Το να καις ένα βιβλίο είναι σκοταδισμός – Το να καις τη σημαία ή να προσβάλεις ένα θρησκευτικό σύμβολο, τι είναι;

Ρεσιτάλ υποκρισίας. Οι ίδιοι «κύκλοι» που αγανάκτησαν με την (απαράδεκτη) καύση στο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά, σφυρίζουν αδιάφορα για την προσβολή θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων!

Ποταμοί όζουσας υποκρισίας ξεχύθηκαν και πάλι από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, μετά το (απαράδεκτο) περιστατικό που έγινε στη Χαλκίδα, όπου σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρόμενων γονέων, ένας πολίτης έκαψε το παιδικό βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Ευγένιου Τριβιζά, αντιδρώντας για το περιεχόμενο του.

Ιστοσελίδες και κανάλια έκαναν ανελέητη εστίαση στο περιστατικό, έπαιζαν το απόσπασμα της καύσης του βιβλίου σε ατελείωτα replay, τα ζουμαρίσματα στις φλόγες της φωτιάς θριάμβευαν, τα άρθρα έδιναν και έπαιρναν, τα ιμάτια σχίζονταν, δημοσιογράφοι αναπηδούσαν στις καρέκλες τους και ξεφυσούσαν απηυδισμένοι.

Το περιστατικό έγινε «σημαία». Επιστρατεύτηκαν οι πιο σκληροί χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν να δοθούν. «Σκοταδισμός» και «εικόνες ντροπής». «Ναζιστική νοοτροπία», αλλά και «επιστροφή στον μεσαίωνα». «Μαύρη σελίδα» της ιστορίας και «πρακτικές δικτατορίας».

Καταδικαστέο το περιστατικό άλλα και προβληματικό το βιβλίο

Να συμφωνήσουμε πως δεν επιτρέπεται στον 21ο αιώνα να καίγονται βιβλία σε πλατείες και πως αυτές οι εικόνες ανήκουν στο χρονοντούλαπο. Ακόμα και αν διαφωνείς με το περιεχόμενο ενός βιβλίου, μπορείς να εκφράσεις τις ενστάσεις σου πολιτισμένα και με κατάθεση επιχειρημάτων. Με διάλογο, με αντίλογο και με αμφισβήτηση. Όχι με σπασμωδικές και εν τέλει γραφικές πράξεις υποτιθέμενου «συμβολισμού».

Αυτή η καταδικαστέα πράξη όμως, δεν αναιρεί πως το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά είναι βαθιά προβληματικό. Το «ΟΧΙ! Δεν θα μας μπείτε στη μύτη!» διανέμεται (σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας) σε παιδάκια νηπιαγωγείων και μαθητές Δημοτικού. Υποτίθεται πως έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά για την προστασία των ίδιων και της οικογένειας τους, απέναντι στην πανδημία. Όμως θα λέγαμε πως περισσότερο τα τρομοκρατεί παρά τα ευαισθητοποιεί.

Τρομακτικές εικόνες με ιούς – τέρατα που βρυχώνται, αναφορές πως ο ιός είναι «εξολοθρευτής των γήινων» και θα προκαλέσει σε «όλους πνευμονία» με σαράντα «και γιατί όχι εξήντα ή εκατό» πυρετό. Και σε άλλο σημείο αναφέρεται κάτι το αποτρόπαιο για να υπάρχει σε παιδικό βιβλίο:

«Και το βράδυ, σπίτι σας μόλις επιστρέψετε, πάρτε αγκαλιά τον παππού και τη γιαγιά, όσο μπορείτε πιο σφιχτά, χίλια δώστε τους φιλιά! Μην ανησυχείτε! Δεν θα τους ξεπαστρέψετε!».

Αν είναι δυνατόν. Να εμφυτεύεται στις παιδικές ψυχούλες η ενοχή και ο φόβος πως τα εγγόνια μπορεί να ξεπαστρέψουν τον παππού και τη γιαγιά! Να υποβάλλονται σε τέτοιο βασανιστικό φορτίο πως ενδέχεται να γίνει αιτία θανάτου μια αγκαλιά στην γιαγιά! Να εξισώνεται η αγάπη με το ξεπάστρεμα! Είναι εποικοδομητικό αυτό για τον ψυχισμό ενός παιδιού; Το να τρέμει το παιδάκι τον ίδιο του τον εαυτό και να φορτώνεται με προκαταβολικές τύψεις, προσφέρει κάτι στη ψυχική υγεία του;

