Όταν οι δικτατορίσκοι της πολιτικής ορθότητας βαφτίζουν τη λογοκρισία ανθρώπινο δικαίωμα

Πότε ξεκινά η ανθρώπινη ζωή; Σε μια αμερικανική έρευνα όπου ζητήθηκε η γνώμη των κατ' εξοχήν αρμόδιων, των βιολόγων, το 96% των 5.577 ερωτηθέντων απάντησαν το αυτόδηλο: με την γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο. Μόλις 240 έδωσαν άλλη απάντηση. Κι όμως, αυτή την κοινή, την αυταπόδεικτη αλήθεια, ο λεγόμενος νομικός πολιτισμός του λεγόμενου προηγμένου κόσμου την αρνείται. Με κομψεπίκομψα καζουιστικά επιχειρήματα η ανθρώπινη ζωή, μας λένε, αρχίζει μετά τον τρίτο, ή και τον έκτο ή και τον ένατο μήνα της κύησης, αναλόγως του εκάστοτε νόμου του εκάστοτε κράτους.

Η Πολιτεία της Νέας Υόρκης, λ.χ., πρόσφατα θέσπισε νόμο που επιτρέπει την άμβλωση ακόμη και στη διάρκεια του ένατου μήνα. Μόνη προϋπόθεση, να επικαλεστεί απλώς η κυοφορούσα ότι διατρέχει κίνδυνο υγείας, ότι πάσχει από έντονο άγχος λ.χ., ή ότι το παιδί θα επιδεινώσει τις βιοτικές της συνθήκες... Ακόμη και την υποχρεωτική παρουσία ετέρου γιατρού ώστε να παρασχεθεί βοήθεια στο έμβρυο αν τυχόν επιζἠσει, ο νόμος αυτός την εξαλείφει. Ακόμη και τα επιθυμητά από τους γονείς τους έμβρυα που η μητέρα τους έπεσε θύμα επίθεσης και αποβιώσαν εν κυήσει, δεν θεωρούνται άνθρωποι. Ο φόνος τους πλέον δεν λογίζεται ανθρωποκτονία, όπως έως πρότινος.

Με βάση τέτοιους "επιστημονικούς" ορισμούς, κάθε χρόνο σαράντα ώς πενήντα εκατομμύρια "μη άνθρωποι" χάνουν τη "μη ζωή" τους παγκοσμίως. Κι ας μη ρωτήσει κανείς, αφού δεν είναι άνθρωποι, τι είναι τέλος πάντως όλα αυτά τα αγέννητα. Απάντηση δεν θα πάρει.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι (ψυχικοί, σωματικοί και κοινωνικοί) που μπορεί να δικαιολογήσουν μια άμβλωση. Η ζωή είναι για πολλές γυναίκες (και άντρες) βάρβαρη, μια βάρβαρη λύση είναι συχνά η μόνη επιλογή. Μόνο φανατικοί μπορούν να το αμφισβητήσουν αυτό. Όμως η άρνηση της ανθρώπινης ιδιότητας του εμβρύου δεν μπορεί να είναι ένας απ' αυτούς τους λόγους. Δεν αντιπαλεύει κανείς την βαρβαρότητα, θρονιάζοντάς την στους νόμους.
Χυδαία λογοκρισία

Φαίνεται ότι σ' έναν κόσμο που ρητορεύει ακατάσχετα για δικαιώματα και δικαιώματα και δικαιώματα, κι όπου τα πάντα κηρύσσονται διατηρητέα και αξιοπροστάτευτα, από τα ζώα της ζούγκλας ώς τα βιομηχανικά κτίσματα του Μεταπολέμου, τα μόνα πλάσματα που δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στον πλανήτη, ούτε καν μιας έκκλησης υπέρ τους, ούτε καν της παράθεσης κάποιων αναντίρρητων δεδομένων γύρω από την ύπαρξή τους, είναι τα αγέννητα παιδιά...

Παρ' όλα αυτά, στο θέμα που ανέκυψε με τις αφίσες του μετρό, το ουσιαστικό ζήτημα είναι άλλο. Το ίδιο θα έλεγα και αν το μήνυμά τους ήταν διαμετρικά αντίθετο: η απαγόρευσή τους είναι νέτα σκέτα μια πράξη χυδαίας λογοκρισίας. Ένας ακρωτηριασμός του δημόσιου λόγου ο οποίος ακριβώς επειδή γίνεται σε χώρο δημόσιο κι από οργανισμό κοινής ωφελείας ισοδυναμεί με επίσημη, κρατικώς επιβαλλόμενη φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης. Με ωμή καταπάτηση δηλαδή μιας θεμελιώδους διάταξης του Συντάγματος.

Ελπίζω οι οργανωτές της καμπάνιας να φέρουν το θέμα στα δικαστήρια, όσο ψηλά κι αν απαιτηθεί. Τα φίμωτρα και οι δικτατορίσκοι της πολιτικής ορθότητας που τα κρατούν, θα είμαστε ανάξιοι του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού αν περάσουν. Ότι αυτά γίνονται επί κυβερνήσεως που κάποιοι την αποκαλούν "συντηρητική" είναι βέβαια για γέλια. Όσο και το ότι το κόμμα που υποθήκευσε στους ξένους τη δημόσια περιουσία της χώρας για έναν αιώνα αυτοχαρακτηρίζεται "ριζοσπαστική αριστερά"...

Πηγή

Ε.Ρ.Ω