ΚΡΑΤΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

                Κατά την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα επήλθε η κατάρρευση του κομμουνισμού, του αποκληθέντος και υπαρκτού σοσιαλισμού από τους οπαδούς του. Βέβαια ο όρος είχε απολέσει το αρχικό του νόημα ήδη κατά το Β΄ μισό του 19^ου αιώνα, όταν μερίδα των σοσιαλιστών συμβιβάστηκε με το αστικό καθεστώς και σήμερα οι ιδεολογικοί τους διάδοχοι είναι πλήρως υποταγμένοι σ’ αυτό. Ο κομμουνισμός, όπου επικράτησε, φρόντισε πρωτίστως να στραγγαλίσει την ελευθερία και στη συνέχεια να αποδοθεί σε απηνή διωγμό κατά φαντασία εχθρών του λαού, στο όνομα του οποίου ασκούσε δικτατορία άγνωστο επί ποίων (δικτατορία του προλεταριάτου!). Βέβαια οι κρατούντες φρόντισαν να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους τα υλικά αγαθά, που μέχρι τότε απολάμβανε η άρχουσα τάξη, που ανέτρεψαν!

                Η κατάρρευση του κομμουνισμού σήμανε την αρχή της μετάλλαξης του καπιταλισμού σε ανθρωποφάγο θηρίο. Η οδύνη από τις συνέπειες των μεγάλων πολέμων του 20ού αιώνα και το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, σε συνδυασμό με την παρουσία σοβαρών πολιτικών ηγετών στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, είχαν ως συνέπεια τη μόρφωση των κοινωνικών κρατών. Όχι πως είχε επέλθει κοινωνική δικαιοσύνη, αφού αυτή στάθηκαν ανήμποροι να επιβάλουν δια της βίας οι κομμουνιστές, όμως οι λαοί της βίωσαν επί δεκαετίες υπό καθεστώς, στο οποίο οι ασκούντες την εξουσία πολιτικοί είχαν λόγο και τη δύναμη να συγκρατούν την όρεξη του αδηφάγου θηρίου της πλουτοκρατίας. Βέβαια αυτό έγινε μόνο για τους προνομιούχους λαούς, καθώς οι υπόλοιποι δεν έπαψαν ποτέ να είναι θύματα άγριας εκμετάλλευσης.

                Ο καπιταλιστικός κόσμος, πολιτικός και οικονομικός θριαμβολόγησε υπέρμετρα για την κατάρρευση του κομμουνισμού διαχέοντας ένα ψευδές και άκρως παραπλανητικό σύνθημα: Το κράτος είναι ανίκανο να αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα και αυτή πρέπει να αφεθεί εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Το σύνθημα επικρότησαν ακόμη και απλοί  πολίτες, οι οποίοι στήριζαν τα συντηρητικά λεγόμενα κόμματα εξουσίας. Και όμως τα κόμματα αυτά είχαν δημιουργήσει μεγάλες και εύρωστες κρατικές επιχειρήσεις μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ού αιώνα, ακόμη και στη χώρα μας, στην οποία ο κομματικός εναγκαλισμός με τη δημόσια επιχείρηση επέφερε συμπτώματα ασφυξίας. Αναφέρω ως παράδειγμα τη ΔΕΗ (Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού). Ο λαϊκός, όπως απεκλήθη, καπιταλισμός δέχθηκε άγρια και ενορχηστρωμένη επίθεση, στην οποία συμμετείχε και ο πολιτικός κόσμος των κομμάτων εξουσίας. Όχι μόνο οι συντηρητικοί ή φιλελεύθεροι, αλλά και οι προοδευτικοί ή δημοκράτες (οι έννοιες απώλεσαν από καιρό το ακριβές νόημα) καταλήφθηκαν από παροξυσμό απαξίωσης του εθνικού πλούτου και εκποίησης αυτού στο αδηφάγο και ασυγκράτητο πλέον κεφάλαιο!

                Η σύγχρονη οικονομία εδράζεται επί του τραπεζικού συστήματος. Αυτό έχει ποικίλες διακλαδώσεις όπως το χρηματιστήριο αξιών, στο οποίο ως μόνη αξία αναγνωρίζεται το χρήμα, οι ενεργειακές πηγές, η καθετοποίηση της παραγωγής, αλλά και οι βιομηχανίες οπλικών συστημάτων. Ως εκ τούτου οι κατά καιρούς πόλεμοι δεν έχουν ως αιτία τους θρησκευτικούς φανατισμούς, αλλά την εξυπηρέτηση αθλίων οικονομικών συμφερόντων της ολιγαρχίας. Βέβαια αυτή είναι κρυμμένη, όπως στο θέατρο σκιών αυτός που κινεί τις «φιγούρες». Το πολύ κάποιος σχολιαστής να αναγγείλει ότι οι αγορές πιέζουν. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για τις λαϊκές αγορές. Στη σκηνή εμφανίζονται οι πολιτικοί, οι οποίοι έχοντας εννοήσει σαφώς από πού πηγάζει η εξουσία (κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι πηγάζει από το λαό) σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο μεγάλο κεφάλαιο με το αζημίωτο!

