Ἀπολείτουργα, καὶ ἐνόσῳ ὁ ἱεροπρεπὴς ὡς βυζαντινὸς τελετουργὸς παπα-Δωρόθεος ἐτελείωσε νὰ μοιράζῃ τὸ ἀντίδωρον εἰς τοὺς εὐθαρσεῖς πιστούς, οἵτινες ἐν μαρτυρικῷ φρονήματι εἶχον ἀγνοήσει τὰς ἀπειλὰς τῶν παρανόμων δυναστῶν, τῶν κρίμασι τίς οἶδε Κυρίου διαχειριζομένων αὐταρχικῶς τὴν κυβέρνησιν τοῦ δυστήνου τούτου τόπου, διακηρυξάντων δὲ προπετῶς καὶ βλασφήμως ὡς ἀπηγορευμένα τὰ προσφιλέστατα τῷ λαῷ Φῶτα, διέκρινεν πρὸ τῆς εἰσόδου τοῦ ναοῦ δύο νεανίας εὐσταλεῖς, ἐν πλήρει ἐξαρτήσει τῆς στολῆς αὐτῶν, οἵτινες ἐπλησίαζον πρὸς αὐτόν. Ἦσαν «Ματατζῆδες», τῇ ὄψει ὄντως φοβεροί. Ἔφερον εὐμεγέθη μελανὸν θώρακα εἰς τὸ στῆθος, ὀνομαζόμενον ἀλεξίσφαιρον, ἄρβυλα δὲ βαρέα καὶ περικνημίδας, ἦσαν δὲ περιεζωσμένοι μὲ ζώνην φέρουσαν περίστροφον ἀπειλητικόν, χειροπέδας δ᾿ ἐπίσης καὶ ῥάβδον ξυλοδαρμοῦ, τὴν ἐπιλεγομένην φραγκιστὶ γκλόμπ.
Κατὰ τὸ ὑψηλὸν τῆς ἀπηνοῦς διοικήσεως πρόσταγμα, ἐπεκρέματο πρόστιμον ἱκανὸν διὰ τοὺς τολμητίας, μάλιστα δὲ πενταπλάσιον διὰ τοὺς ἱερεῖς. Χίλια καὶ πεντακόσια ἄσπρα, ἅτινα μᾶλλον μαῦρα ἔδει νὰ ὀνομασθῶσιν. Ὁ εὐλαβὴς ἱερομόναχος, καίτοι νομοταγέστατος κατὰ πᾶσαν τὴν βιοτὴν καὶ πολιτείαν αὑτοῦ, ὑπείκων τῷ θείῳ κελεύσματι μᾶλλον ἢ τῷ τῶν ἀνθρώπων, καὶ παραβαίνων ἐν ὡρίμῳ βουλήσει τὸ ἀντίθεον δόγμα τοῦ ἀσεβοῦς καίσαρος, εἶχεν ἱερουργήσει ἐν κατανύξει καὶ πανηγυρισμῷ, τελέσας συναπτῶς τῇ λειτουργίᾳ καὶ τὸν μέγαν ἁγιασμόν, αἰσίᾳ καὶ γεγονυΐᾳ τῇ φωνῇ ἀπαγγέλλων τὰς ὄντως θεοπνεύστους ἐκείνας εὐχὰς τοῦ Σωφρονίου Ἱεροσολύμων.
Ἀντικρύζων, ὅθεν, τὸ εἰκόνισμα τοῦ προστάτου τοῦ ναοῦ, μεγάλου Βασιλείου, τοῦ ἀντιμετωπίσαντος θαρσαλέως παράφρονας Ἰουλιανοὺς καὶ Οὑάλεντας, καὶ εὐχηθεὶς ἐνδομύχως τὴν συναντίληψιν τούτου ἐν τῇ κρισίμῳ ταύτῃ στιγμῇ, καὶ ἀναθαῤῥήσας, ἀπεκρήθη ἡσύχως, μόλις συγκρατῶν καὶ ὀργὴν καὶ ἀγωνίαν ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ πρᾳέως:
– Θέλετε κάτι, ἀγαπητοί μου;
Οἱ εὐσταλεῖς νέοι, ὡς ἄλλαι παρθένοι νεάνιδες, ἐν συστολῇ ὡς ἂν τὸ πρῶτον εἰσήρχοντο εἰς νυφικὴν παστάδα, ἐμορμύρισαν ταπεινῶς:
– Μποροῦμε, νὰ κοινωνήσουμε, πάτερ;
Ὤ, ποῖος ἀγερμός ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ! Ὢ ποία ἐξαφνικὴ πνοὴ βιαία χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ ὁσίου λειτουργοῦ! Ἅπαντες οἱ ἐκνόμως ἑορτάσαντες πιστοὶ τὴν ἱερὰν ἐπιφάνειαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ παρατυχόντες καὶ ἐναγωνίως παρακολουθοῦντες, ἤρχισαν ἀλαλάζοντες νὰ ἐπιβραβεύουν τοὺς εὐλαβεῖς νεανίας:
– Μπράβο, λεβέντες! ἄξιοι! νὰ ζήσετε παιδιά! Χρόνια πολλά, πεφωτισμένα, ἡγιασμένα! Καὶ τοῦ χρόνου!…
[κείμενον Ἰωάννου Γ. Σκιαθίου, μικροδιασκευαί: π.Θ.Ἀ., π.Ν.Μ.]
Πρόκειται για ένα συλλογικό κείμενο (το ξεκίνησε ο π. Δωρόθεος Κιούσης, το αφιέρωσε στον Γιάννη τον Γαρυφάλλου, το είδε ο π. Θεολόγος ο Αμπόνης και το εξέλαβε για του Γιάννη και το άλλαξαν με τον παπαΝεκτάριο τον Μαμαλούγκο σε Παπαδιαμάντειο ύφος) Ελευθέρως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.