Δύσκολα χρόνια

«Μάνα μου είμαι φθισικός, μάνα μου έχω φθίση
φίλα τον άλλο μου αδερφό μάνα να μην κολλήσει
Μάνα μου διώξε τους γιατρούς να μην με τυρρανούνε
αφού δεν είναι ικανοί τον πόνο μου να δούνε
Σ’άραχνιασμένο σπήλαιο θα πάω να κατοικήσω
ωσότου να ‘θει η στιγμή μάνα να ξεψυχήσω.»Μετά τον πόλεμο στην Αθήνα οι περισσότερες οικογένειες στις γειτονιές είχαν πρόβλημα επιβίωσης.

Στις αυλές με τα νοικιασμένα δωμάτια πίσω από την Ομόνοια τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα και οι μανάδες τα κοιτούσαν με αγωνία.

Αδύνατα τα περισσότερα ….φιλάσθενα….

Τα μεροκάματα αν υπήρχαν και αυτά ήταν πενιχρά με αποτέλεσμα το κρέας να λείπει από αυτές τις οικογένειες και τα παιδιά να μεγαλώνουν όπως όπως….με σοβαρές ελλείψεις στην διατροφή τους.

Κάποια στιγμή ο γιατρός έδινε εντολή να μεταφερθούν σε πρεβαντόριο….

Κάτι σαν σανατόριο δηλαδή….έστελναν παιδιά με αδενοπάθεια προθάλαμος της φυματίωσης (φθίσης).

Το μουρουνόλαδο δεν έφτανε από μόνο του…..

Έμεναν κάποιους μήνες με ιατρική παρακολούθηση και καλή διατροφή.

Υπήρχε εξαιρετικό ιατρικό προσωπικό αλλά και νοσηλεύτριες που τα παιδιά τις έβλεπαν σαν μητέρες.

Αυτοί οι άξιοι άνθρωποι έσωσαν ζωές…..να είναι καλά εκεί που είναι!!!!

Πηγή: Πίσω στα παλιά

το «σπιτάκι της Μέλιας»