Δεν φτάνει που τα παιδιά έχουν δεχθεί ανεπανόρθωτο πλήγμα στην ψυχολογία τους από τις συνέπειες της πανδημίας και από τους τραγικούς χειρισμούς του κράτους, τώρα θα έχουν και νέες φοβίες από ένα «εκπαιδευτικό» βιβλίο εκτός διδακτικής ύλης;

Σκοταδισμός… α λα καρτ;

Ας επιστρέψουμε όμως στην απίστευτη διπροσωπία των μέσων ενημέρωσης. Με την καύση ενός βιβλίου μίλησαν πολλοί για σκοταδισμό. Το βιβλίο είναι σύμβολο ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Καλά ως εδώ.

Όμως πολλοί από τους «αγανακτισμένους» είναι οι ίδιοι που συχνά – πυκνά λοιδορούν με κάθε τρόπο, ανώτερα σύμβολα. Αιώνια σύμβολα. Που δεν έχουν να κάνουν απλά με την ελευθερία της έκφρασης, άλλα με την θρησκευτική και την εθνική συνείδηση. Που πρεσβεύουν ιδανικά άφθαρτα και επουσιώδη.

Αυτοί που λυσσομανάνε για μεσαιωνισμό σήμερα, είναι οι ίδιοι ακριβώς που προσβάλλουν χυδαία τις ιερές εικόνες και επιτίθενται με μανία στους χριστιανούς που τις προσκυνούν, μιλώντας για «εστίες υπερμετάδοσης» και άλλες ηλιθιότητες.

Είναι οι ίδιοι που επιστρατεύουν γλοιώδεις ειρωνείες και εξυπνακισμούς για τον πολίτη που κρατάει έναν σταυρό, για τον πιστό που εκκλησιάζεται, για τον ιερέα που κάνει μια λιτανεία, για τον ηθοποιό που κρατάει ένα κομποσχοίνι.

Είναι οι ίδιοι που τόλμησαν να επιστρατεύσουν τη βοθρολογία τους, για να επιτεθούν στο ιερότερο Μυστήριο της Ορθοδοξίας, τη Θεία Κοινωνία. Να ασεβήσουν όχι απλά σε ένα σύμβολο του Χριστού, άλλα στο ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού!

Είναι οι ίδιοι κύκλοι που γύμνωσαν τα δόντια τους και έβγαλαν αφρούς όταν πήγε να γίνει επαναφορά του νόμου περί βλασφημίας. Αφήστε μας να έχουμε ελευθερία να βλασφημούμε τον Θεό των Χριστιανών, είπαν! Και ο νόμος αποσύρθηκε!

Είναι οι ίδιοι που αντιμετώπισαν με… χασμουρητό τις καταγγελίες του Άκη Τσελέντη, που αποκάλυψε πως υπάρχει ντιρεκτίβα να κατέβουν τα εικονίσματα από τα δημόσια νοσοκομεία!

Είναι οι ίδιοι που όταν καίγεται μια Ελληνική σημαία, όταν βεβηλώνεται ένα παρεκκλήσι, όταν βανδαλίζεται ένας σταυρός, όταν βλασφημείται ένας Άγιος, αγοράζουν αγρούς και πεδιάδες αδιαφορίας.

Και τώρα όλοι αυτοί έχουν το θράσος να παίρνουν θέση για φαινόμενα σκοταδισμού! Ενώ σε όλα τα παραπάνω (και πολλά περισσότερα) δεν εντοπίζουν καμία αλητεία, κανέναν μεσαιωνισμό, κανέναν φασισμό!

Ευαισθητοποίηση α λα καρτ. Υποκρισία και φαρισαϊσμός. Χυδαία μεροληψία. Γιατί είναι σκοταδισμός η καταστροφή ενός βιβλίου και δεν είναι σκοταδισμός ο χλευασμός, η βλασφημία και η καταστροφή θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων; Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα έλαβαν χώρα τέτοια φαινόμενα, και τώρα οι υπέρμαχοι του δήθεν προοδευτισμού, τα ευλογούν και τα επιδοκιμάζουν.

Ο λαός έχει καταλάβει πολύ καλά τη νοσηρότητα που φωλιάζει στα «δημοκρατικά» αντανακλαστικά τους. Και πιάνει τη μύτη του από τη δυσωδία της υποκρισίας.

sportime.gr