Σε ένα κήρυγμα που είχα παρακολουθήσει πριν δύο περίπου χρόνια ο ιερέας μας είχε ερμηνεύσει το χωρίο που αναφέρεται στη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. ιβ΄, 31-32) και μας είχε δώσει την εξήγηση ότι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η αμετανοησία, το να μην πιστεύει δηλαδή κάποιος ότι ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει ακόμα και το πιο βαρύ αμάρτημα, εφόσον βέβαια υπάρξει από τη δική μας πλευρά η συναίσθηση του λάθους και η έμπρακτη μετάνοια.
Ένας καλός φίλος μου ανέφερε πριν από λίγο ότι χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοίας αποτελεί η περίπτωση του Οσίου Ιακώβου του Ασκητού (28 Ιανουαρίου), μια περίπτωση που έχει μεγάλες ομοιότητες με αυτή του Προφητάνακτος Δαυίδ, ο οποίος αν και ήταν ιδιαίτερα ενάρετος υπέπεσε κάποια στιγμή στα αμαρτήματα της μοιχείας και του φόνου. Ομοίως και ο Όσιος Ιάκωβος αν και έφθασε σε υψηλά πνευματικά μέτρα που επιτελούσε ακόμα και θαύματα, υπέπεσε στα αμαρτήματα της πορνείας και του διπλού φόνου!
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι το βάρος της αμαρτίας, αλλά η μετάνοια. Το δίδαγμα είναι ότι κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τόσο δυνατό και ηθικό που δεν θα μπορούσε να διαπράξει οποιοδήποτε σοβαρό αμάρτημα (π.χ. φόνο, μοιχεία, πορνεία, κλοπή κτλ.). Κανείς δεν πρέπει να κρίνει τον αδελφό του που έπεσε σε σοβαρό θανάσιμο αμάρτημα. Όλοι μπορούμε να πέσουμε... Το θέμα είναι όταν και εφόσον πέσουμε, θα καταφέρουμε να σηκωθούμε; ή θα απελπιστούμε, καταλήγοντας να χάσουμε την ψυχή μας. όπως την έχασε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης;
