Σε μια γειτονιά

Μικρά παιδιά τότε σε μια γειτονιά της Αθήνας μετά τον Εμφύλιο… Αθηναίοι… Μικρασιάτες … Αρμεναίοι…επαρχιώτες προσπαθούσαν να συμβιώσουν.Και τα πολιτικά πρόσφατα …να μεγαλώνουν τα προβλήματα.

Δύσκολα εύρισκες σπίτι να νοικιάσεις και για να είμαστε σωστοί κάμαρα να νοικιάσεις σε αυλή σε υπόγειο με κοινόχρηστη τουαλέτα και αρκετό συνωστισμό.

Ο χωματόδρομος βασικό ντεκόρ με σκόνη το καλοκαίρι και λάσπη τον χειμώνα αλλά και την χαρακτηριστική μυρουδιά που έπρεπε να περάσουν χρόνια για να την ξεχάσεις αλλά και για να την νοσταλγήσεις.



Η πόρτα της κάμαρας στενή το δωμάτιο γέμιζε με το σιδερένιο διπλό κρεβάτι για το αντρόγυνο και το ράντζο για το παιδί που μαζευότανε το πρωϊ για να…μεγαλώνει ο χώρος και να μπαίνει το σπαστό τραπέζι.

Οι τέσσερεις τοίχοι ασβεστονόντουσαν κάθε άνοιξη για θέμα υγείας έτσι είχε και δουλειά ο γείτονας ο ασπριτζής που είχε στέκι με την βούρτσα και τον τενεκέ έξω από το Δημαρχείο στην Αθηνάς.

Η μικρή αυλή με το αυτοσχέδιο αποθηκάκι από τσίγκους όπου οι αυλικοί έβαζαν τις σκάφες που ήταν για μπουγάδα αλλά και για ατομικό καθαρισμό (μπάνιο)…κάθε Σάββατο με σαπούνι πράσινο φυσικά.

Όσοι είχαν παππού και γιαγιά έμεναν μαζί …

Επί ξύλου κρεμάμενοι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι χωρίς σύνταξη οπότε περίμεναν από τα παιδιά.


Ένας από τους λόγους που τότε τα μικρά παιδιά τα μεγάλωναν οι γιαγιάδες αφού το ζευγάρι έπρεπε να δουλέψει .

Επιλογή δουλειάς δεν υπήρχε …τα εργοστάσια τότε ήταν αρκετά και χρειαζόντουσαν εργατικά χέρια.

Το πρωϊ άδειαζε η γειτονιά με τους γονείς στην δουλειά και τα παιδιά στο σχολείο.

Άλλος βασικός παράγοντας ήταν ο μπακάλης….

Από αυτόν περνούσαν όλοι και οι περισσότεροι με τεφτέρια …βερεσέ δηλαδή.

Ο παράγοντας με την άσπρη επαγγελματική ποδιά και το μολύβι στο αυτί αποφάσιζε το ύψος της πίστωσης ανάλογα με τον πελάτη.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν οι γείτονες τον σεβόντουσαν ή τον φοβόντουσαν.

Πηγή: Πίσω στα παλιά

Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτάκι της Μέλιας»