Χριστιανοί άστεγοι… Ο Χριστός αργεί;

Ο Ιησούς, μετά την βάπτιση του, πορεύεται στην έρημο και διέρχεται σαράντα ημέρες σε απόλυτη νηστεία, ως μια μορφή απόλυτης προετοιμασίας πριν την δημόσια δράση του[1]. Διέρχεται ένα χρονικό διάστημα εν νηστεία και προσευχή, πριν βρεθεί να κηρύξει το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης, πριν εξηγήσει στον άνθρωπο την αληθή σχέση με το Θεό, πριν οδηγηθεί στο Πάθος, στον Σταυρό, στην Ανάσταση. Και στην έρημο της νηστείας και της προσευχής δέχεται από τον διάβολο ισχυρούς πειρασμούς, για να εκτραπεί από τον στόχο του. Ο πρώτος πειρασμός είναι βιολογικός[2]. Ο δεύτερος είναι πνευματικός[3]. Ο τρίτος κοσμικός[4].

Αυτή την παρακαταθήκη της πάλης ανάμεσα στην πνευματική ανάταση και στην εωσφορική ισοπέδωση, καλείται ο Ορθόδοξος Χριστιανός να την βιώσει πολλές φορές στην ζωή του. Κάθε Σαρακοστή ξεκινά με όλη την διάθεση πνευματικής ανασύστασης, ανασυγκρότησης και αναγωγής και πάντα σε κάθε Σαρακοστή βρίσκονται βιολογικοί, πνευματικοί και κοσμικοί πειρασμοί που επιχειρούν να εκτρέψουν τον Χριστιανό από κάθε άγιο στόχο.

Τούτη η Σαρακοστή ξεκίνησε με τον πειρασμό μιας επιδημίας, μιας ασθένειας, μίας ταραχής που κατάφερε να βλασφημήσει κάθε ιερό και όσιο από την πρώτη ημέρα.Μιας επιδημίας που βιολογικά, πνευματικά και κοσμικά έφερε σύγχυση στα φρένα του ανθρώπου. Ένας κορονο-ιός επιχειρεί να συντρίψει -ματαίως- τον Υιό του Θεού. Η αναστάτωση όμως αυτής της επιχείρησης είναι ισχυρή και ο άνθρωπος ταράζεται αποδιοργανώνοντας την πνευματική πορεία αυτών των ημερών. Τα Άχραντα Μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Χριστού βλασφημούνται με μένος. Οι ιερές εικόνες αποιεροποιούνται με ευκολία. Τα Άγια Σκεύη καθυβρίζονται με άνεση.

Οι προβαλλόμενες θέσεις είναι απογοητευτικές. Από την μία πλευρά υβριστές, μη χριστιανοί, αδιάφοροι άνθρωποι επιχειρούν να ταυτίσουν το Άγιο Ποτήριο με τα ποτήρια της κουζίνας τους, το Άγιο Δισκάριο με τα πιάτα του νοικοκυριού τους, την Αγία Λαβίδα με τα κουτάλια του σπιτιού τους, την Αγία Λόγχη με τα μαχαίρια που έχουν στο συρτάρι τους, τον ιερό Σπόγγο με το σφουγγάρι που έχουν στον νεροχύτη τους, το ιερό Μάκτρο με την πετσέτα που κρέμεται στο λουτρό τους.

Από την άλλη πλευρά αδιάκριτοι Χριστιανοί που επιτίθονται με μένος κατά τον απίστων μη χριστιανών. Ένθερμοι υποστηρικτές της πίστεως που χάνουν το μέτρο της διάκρισης και γίνονται χριστοκτονοι χωρίς να το καταλάβουν, διότι σκοτώνουν τον συνάνθρωπο μέσα τους και έξω τους καταστρέφοντας «ιεροπρεπώς» την εικόνα του Θεού που ζωγραφίζεται μοναδικά στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου.

