως μόνο αυτή ήξερε, με αγάπη, και ένα πρωί, ξεπετάχτηκαν μέσα από το νοτισμένο χώμα τέσσερα πλατιά φύλλα και σε λίγες μέρες ύψωσαν τα βλασταρένια κορμάκια τους δύο πανέμορφοι κρίνοι, χαρά Θεού.

Δεν πίστευα στα μάτια μου! Πόσο δίκιο είχε!!

Όταν «έφυγε» η μητέρα μου, η θλίψη με είχε καταπιεί, και όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήταν κοντά μου θρηνούσα το φευγιό της… αντί να χαίρομαι για κείνη όπως μου είχε πει λίγο πριν κλείσει τα μάτια της. «Να χαίρεσαι για μένα παιδί μου!»

Πέρασαν σχεδόν επτά χρόνια, οι κρίνοι δεν ξανάνθισαν, στέκονταν εκεί μόνο με τα πλατιά τους φύλλα… κιτρινισμένα. Αναρωτήθηκα μα γιατί δεν ανθίζουν;

Άγγιξα το χώμα, ήταν κατάξερο και συνειδητοποίησα πως τα φυτά διψούσαν και πως το λιγοστό νερό που τους έριχνα όποτε και όταν το θυμόμουν δεν αρκούσε.

Και πλησιάζει η γιορτή σου μαμά και ένα μπουμπούκι προσπαθεί να ανασάνει στη γλάστρα, στη γλάστρα που εσύ αγκάλιασες και φρόντισες και εγώ τσιγγουνεύτηκα να ρίξω λίγο νεράκι.

Κόντεψε να πάει και πάλι στα σκουπίδια εξαιτίας μου αυτή τη φορά …

…δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τα λόγια σου «ούτε να φάει θέλει, ούτε να πιει, λίγο νεράκι θέλει μόνο…»

«Χρόνια πολλά» μαμά, τα κρινάκια σου άνθισαν πάλι, μοσχομυρίζει το μπαλκόνι, ομόρφυνε η μέρα μου, μαλάκωσε το μέσα μου… καλή αντάμωση!

Η μικρή σου

Μέλια.

Εικόνα: «το μικρό κοριτσάκι που κρατάει λουλούδια, έργο της Nancy Graham από wikiart

Κείμενα αφιερωμένα στην μητέρα μου ΕΔΩ

για το «σπιτάκι της Μέλιας»