... έτσι λοιπόν, παιδάκια μου. Πού είχαμε μείνει; Α, ναί... θυμήθηκα. Είχαμε αφήσει τα προβατάκια κλεισμένα στο μαντρί, σε ομαδούλες όλα. Όχι, δεν γκρινιάζαν μεταξύ τους. Δεν διχογνωμούσαν, δεν ήταν διχασμένα, όπως κάποιοι θα νόμιζαν. Ακόμα και αυτά, τα άτακτα προβατάκια, τα συμπαθούσαν. Τα παραδεχόντουσαν μέσα τους, και ας τα ζήλευαν λιγάκι για το αταπείνωτό τους φρόνημα. Αυτή η ομάδα, των ατάκτων όπως την λέγαν, πολλές φορές τα είχε σώσει από τις πονηριές των λύκων, εκεί έξω στα λιβάδια. Είχαν τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά και όταν παίρναν μυρωδιά τους προβατόσχημους λύκους...τότε γινόταν πανηγύρι. Μα, ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Θα σας τα πω άλλη φορά τα κατορθώματά τους. Έτσι λοιπόν, όλα τα προβατάκια ήταν ενωμένα και αλληλοσεβόμενα, με το δικό του χαρακτήρα το καθένα, όπως τα βόλευε μέσα του. Είχαν όλα ένα κοινό σκοπό. Την έξοδο στα λιβάδια.
