Η ανιδιοτελής ευχαριστία

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ πρέπει νά ευχαριστεί τον ευεργέτη του. Και γιά το παραµικρό που θά του δώσει κάποιος, πρέπει νά αισθάνεται την εσωτερική ανάγκη νά τον ευχαριστήσει – και όχι µόνο µιά φορά - και νά θυµάται πάντα αυτό που του προσέφερε. Η ευχαριστία και η ευγνωµοσύνη είναι εκδηλώσεις καλλιεργηµένης ψυχής. Όταν δεν υπάρχουν, σηµαίνει ότι δεν βρίσκεται στο σωστό δρόµο.

Ο κοσµικός άνθρωπος εύκολα ζητάει αυτό που έχει ανάγκη, αλλά σπάνια ευχαριστεί. Περιορίζεται σε ένα τυπικό «ευχαριστώ» και συνήθως µένει ανικανοποίητος, γιατί πάντα θέλει περισσότερα και καλύτερα. Εάν ζητήσει κάτι και δεν το λάβει, τότε αγριεύει και η συµπεριφορά του είναι απαράδεκτη.

Πρέπει όµως νά δούµε και µιά άλλη περίπτωση, ανώτερη και πνευµατική. Ο Θεός είναι ο µεγάλος ευεργέτης των ανθρώπων. Ό,τι έχουν και ό,τι χρειάζονται οι άνθρωποι είναι προσφορά του ουράνιου Πατέρα. Πόσο όµως τον ευχαριστούν; Πόσο τον αναγνωρίζουν ευεργέτη τους; Πάντως εκείνοι που πιστεύουν, δέχονται το Θεό ως δηµιουργό και προνοητή, γι᾿ αυτό και η ευχαριστία τους είναι αδιάκοπη. Νιώθουν παιδιά του στοργικού Πατέρα και τά χείλη τους ψελλίζουν αδιάκοπα ευχαριστήριες προσευχές.
Πολλοί αδελφοί περιορίζουν την ευχαριστία τους στά αναγκαία και τά ευχάριστα, ενώ όταν αντιµετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, την αντικαθιστούν µέ το παράπονο και το γογγυσµό. Προσπαθούν νά βρούν εξήγηση στον προβληµατισµό τους, γιατί ο Θεός επιτρέπει νά συµβούν τά δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους. 
Ξεχνούν όµως ότι η πρόνοια του Θεού εκδηλώνεται µέ άγνωστους και ανεξήγητους σε µάς τρόπους, έχει όµως πάντα ως σκοπό νά µάς προφυλάξει από πολλούς κινδύνους ή νά µάς συνεφέρει, όταν παρεκκλίνουµε από το δρόµο του. Πρέπει νά είναι σταθερή η εµπιστοσύνη µας στην πρόνοια του Θεού, χωρίς νά επιµένουµε στην επιθυµία µας νά την κατανοήσουµε, κάτι που δεν επιτρέπει πάντα η ίδια η πρόνοια του Θεού, η οποία ενεργεί µόνο επωφελώς γιά µάς.
Ο άγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς µιλούσε γιά ανιδιοτελή ευχαριστία, που πρέπει νά προσφέρουν οι άνθρωποι στο Θεό. 
Έλεγε: «Κάποιοι έχουν την συνήθεια νά ευχαριστούν το Θεό µόνο τότε που ο Θεός τους δίνει, αλλά όχι και όταν ο Θεός τους παίρνει. Τον ευχαριστούν µόνο όταν τους “χαϊδεύει”, και όχι όταν τους τιµωρεί. Επίσης Τον ευχαριστούν µόνο όταν ο Θεός σάν γιατρός επουλώνει τις πληγές τους και όχι όταν µέ κοφτερό µαχαίρι αφαιρεί το µολυσµένο ιστό από το σώµα τους. 
Τέτοια ιδιοτελή ευχαριστία προσβάλλει τον Θεό. Ο Θεός προνοεί πάντα γιά το δικό µας καλό, γιά τη δική µας αιώνια σωτηρία, και όταν µάς “χαϊδεύει” και όταν µάς τιµωρεί. Εµείς λοιπόν σάν νοήµονα όντα που είµαστε, είναι καλό νά ευχαριστούµε το Θεό πάντοτε και γιά όλα, όπως παροτρύνει και ο απόστολος Παύλος: “Νά ευχαριστείτε πάντοτε και γιά όλα το Θεό και Πατέρα στο όνοµα του Κυρίου µας Ιησού Χριστού”.
Ο άγιος τονίζει το χαρακτήρα της ευχαριστίας, τον οποίο πρέπει όλοι νά προσέχουµε, και νά µή ξεχνούµε τους αγίους µάρτυρες της Εκκλησίας, οι οποίοι και στις φρικτές ώρες του µαρτυρίου τους, ευχαριστούσαν το Θεό, ξεπερνώντας τους κανόνες της κοσµικής λογικής.

Τού πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτσηπηγή

Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2019/01/blog-post_3.html

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com