Περί υπομονής

΄

 Κάποιος αδελφός εννιά ολόκληρα χρόνια βασανιζόταν από ενα κακό λογισμό. Κάθε μέρα έκλαιγε κι έλεγε κατακρίνοντας τον εαυτό του:

- Είμαι αίτιος γι αυτόν. Θα χάσω την ψυχή μου.

Αγωνιζόταν σκληρά. Του κάκου όμως. Ήταν αδύνατον να απαλλαγή.Στο τέλος κάμφθηκε η αντίστασή του.Έπεσε σ΄απόγνωσι.

- Έχασα πια την ψυχή μου, συλλογίστηκε. Γιατί να μένω άσκοπα στην έρημο; Ας γυρίσω στον κόσμο.

Έτσι πήρε το δρόμο για την πολιτεία. Μα καθώς περνούσε με βαριά καρδιά, άκουσε πίσω του φωνή:

- Δυστυχισμένε, έτσι ποδοπατάς τ΄αμάραντο στεφάνι που εννιά χρόνια με την υπομονή σου έπλεκες;

Γύρισε πίσω να το αποτελειώσεις.

Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στην θλιμμένη καρδιά του Αδελφού. Με σταθερό βήμα τώρα ξαναπήρε το δρόμο για την έρημο. Μα κι΄ο Αγαθός Θεός αφάνισε το λογισμό του.

Από το Γεροντικό

Επιλογή:Κατερίνα Ανδρέου