Τίποτε δεν συμβαίνει… τυχαία…

Σχόλιο: Κάποια πράγματα φαίνονται τυχαία, αλλά δεν είναι... Η παρακάτω σύντομη διήγηση θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Για άλλη μια φορά επαληθεύεται ένας λόγος του π. Ανανία Κουστένη που μου έχει μείνει: "το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού είναι τύχη..."

Ο Δρ. Ahmed, ένας πολύ γνωστός ειδικός στον καρκίνο, ταξίδευε σε μια άλλη πόλη για ένα σημαντικό συνέδριο όπου επρόκειτο να τιμηθεί με ένα βραβείο στον τομέα της ιατρικής έρευνας... Ήταν πολύ ενθουσιασμένος, βέβαια, να παρευρεθεί στο συνέδριο και ήθελε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα... Είχε δουλέψει πάρα πολύ σκληρά στην έρευνά του και θεωρούσε ότι οι προσπάθειές του άξιζαν το βραβείο...

Ωστόσο, μετά την απογείωση του αεροσκάφους, και μετά από δύο ώρες πτήση, το αεροπλάνο έκανε αναγκαστική προσγείωση στο πλησιέστερο αεροδρόμιο λόγω τεχνικής βλάβης και όπως ήταν φυσιολογικό ο Δρ. Ahmed άρχισε να ανησυχεί ότι θα χάσει το συνέδριο... Έτσι, πήγε αμέσως στις πληροφορίες του αεροδρομίου για να διερευνήσει αν υπήρχε άλλη πτήση για τον προορισμό του.... Η κοπέλα στις πληροφορίες τον ενημέρωσε ότι η επόμενη πτήση θα ήταν μετά από δέκα ώρες, κι έτσι θα ήταν πολύ αργά για το συνέδριο... Τον συμβούλευσε μάλιστα ότι αυτό που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να ενοικιάσει αυτοκίνητο και να οδηγήσει μόνος του μέχρι το συνέδριο, κάτι που θα τού έπαιρνε λιγότερο από τέσσερις ώρες... Μη έχοντας άλλη επιλογή, και παρόλο που δεν του άρεσε να οδηγεί σε μεγάλες αποστάσεις, ακολούθησε τη συμβουλή...

Ο Δρ. Ahmed λοιπόν ενοικίασε ένα αυτοκίνητο και άρχισε το ταξίδι του... Ωστόσο, σύντομα, μόλις έφυγε από το αεροδρόμιο, ο καιρός ξαφνικά άλλαξε και άρχισε μια δυνατή καταιγίδα... Η δυνατή βροχή δυσκόλευε σημαντικά την ορατότητα κι έτσι σε μια διασταύρωση δεν πρόσεξε τις πινακίδες και πήρε άλλο δρόμο από εκείνο που έπρεπε να πάρει...

Μετά από δυο ώρες οδήγησης, κάτω από πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες ήταν πια βέβαιος ότι χάθηκε... Οδηγώντας κάτω από έντονη βροχή και δύσκολη ορατότητα, σε ένα έρημο δρόμο, και αισθανόμενος πολύ κουρασμένος και πεινασμένος άρχισε να ψάχνει για οποιοδήποτε σημάδι ζωής...

Μετά από λίγο, όταν η καταιγίδα κόπασε κάπως, βρήκε τελικά ένα μικρό παλιό σπίτι, στην ερημιά... Κάτω από μεγάλη απελπισία, και μη έχοντας άλλη επιλογή, βγήκε από το αυτοκίνητο και χτύπησε την πόρτα.... Μια όμορφη κυρία άνοιξε την πόρτα... Της εξήγησε τι του είχε συμβεί και την ρώτησε αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνό της.... Η κυρία, πολύ στενοχωρημένη, του απάντησε ότι δεν έχει τηλεφωνική σύνδεση, αλλά είπε στον γιατρό ότι θα μπορούσε να έρθει μέσα μέχρι να βελτιωθεί ο καιρός... Πλήρως εξαντλημένος και πεινασμένος δέχτηκε την ευγενική της πρόσκλησή και μπήκε μέσα... Η κυρία του έδωσε ζεστό τσάι και παξιμάδι για να φάει...