Στον αντίποδα αυτών των ακροτήτων βρίσκεται μια τρίτη κατηγορία. Αυτή των Ορθοδόξων Χριστιανών. Θα αναρωτηθεί κάποιος μα δεν είναι η ίδια κατηγορία  με τους προαναφερθέντες χριστιανούς; Η απάντηση είναι όχι. Είναι άλλο πράγμα ο Χριστιανός και άλλο ο Ορθόδοξος Χριστιανός. Ο πρώτος πιστεύει στον Χριστό, αλλά η πίστη του δεν είναι βίωμα, που σημαίνει ότι δεν καθορίζει την στάση ζωής, την πορεία του βίου και τον τρόπο λήψης των αποφάσεων του ανθρώπου. Αντίθετα, ο Ορθόδοξος Χριστιανός είναι εκείνος που βιώνει Χριστό, που η στάση ζωής του είναι η στάση ζωής του Χριστού, που η πορεία βίου είναι στα χνάρια του Χριστού και που ο τρόπος λήψης αποφάσεων είναι συσχηματισμένος στην παρουσία του Χριστού.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν ταράζεται μήτε από ιούς, μήτε από ασθένειες, μήτε από πανώλη. Εξ’ άλλου κάθε φορά που η Εκκλησία προσεύχεται και λέει «Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου, ὑπὲρ τὸν ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλακτον, γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί, διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ’ ἡμῶν κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.», ο Ορθόδοξος ξέρει και γνωρίζει που θέτει η Εκκλησία το κάθε όριο και γνωρίζει πως μέσα στο όριο της Εκκλησίας μήτε λοιμός χωρεί μήτε νόσος. Ή και αν ακόμα επιτρέψει ο Θεός να χωρέσει τέτοιο πρόβλημα θα είναι«ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς»η οποία όμως πάντα καταλήγει, δια της παιδαγωγίας του ανθρώπου, στην κατά Χριστόν σωτηρία του θείου ελέους. Αυτό το θείον έλεος της σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι αιτία φόβου. Αντίθετα είναι πηγή θάρρους.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι η επιβεβαίωση των προφητειών του πρεσβύτου Συμεών. Ο Συμεών παραδίδοντας τον Χριστό στην Παναγία Θεοτόκο κατά την Υπαπαντή της δίνει τρείς προφητείες: Πρώτον ότι αυτό το θείο παιδί  «κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν». Δεύτερον ότι θα είναι αεί «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον[5]». Τέλος αναφέρει προς την Παναγία ότι αυτό το παιδί θα σκίσει την καρδιά αυτής στα δύο:«καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί».

Τούτες τις μέρες ζούμε -για μια ακόμη φορά- τους ήχους αυτών των λόγων. Στο όνομα του Χριστού πολλοί έπεσαν, πολλοί διχάστηκαν και πολλών η καρδιά σκίσθηκε στα δύο, όταν αποκαλύφθηκαν οι διαλογισμοί των ανθρώπινων εγκεφάλων μπροστά σε ένα πρόβλημα. Οι μη χριστιανοί υβριστές, βρέθηκαν σε απόλυτη πτώση. Οι τυπικοί χριστιανοί, βρέθηκαν σε αντιπαλότητες και ρεβανσισμούς ματαίους. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ένιωσαν ρομφαία να διαπερνά την καρδιά τους. Όλοι μαζί αποκάλυψαν τι διαλογισμοί εμφωλεύουν στην καρδιά τους. Και δυστυχώς πολλές καρδιές παρουσίασαν «πᾶν πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον πνεῦμα, κεκρυμμένον καὶ ἐμφωλεῦον τῇ καρδίᾳ.[6]».Και βέβαια δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος που είναι η «ἀνάστασιν πολλῶν». Αυτό όμως δεν είναι ερώτημα για να απαντηθεί από τον άνθρωπο. Σε αυτό το ερώτημα απαντά ο Χριστός όταν θέλει, όσο θέλει, όποτε θέλει και αν θέλει.  Η Ανάσταση δεν εκβιάζεται!

https://www.pemptousia.gr