Οι ερωτήσεις του αββά Αβραάμ

 

Κάποιος άσκητής απέκτησε τήν φήμη ότι έπί πενήντα χρόνια έζησε μέ αύστηρή νηστεία, αποφεύγοντας καί αυτό τό ψωμί καί τό κρασί. Έλεγε μάλιστα καί ό ίδιος:
- Θανάτωσα τήν φιληδονία, τήν φιλαργυρία καί τήν φιλοδοξία.
Όταν τό άκουσε αυτό ό αββάς Αβραάμ, πήγε καί τόν συνήντησε.- Εσύ είπες αυτά τά λόγια; τόν ρώτησε.
- Ναί απήντησε έκείνος.

- Δέν μου λές, εάν μπής στό κελλί σου και βρής μέσα μία γυναίκα, μπορείς νά μείνης τελείως αδιάφορος γιά τό φύλλο της;

- Οχι , αλλά θά αγωνιστώ νά μήν τήν αγγίξω.

- Άρα, συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο... Έάν τώρα, καθώς περπατάς, δής όστρακα, πέτρες, και ανάμεσά τους χρυσάφι, μπορείς να μείνης αδιάφορος γι΄αυτό και να το θεωρήσης σάν τά όστρακα καί τίς πέτρες ;

- Όχι, αλλά θά αγωνιστώ νά μή τό πάρω.

- Άρα , συμπέρανε πάλι ό αββάς Αβραάμ, δέν θανάτωσες τό πάθος της φιλαργυρίας. Τό νίκησες μόνο καί τό έχεις δεμένο... Εάν τώρα μάθης ότι έρχονται νά σέ επισκεφθούν δύο άδελφοί , καί γνωρίζεις ότι ό ένας σ΄επαινεί, ένώ ό άλλος σέ κακολογεί, θά τούς δεχθείς μέ τήν ίδια διάθεση;

- Όχι, άλλά θά αγωνισθώ ν΄αναπαύσω καί εκείνον πού μέ κακολογεί όπως καί εκείνον πού μέ έπαινεί.

- Άρα, ούτε τό πάθος τής φιλοδοξίας έχεις θανατώσει. Τά πάθη λοιπόν δεσμεύονται, πλήν όμως δέν θανατώνονται.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