Πριν από μια πενταετία είχαμε βάλει στην προσευχή μας τον Ιωάννη ο οποίος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας βαριάς μορφής. Ο Ιωάννης μπορεί πλέον να μιλάει, βλέπει σκιές, έχει επαφή με το περιβάλλον, συνεχίζει να είναι κατάκοιτος. Είχαμε χάσει τα ίχνη του, αλλά σήμερα ξαναεπικοινώνησε μαζί μας συγγενής του (ο Ηλίας) που μας ζητά να τον ξαναβάλουμε στην προσευχή μας.
Επίσης, ο ίδιος αδερφός μας (Ηλίας) θέλει να συμπεριλάβουμε και τον γιο του Χρήστο που είναι οκτώ ετών και από τα τέσσερά του παλεύει με τον διαβήτη τύπου Α. Παίρνει ινσουλίνη για να ζήσει φυσιολογικά.
Ας μην αφήσουμε μόνους τους αδερφούς μας. Ας κάνουμε λίγο κομποσκοίνι, ας διαβάσουμε λίγο ψαλτήρι, ας πούμε έστω ένα "Κύριε ελέησον". Κι ο Θεός που γνωρίζει τα κρύφια της καρδίας ας δώσει τα καλά και συμφέροντα στους αδερφούς μας.
Παρεμπιπτόντως, ας μην χάσουμε την ελπίδα μας. Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας εντείνεται ξανά. Ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ας πολεμήσουμε με τα δικά μας όπλα, τα πνευματικά. Θα δώσουμε τη μάχη και ακόμα κι αν χάσουμε, θα έχουμε κερδίσει. Αν μάλιστα οι εχθροί μας μάς γονατίσουν τότε θα πρέπει να χαρούμε, διότι τότε θα αναλάβει σίγουρα ο Πατέρας μας την υπεράσπισή μας και οι εχθροί Του θα καταισχυνθούν... Ο Θεός να δώσει μετάνοια σε όλους μας (και σε εκείνους που σήμερα τον πολεμούν, αλλά ίσως αύριο έρθουν με το μέρος Του).
Παρακαλώ, ας μην ξεχνάμε και τα υπόλοιπα αδέρφια μας:
κλικ στην ετικέτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.