Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΖΥΜΩΜΕΝΑ

Ἐνθυμοῦμαι κατὰ τὴν ὀρκωμοσία τῆς πρώην ἀριστερῆς προοδευτικῆς Κυβέρνησης, μερικοὶ Ὑπουργοὶ δὲν δέχτηκαν νὰ δώσουν, ὡς εἴθισθε τὸν θρησκευτικὸ ὅρκο μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους συναδέλφους των, κατὰ τὴν ἔναρξη λειτουργίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Ἄν κατάλαβα καλὰ τότε, οἱ λόγοι γιὰ τὴν ἐνέργειά των ἦταν ὅτι ἡ πράξη αὐτὴ ἀντίκειται πρὸς τὸν Εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ στὶς προσωπικές των πεποιθήσεις. Κανένα πρόβλημα, οὔτε σχόλιο, διότι εἶναι σύμφωνα μέ τὸ Σύνταγμα τῶν Ἑλλήνων.

-Στὴν συνέχεια, ἔχοντας στὴν μνήμη μου αὐτὸ τὸ γεγονός, θὰ προσπαθήσω νὰ ἀναφερθῶ, κατὰ τὴν γνώμη μου, στοὺς ἱστορικοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους καθιερώθηκε ὁ Θρησκευτικὸς ὅρκος.

-Μετὰ ἀπὸ τετρακόσια σκλαβιᾶς καὶ ὄχι μόνον, ἕνα καὶ βασικὸ ἦταν τὸ σύνθημα τῶν ἡρώων τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, αὐτό! τῆς ἐπαναστατικῆς Προκήρυξης τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη «Ἀγωνίσου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος» καὶ ἀπὸ ἀγωνιστή σὲ ἀγωνιστὴ ἐλέγετο: «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία, πολεμῶ».

-Αὐτοὶ λοιπόν, ποὺ μὲ τὴν θυσία των ξαναδημιούργησαν Ἑλληνικὸ Ἔθνος-Κράτος, ὄχι πόλης ὅπως ἦταν κάποτε καὶ σήμερα, ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε τ᾿ ἀγαθά της Δημοκρατίας τὴν ὁποία αὐτοὶ ἀνέπτυξαν, ἤξεραν καλὰ τί εἶναι γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἡ συμπόρευση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.


-Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ βραχύλογο ἀλλὰ σαφὲς καὶ περιεκτικὸ «ἄρθρο 1» τοῦ Συντάγματος τῆς Ἐπαναστατικῆς Κυβέρνησης τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἐπιδαύρου (1922) ὅριζε:


«Ἡ Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία εἰς τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐπιτρέπει ὅμως ἡ Διοίκηση τῆς Ἑλλάδος πᾶσαν ἄλλην θρησκείαν καὶ οἱ τελετὲς καὶ Ἱερουργίες αὐτῶν ἐκτελοῦνται ἀκωλύτως».

-Τὸ Σύνταγμα τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ὁποίου θεωρητικὰ εἶστε ὑπερασπιστὲς καὶ ἐντολοδόχοι, γιὰ τὴν ἐφαρμογή του ὅλοι οἱ Βουλευτές, ἀναφέρει στὸ ἄρθρο 16 παρ. «2»
«Ἡ παιδεία... ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴν διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους Ἕλληνες».
Ἐπίσης στὸ ἄρθρο 13 καὶ στὴν παρ. 4 ἀναφέρει: «Κανένας δὲν μπορεῖ, ἐξαιτίας τῶν θρησκευτικῶν του πεποιθήσεων ν᾿ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποχρεώσεών του πρὸς τὸ Κράτος...», ὅπως ἐπίσης στὸ αὐτὸ ἄρθρο, παρ. 5 ἀναφέρει «Κανένας ὅρκος δὲν ἐπιβάλλεται χωρὶς νόμο, ποὺ ὁρίζει καὶ τὸν τύπο του».

-Ἐμεῖς λοιπὸν ἀξιότιμοι κ.κ. Βουλευτὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, ἀκόμη καὶ μέσα στήν Ἑλληνικὴ Βουλή, προσπαθοῦμε νὰ ἐπαληθεύσουμε καὶ ἐκεῖ, τὴν ρήση τοῦ ΟΘΩΝΟΣ BISMARCK ποὺ εἶπε: «Ἐὰν ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὁ φοβερὸς αὐτὸς λαός, μέσα στὶς τόσες ἀρετές του, εἶχε καὶ τὴν ὁμόνοια, θὰ ἤμασταν ὅλοι ὑποτελεῖς του».

-Ὁ Εὐάγγελος Παπανούτσος ὁ παρεξηγημένος αὐτὸς ἀριστερὸς παιδαγωγὸς καὶ φιλόσοφος, ὁμιλῶν στὴν Βουλὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ θανάτου του, διακήρυξε ὅτι, «ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι μαζὶ ζυμωμένα». Αὐτὸ σὲ καμία περίπτωση δὲν σημαίνει ὅτι, ὅσοι Ἕλληνες δὲν εἶναι Χριστιανοὶ δὲν εἶναι Ἕλληνες, μπορεῖ καὶ ἑτερόδοξος Ἕλληνας νὰ εἶναι καλύτερος ἀπὸ ἕνα ὀρθόδοξο.


Αὐτοί! ἀγαπητοὶ μου Πατριῶτες, λίαν περιληπτικώς, εἶναι οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους στὰ μέλη τοῦ Κοινοβουλίου, ποὺ ἔχουν στὰ χέρια τους τὴν τύχη τῆς Πατρίδος μας, εἴθισθε ὁ Θρησκευτικὸς ὅρκος καὶ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὰ Κόμματα.


«Ποτὲ δὲν σταθεροποιήθηκε μιὰ Δημοκρατία ὅταν ἐναντιώθηκε στοὺς πόθους τοῦ λαοῦ. Ἡ προσήλωση στὴν λατρεία τῆς θεότητας τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ ἐγγύηση τοῦ μεγαλείου τῶν Δημοκρατιῶν. Ἡ περιφρόνηση ὅμως τῆς θρησκείας εἶναι ἡ αἰτία καὶ ἡ πιὸ θετική της καταστροφή, διότι δὲν ὑπάρχει ὁ διανοητικὸς ἔλεγχος σκέψεως, ἐνώπιον τοῦ Ὑπέρτατου Ὄντος». (ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ)

Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντγος ἐ.ἀ.
Ἐπίτιμος Διοικητὴς τῆς Σ.Σ.Ε.
ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