Στη συνέχεια η κυρία του είπε ότι προσευχόταν, όταν της κτύπησε την πόρτα, και ότι σκόπευε να συνεχίσει την προσευχή της... Τον προσκάλεσε μάλιστα, αν ήθελε, να προσευχηθεί κι εκείνος μαζί της... Ο Δρ. Ahmed χαμογέλασε και της είπε ότι δεν πίστευε στις προσευχές ούτε στο Θεό φυσικά, αλλά εκείνη θα μπορούσε να συνεχίσει την προσευχή της…

Καθισμένος στο τραπέζι και πίνοντας το τσάι του, ο Δρ. Ahmed παρακολούθησε τη γυναίκα σε μια σκοτεινή γωνιά του δωματίου, κάτω από το φως των κεριών, που προσευχόταν για κάποιον, έχοντας δίπλα της ένα μικρό παιδικό κρεβατάκι....

Αυτό κράτησε για αρκετή ώρας, καθώς η κυρία κάθε φορά που τελείωνε μια προσευχή, άρχιζε μια άλλη... Θεωρώντας ότι η γυναίκα θα μπορούσε να χρειάζεται κάτι, ο γιατρός εκμεταλλεύτηκε ένα μικρό διάλειμμα στις προσευχές της και την ρώτησε τι ακριβώς ζητούσε από το Θεό κι αν ο Θεός είχε εισακούσει, μέχρι τώρα κάποιαν από τις προσευχές της...

Η κυρία χαμογέλασε μελαγχολικά και του είπε ότι το παιδί στο κρεβατάκι είναι ο γιος της ο οποίος πάσχει από ένα σπάνιο τύπο καρκίνου και υπάρχει μόνο ένας γιατρός, ο Δρ. Ahmed που μπορεί να τον θεραπεύσει αλλά δεν έχει χρήματα για να πληρώσει για την εγχείρηση και επιπλέον ο Δρ. Ahmed ζει σε μια πολύ μακρινή πόλη....

Του είπε επίσης, ότι ο Θεός δεν ανταποκρίθηκε μέχρι στιγμής στις προσευχές της, αλλά αυτό δεν ήταν λόγος να σταματήσει να προσεύχεται... Πρόσθεσε επίσης, ότι δεν θα επέτρεπε στους φόβους της να ξεπεράσουν την πίστη της… και ότι ο Θεός κάποια μέρα θα ανταποκρινόταν…

Ξαφνιασμένος …. και άφωνος … ο Δρ. Ahmed … ένοιωσε δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια του... και ψελλίζοντας ... με δυσκολία... «ο Θεός είναι μεγάλος»... έφερε στο μυαλό του τη σειρά των γεγονότων στο ταξίδι του, μέχρι το σημείο αυτό… τη βλάβη στο αεροπλάνο…. την καταναγκαστική προσγείωση... την καταιγίδα… το χάσιμο του δρόμου… Κατάλαβε ακόμα ότι όλα αυτά δεν ήταν τυχαία αλλά συνέβησαν με μια προκαθορισμένη ακολουθία… τόσο για να ανταποκριθεί ο Θεός στις προσευχές της γυναίκας… αλλά και για να δώσει στον ίδιο την ευκαιρία να βγει από τον υλιστικό κόσμο που ζούσε και να προσφέρει βοήθεια στους φτωχούς ανθρώπους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ... και ... ό,τι συμβαίνει… συμβαίνει για κάτι καλύτερο...

Σκεπτόμενος αυτά... πλησίασε προς το παιδί... κι ένοιωσε μια... απέραντη γαλήνη... να πλημμυρίζει την ψυχή του...

ΠΗΓΗ