Όλα τα αμαρτήματα τα συγχωρεί ο Θεός, όλα εκτός από ένα... την απελπισία-αμετανοησία

Σε ένα κήρυγμα που είχα παρακολουθήσει πριν δύο περίπου χρόνια ο ιερέας μας είχε ερμηνεύσει το χωρίο που αναφέρεται στη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. ιβ΄, 31-32) και μας είχε δώσει την εξήγηση ότι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η αμετανοησία, το να μην πιστεύει δηλαδή κάποιος ότι ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει ακόμα και το πιο βαρύ αμάρτημα, εφόσον βέβαια υπάρξει από τη δική μας πλευρά η συναίσθηση του λάθους και η έμπρακτη μετάνοια.

Ένας καλός φίλος μου ανέφερε πριν από λίγο ότι χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοίας αποτελεί η περίπτωση του Οσίου Ιακώβου του Ασκητού (28 Ιανουαρίου), μια περίπτωση που έχει μεγάλες ομοιότητες με αυτή του Προφητάνακτος Δαυίδ, ο οποίος αν και ήταν ιδιαίτερα ενάρετος υπέπεσε κάποια στιγμή στα αμαρτήματα της μοιχείας και του φόνου. Ομοίως και ο Όσιος Ιάκωβος αν και έφθασε σε υψηλά πνευματικά μέτρα που επιτελούσε ακόμα και θαύματα, υπέπεσε στα αμαρτήματα της πορνείας και του διπλού φόνου! 

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι το βάρος της αμαρτίας, αλλά η μετάνοια. Το δίδαγμα είναι ότι κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τόσο δυνατό και ηθικό που δεν θα μπορούσε να διαπράξει οποιοδήποτε σοβαρό αμάρτημα (π.χ. φόνο, μοιχεία, πορνεία, κλοπή κτλ.). Κανείς δεν πρέπει να κρίνει τον αδελφό του που έπεσε σε σοβαρό θανάσιμο αμάρτημα. Όλοι μπορούμε να πέσουμε... Το θέμα είναι όταν και εφόσον πέσουμε, θα καταφέρουμε να σηκωθούμε; ή θα απελπιστούμε, καταλήγοντας να χάσουμε την ψυχή μας. όπως την έχασε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης;

Ακολουθεί η σύντομη διήγηση του βίου του:

"Ο Όσιος Ιάκωβος έγινε μοναχός και ασκήτεψε επί δέκα πέντε χρόνια σε ένα σπήλαιο, κοντά στην κωμόπολη Πορφυρεώνη. Κατά την διάρκεια του πνευματικού του αγώνα υπέβαλλε τον εαυτό του σε κάθε είδους άσκηση και κακουχία.

Κάποτε μερικοί ακόλαστοι και φθονεροί άνθρωποι οδήγησαν στον Όσιο μια πόρνη. Αυτή, αφού με δόλο κατόρθωσε να εισέλθει στο κελί του, τον προκαλούσε να διαπράξει αμαρτία μαζί της. Εκείνος όμως της υπενθύμισε την τιμωρία του μέλλοντος πυρός. Έτσι, την έκαμε να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά της, να μετανοήσει, να αλλάξει τρόπο ζωής και να ακολουθήσει πλέον αναγεννημένη πνευματικά τον Χριστό.

Επειδή όμως κανένας δεν ξεφεύγει από τις ενέδρες του διαβόλου, συνέβη και ο Όσιος αυτός να πέσει σε μεγάλο παράπτωμα, για να γίνει παράδειγμα σε όλους τους αμαρτωλούς και οδηγός προς μετάνοια. Να, λοιπόν, τι συνέβη: Κάποιος άνθρωπος επιφανής είχε μια θυγατέρα δαιμονισμένη, την οποία πήγε στον Όσιο να την θεραπεύσει. Εκείνος προσευχήθηκε και αμέσως το δαιμόνιο έφυγε και άφησε ελεύθερη τη νέα. Ο πατέρας της όμως, επειδή φοβόταν μήπως και πάλι το δαιμόνιο ενοχλήσει την θυγατέρα του, την άφησε στο σπήλαιο του Αγίου. Για συντροφιά της άφησε εκεί και το νεότερο αδελφό της. Ο ασκητής όμως Ιάκωβος νικήθηκε από την επιθυμία και διέφθειρε τη νέα. Και στη συνέχεια, για να μη γνωστοποιηθεί η μυσαρή του πράξη και εξευτελισθεί, φόνευσε και τη νέα και τον αδελφό της και έριξε τα σώματά τους στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά.

Ύστερα από τα φοβερά αυτά εγκλήματα που διέπραξε, έχασε κάθε ελπίδα για σωτηρία και του δημιουργήθηκε η ακατάσχετη επιθυμία να αφήσει την ασκητική ζωή και να επανέλθει στον κόσμο. Στο δρόμο όμως τον συνάντησε κάποιος ευλαβής μοναχός, στις παραινέσεις του οποίου πειθάρχησε ο Όσιος, που αποφάσισε να κλειστεί μέσα σε ένα τάφο και να υπομείνει κάθε σκληραγωγία. Του τόνισε μάλιστα ότι μόνο ένα αμάρτημα είναι ασυγχώρητο, η απελπισία!

Εκείνο τον χρόνο σημειώθηκε στη χώρα μεγάλη ξηρασία και ο Θεός κατά θαυμαστό τρόπο μήνυσε στον Επίσκοπο της πόλεως ότι, αν δεν προσευχηθεί ο Όσιος Ιάκωβος που διαμένει στον τάφο, δεν θα λάβει τέλος η ανομβρία. Αμέσως λοιπόν, τότε ο Επίσκοπος επισκέφθηκε τον Όσιο, μαζί με όλο τον λαό και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί, για να ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού. Ο Όσιος, μετά από την παράκληση του Επισκόπου, προσευχήθηκε με άκρα ταπείνωση και βαθιά πίστη στον Θεό. Και ο Θεός άκουσε την προσευχή του, διότι, αν και είχε διαπράξει βαρύτατα αμαρτήματα, είχε ειλικρινά μετανοήσει και έστειλε πλούσια την βροχή στη γη.

Το θαύμα αυτό έδωσε στον Όσιο την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τον συγχώρεσε. Και με την ελπίδα και τη βεβαιότητα αυτή συνέχισε τον επίπονο ασκητικό του βίο.

Έτσι αγωνιζόμενος κοιμήθηκε με ειρήνη."

Πληροφορίες για τον βίο του Αγίου: saint.gr

Επιμέλεια άρθρου: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