Πριν λίγες ημέρες, μια τέτοια Καθηγήτρια, βρέθηκε Επιτηρήτρια σε μια αίθουσα Πανελλαδικών σε κάποια πόλη της Ελλάδας. Ούτε ήξερε τα παιδιά, ούτε την ήξεραν. Η αγωνία τους ήταν μεγάλη. Το άγχος τρομερό. Μα η παλιά εικόνα του Χριστού δέσποζε στην Αίθουσα, ξεχασμένη και ταπεινή, μα και δυνατή για όποιον ήθελε να πάρει δύναμη από Εκείνον.
Η Καθηγήτρια βλέποντας τα σκορπισμένα και αγχωμένα "προβατάκια", αθόρυβα, ταπεινά, μα θερμά, πήρε τα μικρά τους ονόματα και άρχισε για ένα ένα παιδί να κάνει κομποσχοίνι μέσα στην αίθουσα, προσευχόμενη στον Χριστό για κάθε ένα από αυτά, συνεχώς, επαναλαμβανόμενα για τρεις ολόκληρες ώρες! "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον/την..."...
Ούτε η μάνα, ούτε ο πατέρας τους προσευχήθηκαν ποτέ τόσο γι΄ αυτά! Και όμως εκείνη, η ξένη, η άγνωστη, το έκανε για τρεις ώρες! Για εκείνα! Για να βοηθηθούν στις απαντήσεις, στα θέματα, στην ζωή τους.
Εκείνη η ευσεβής Καθηγήτρια... Η ανώνυμη, η άγνωστη στους ανθρώπους και γνωστή μόνον στον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.