                Τι γνωρίζουμε εμείς από τα άθλια οικονομικά παιχνίδια; Ακόμη και τώρα που αντικρίζουμε τη βιομηχανία μας καταβαραθρωμένη, έχουμε τη διάθεση να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό συνέβη  υπό τη σύνθλιψη του «οδοστρωτήρα», που προβάλλεται με καύχηση ως «ελεύθερη αγορά»; Κάλεσε υποτιθέμενος ηγέτης της χώρας τους πολίτες να εισέλθουν στον «ναό του τζόγου», που αποκαλούν χρηματιστήριο. Κι αυτοί χωρίς να γνωρίζουν στοιχειωδώς τους κανόνες του παιχνιδιού, μεθυσμένοι από το πάθος του εύκολου πλουτισμού (εκμαυλιστής το ίδιο το κράτος), έσπευσαν, αρκετοί μάλιστα αφού έλαβαν δάνειο από το συγκοινωνούν δοχείο, την τράπεζα. Ουδείς ακόμη ζήτησε συγγνώμη από τους παθόντες, αν και αυτοί δεν είναι παντελώς ανεύθυνοι.

                Λέγεται ότι οι τράπεζες δεν είναι ανεξέλεγκτες και ότι υπάρχουν και κανόνες λειτουργίας και ελεγκτικός μηχανισμός! Καλό φαντάζει για ανέκδοτο, που όμως κατά τρόπο τραγικό γίνεται ακόμη πιστευτό από πολλούς πολίτες, παραδομένους άνευ όρων στην ειμαρμένη. Πόσοι γνωρίζουμε ότι η Τράπεζα της Ελλάδος, η κεντρική τράπεζα της χώρας μας, είναι ανώνυμη εταιρεία, με συμμετοχή του Δημοσίου που δεν μπορεί να υπερβεί το 35% και αγνώστους τους λοιπούς μετόχους; Στο διάστημα της κρίσης έγινε με σκοτεινές μεθόδους η εκποίηση των κρατικών τραπεζών. Κάποιες μικρές τράπεζες έκλεισαν και γιγαντώθηκαν οι αποκαλούμενες συστημικές. Ποιοι τις ελέγχουν αυτές; Αρκετοί μικρομέτοχοι είδαν τη μετοχή, δηλαδή τις οικονομίες τους,  να καταβαραθρώνεται. Μέσω του αθλίου οικονομικού παιχνιδιού του δανεισμού και των μνημονίων το διεθνές τραπεζικό σύστημα αισχροκέρδισε σε βάρος της χώρας μας και οι πολίτες των χωρών – «εταίρων» μας έχουν αποκρυσταλλωμένη την άποψη ότι μας τάισαν για να επιβιώσουμε! Κατ’ επανάληψη οι κυβερνήσεις μας έσπευσαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του λαού, προς αποφυγή της πτώχευσης και συνδρομής τους δήθεν στην ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας. Και το σύνθημα καλά κρατεί: «Η ανάκαμψη έρχεται»! Ποιος θα μας ενημερώσει για το παρασκήνιο; Και αρκετοί ζουν με την αγωνία της στέρησης της πρώτης κατοικίας. Δεν είναι μόνο αυτοί που κατά την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας ενέδωσαν στις εκμαυλιστικές και φορτικότατες προτάσεις για δανεισμό ή χορήγηση καρτών. Είναι και οι άλλοι που αδυνατούν να εξοφλήσουν, επειδή στο μεταξύ έμειναν άνεργοι.

                Και οι τράπεζες γίνονται ολοένα και πιο προκλητικές, αφού έχουν καταστήσει το κράτος υπηρέτη τους. Δίνουν εντολή να αυξηθεί ο αριθμός των εμπορικών συναλλαγών μέσω καρτών. Και αυξάνει αυτός δια νόμου! Αυτές ορίζουν το πόσο θα παρακρατούν  για τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Ακόμη και σε κάποιες περιπτώσεις απλών καταθέσεων επιβαρύνεται ο συναλλασσόμενος! Το θλιβερό είναι ότι περιφρονούν κατά τρόπο απαράδεκτο τους πελάτες τους. Αναμένουν αυτοί επί ώρα και περισσότερο τη σειρά τους, καθώς μειώνεται διαρκώς ο αριθμός των ταμειών, προκειμένου να εξαναγκαστούν  οι πελάτες να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους μέσω του διαδικτύου. Αλλά οι της τρίτης ηλικίας είναι πλέον αδύνατο να εξοικειωθούν με τις νέες μεθόδους και οι νεότεροι δεν έχουν καιρό για χάσιμο, καθώς τρέχουν ολημερίς για τον επιούσιο άρτο. Κάποιες τράπεζες δεν σέβονται στο ελάχιστο τους γέρους μη διαθέτοντας καθίσματα στον χώρο αναμονής. Άλλες τα μειώνουν!

                Γνωρίζουμε ότι τελικός στόχος είναι η μετάβαση στο «πλαστικό» χρήμα και η κατάργηση της διαπροσωπικής επικοινωνίας. Είναι άραγε και αυτό για το καλό μας;

                                                                                                                 «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»